— Sed simpla tango ja ne povas tiel kolerigi.
— La patro de mia amikino ne sciis, ke ni dancas. Li estas tute surda.
S-ino Baniko devas ĉeesti festenon. Ĉar ŝi terure malvarmumis, ŝi kunprenas du naztukojn, unu en la mansaketo kaj unu en la korsaĵo. Vespere la unua naztuko estas neuzebla pro malsekeco. S-ino Baniko ŝovas manon en la korsaĵon, sed ŝi ne trovas la duan naztukon. Ŝi sondas dekstre kaj maldekstre. Ŝi metas ambaŭ manojn en la dekoltaĵon. Ŝi febre palpas sian bruston.
Kiam ŝi rimarkas, ke ĉiuj ĉeestantoj subite silentiĝis kaj miras ŝian strangan serĉadon, ŝi murmuras, ruĝiĝante:
— Mi tamen estas certa, ke antaŭe mi havis du.
Pentristo renkontas sensacie belan, seksallogan virinon. Li balbutas:
— Mi estas portretisto. Ĉu vi akceptus pozi por mi?
— Volonte. Tio kostos tri mil stelojn.
La pentristo kolektas ĉiujn siajn ŝparaĵojn, sed dum la dua pozado li tiom ardas, ke li proponas:
— Mi deziras pentri vian bruston nuda.
— Volonte, tio kostos kvar mil stelojn.
La pentristo prunteprenas monon de ĉiuj konatoj kaj amikoj. Kaj li konfesas al ŝi:
— Ĝis nun mi ne kuraĝis diri al vi, ke mi dezirus pentri vin tute nuda.
— Volonte. Tio kostos ok mil stelojn. Li lombardas siajn meblojn, almozpetas surstrate, ĝis li havas la necesan monsumon. Kiam la belulino staras nuda antaŭ li, la pentristo eksalivumas pro voluptemo. Li ekkrias:
— Ha, karulino, vi vere frenezigis min. Mi deziras vin, mi avidas vian karnon, mi nepre devas vin amori. Diru, kiom mi pagu por ĝui vian korpon.
— Kiel ĉiuj ceteraj — mil stelojn. Tio estas mia tarifo.
En malliberejo kondamnito devas ŝanĝi la ĉelon. Liaj kunuloj avertas lin:
— Atentu. En via nova ĉelo vi trovos nur danĝerajn pederastojn. Ili verŝajne perfortos vin.
— Ne timu, kamaradoj. Nur rigardu tion.
Li malfermas sian pantalonon kaj montras jenan tatuaĵon sur la postaĵo: «Eniro malpermesita. Mordema tenio».
(por kamparanino)
Sinjorino, kapoto ne sufiĉas por via riĉo, se sub ĝi ne estas ĉaro da puraj ovoj.
Baniko: — Mia edzino estas aĉa skoldemulino. La kunvivado kun ŝi estas infera. Mi ŝatus scii, kial via edzino estas tiom bona, tiom afabla, tiom komplezema.
Kruko: — Facile. Mi regule batas ŝin unu fojon ĉiusemajne.
Baniko: — Kial?
Kruko: — Eĉ kiam mi ne scias, ŝi scias — kial.
En la juda kvartalo de Bervalo Kruko vidas en montrofenestro vekhorloĝojn. Unu el ili multe plaĉas al li. Li eniras la butikon:
— Mi deziras tiun vekhorloĝon.
— Mi ne vendas horloĝojn. Mi estas la oficiala cirkumcidisto de la juda komunumo.
— Kial do tiuj horloĝoj?
— Kion do vi volas, ke mi prezentu en mia montrofenestro?
S-ino Kruko kaj s-ino Baniko interŝanĝas impresojn pri sia geedza vivo.
S-ino Kruko: — Mia edzo kaj mi dormas en apartaj ĉambroj. Ni lasas tamen la pordon malfermita inter la ĉambroj.
S-ino Baniko: — Kaj kiel okazas koncerne la geedzan devon?
S-ino Kruko: — Kiam mia edzo deziras min, li mallaŭte fajfas. Kaj mi tuj iras en lian liton.
S-ino Baniko: — Sed kiel vi povas konigi vian edzon pri via propra amoremo?
S-ino Kruko: — Estas facile. Mi tiam demandas lin: «Karulo, ĉu vi ne ĵus fajfis?»
Juna viro erare eniras hotelan ĉambron, kie maljunulino ĵus senvestiĝis.
— Ho, pardonu, sinjorino. Mi eraris.
— Jes, amiko. Vi venas kvardek jarojn tro malfrue.
Juna pastro sidas unuafoje en konfesejo. Bela pekulino ĵus deklaris:
— Patro, mi faris 69 kun mia edzo.
La sensperta pastro, neniam leginte la 39an soneton de P.Peneter, tute ne scias, kio estas tiu peko. Per lertaj demandoj li tamen igas la konfesantinon doni al li kelkajn detalojn pri la mistera numero. Poste li balancas la kapon, nenion dirante. Tiu silento timigas la belan pentemulinon.
— Patro, ĉu estas tre grava peko?
— Jes, — flustras li. — tio estas grava peko.
Kaj li ekkrias, levante la manojn kaj la okulojn al la ĉielo:
— Sed kia mirinda kombinaĵo!
Revenante vespere de vojaĝo, Baniko vidas fremdajn virajn vestaĵojn en sia dormoĉambro. Lia edzino ŝajnas tre embarasita en la lito. Suspektante, ke io estas ne en ordo, Baniko priserĉas la loĝejon kaj efektive trovas nudan viron en la formetejo. Li kolere eltiras lin el la kaŝejo kaj krias:
— Mi konas vin, mi jam vidis vin. Kiam? Kie?
— Pasintmonate en la ŝranko.
Kruko proponas maldecajn agojn al junulino. Ŝi rifuzas:
— Neniam antaŭ la edziniĝo.
— Do mi atendu ĝis post via edziniĝo.
Maljunulo deklaras al Kruko:
— Mi neniam fumis, mi neniam drinkis, mi neniam amoris, kaj tial mi povos baldaŭ festi mian centan naskiĝtagon.
— Kiamaniere?
Vespere junaj gefratoj diskutas en sia ĉambro pri la deveno de la infanoj.
— Oni trovas ilin en rozoj, — diras la plej juna.
— Ne, en brasikoj. Kion vi penas pri tio, Joĉjo?
La dekjara Joĉjo kompateme ridetas pri tia nescio kaj moke respondas:
— Jen en rozoj, jen en brasikoj.
Post unu horo oni aŭdas el la apuda dormoĉambro de la gepatroj ritman litoknaradon.
— Kion do ili faras? — demandas la plej juna.
Joĉjo rikanas:
— Ĝardenlaborojn!
Modelan farmobienon vizitas ges-oj Kruko. En angulo de stalo atendas fortika virbovo. La gvidisto klarigas:
— Tie estas la geiĝejo.
S-ino Kruko montras egan intereson.
— Kiom da sekskuniĝoj plenumas tiu bovo?
— Proksimume dek aŭ dek du ĉiutage.
S-ino Kruko turnas sin al la edzo kun riproĉa mieno.
— Ĉu vi aŭdis? Dek aŭ dek du!
— Eble, sed li ŝanĝas ĉiufoje la inon.
S-ino Baniko revenas hejmen kun multekosta koliero.
— Rigardu, karulo, kion mi gajnis per tombola bileto.
Post kelkaj tagoj Baniko miras, vidante sian edzinon vestita per vizonpelta mantelo.
— Jes, karulo, mi gajnis tiun mantelon per tombola bileto. Sed mi estas nun tre laca. Ĉu vi povus prepari al mi banon?
— Volonte.
S-ino Baniko malvestas sin kaj iras en la banĉambron.
— Karulo, kial vi verŝis tiom malmulte da akvo en la bankuvon?
— Karulino, mi ne volas, ke vi difektu vian tombolan bileton, malsekigante ĝin.
En arkeologia instituto profesoro diktas malnovegiptan tekston. La studentoj, kiuj jam de pluraj jaroj lernis la hieroglifojn, nun diligente desegnas hometojn, birdetojn kaj aliajn ĉiuspecajn signoj.
Kiam la profesoro diktas «La reĝino donis al la faraono grandan plezuron», studento klinas sin al najbaro kaj demandas: