— Atentu vi ne paŝi en vukra!
Avinjo demandas, kio estas hipokritulo.
— Iu, kiu agrable traktas onin antaŭe kaj malagrable malantaŭe.
— Ha! via avo estis do granda hipokritulo.
— Mi aŭdis, ke via edzo estas en malsanulejo.
— Jes, tie li kuŝas pro siaj genuoj.
— Pro siaj genuoj?
— Jes, sur ili mi trovis blondulinon.
En Barcelona bordelo la aferoj prosperas. La deĵorantinoj ĉasas la klientojn sur la apudaj trotuaroj, kaj ĉiufoje kiam ili kuntrenas novan trafiton en la diboĉejon, ili laŭte diras sian nomon al la pordistino. Post sia giĉeto tiu notas la enirojn, por kalkuli la luprezon de la ĉambroj. Ŝia krajono kuras:
— Anita Lopez!
— Maria Moreno!
Kruko, kiu libertempas en Barcelono, venas ne senintence en la malĉastejan kvartalon. Brula, invita okulumo de bela putino sufiĉas por konvinki Krukon sekvi ŝin en la bordelon. Pasante antaŭ la giĉeto de la pordistino, ŝi diras:
— Dolores la Picho!
Kruko murmuras kompateme:
— Ne mirinde, se doloras vin la piĉo, fraŭlino. En tia metio… Sed tio almenaŭ pruvas, ke la aferoj iras bone.
Viro seksardas. Lia amikino klarigas, ke ŝiaj monataĵoj ne ebligas al ŝi kvietigi lian voluptemon. Li flustras ion en ŝian orelon. Ŝi ribelas:
— Neeble pro miaj hemoroidoj.
Tiam li blekas:
— Se vi diros al mi, ke vi ankaŭ havas dentodoloron, mi draŝos al vi la dorson!
Bigotino konfesas:
— Patro, mi trompis mian edzon.
— Kiom ofte?
— Nur unu fojon, la 21an de oktobro 1937.
— Tion vi jam rakontis al mi centfoje!
— Jes, estas tiom agrable rememori pri tio.
Baniko, kiu ŝatas naĝi nuda, trovis por tiu plezuro tute senhoman parton de la bervala plaĝo. Post la naĝado volante eliri el la maro, li vidas kun konfuzo fremdan virinon, kiu sidas apud liaj vestaĵoj. Li naĝas plu kaj hazarde trovas sur la fundo de la maro malnovan kaserolon. Li kaptas ĝin kaj tenante antaŭ sia generilo, alpaŝas la virinon kun riproĉa mieno.
— Ĉu vi scias, sinjorino, ke vi sidas ĝuste apud miaj vestaĵoj?
— Ĉu vi scias, sinjoro, ke en via kaserolo ne estas fundo?
Du stratulinoj renkontiĝas en la bervala parko.
— Dio mia, ĉu vi ricevis novan peltmantelon?
— Ba, estas nur io, kion mi kunflikis.
— Flantazie!
Knabineto eniras en sukeraĵejon.
— Mi deziras ĉokoladan bebon, kiun vi havas en via montrofenestro.
— Bone, etulino. Jen ĉokolada bebo.
— Ne tiu. Ĝi estas knabino. Mi petas, donu al mi knabon.
— Kial do?
— En knabo estas iom pli por frandi.
Kamparano eniras la kabineton de kuracisto, dum tiu tre intime traktas lian edzinon. La kamparano ekkrias:
— Kion do vi faras?
— Mi instruas la interrilatojn.
— Ha, bone. Ĉe la unua rigardo mi kredis, ke vi fikas mian edzinon.
— Jes, karulino, jes. Mi ĵuras al vi eternan fidelecon.
Fremdulo diras al Kruko:
— Ha! la bervalaninoj estas vere inteligentaj.
— Jes, certe. Kiel vi rimarkis tion?
— Hieraŭ vespere mi renkontis belan junulinon. Bedaŭrinde ŝi ne parolis Esperanton. Mi desegnis glason sur peco da papero, kaj ŝi tuj komprenis, ke mi invitas ŝin al drinkejo.
— Tio estas ja signo de ega inteligenteco.
— Atendu. Post du minutojn ŝi prenis pecon da papero kaj desegnis liton.
— Ho!
— Jes. Kiel ŝi povis tiom rapide diveni, ke mi estas litfabrikanto?
Al paciento, trafita de akuta venerea malsano, kuracisto klarigas:
— Bedaŭrinde mi devas fortranĉi vian viran organon.
— Neeble, sinjoro doktoro. Mi estas ankoraŭ juna, mi bezonas ĝin.
Li vizitas duan kuraciston, kiu diagnozas la samon:
— Fortranĉenda!
La kompatindulo konsultas dek famajn specialistojn, kaj ĉiu estas preta uzi la bisturion.
Malesperante pri sia sorto, la paciento fine vizitas ĉinan kuraciston, kiu laŭdire faras miraklojn.
— Sinjoro doktoro, vi ne fortranĉos ĝin, ĉu jes?
— Certe ne. Grimpu sur tiun tabureton. Nun tusu forte! jen. Ĝi jam defalis mem.
S-ino Kruko estas grave malsana. Ŝi petas sian edzon:
— Karulo, se mi mortos kaj se vi reedziĝos, ĵuru al mi, ke mia posteulino ne surmetos miajn robojn.
— Estu trankvila, trezoro. Ŝi havas pli larĝan postaĵon ol vi.
Kruko ĵus aŭdis de sia edzino, ke ilian filinon Reda gravedigis jam edziĝinta viro. Kruko terure ekkoleras kaj eksciinte la adreson de la deloginto, decidas tuj viziti lin. Tiu konfesas:
— Jes, mi estas kulpa, sed mia granda riĉo ebligas al mi ripari mian kulpon tiamaniere: se Reda naskos filinon, mi donacos al ŝi milionon da steloj. Por filo mi donacos la duoblon.
Tiu propono perpleksas Krukon. Li estas preskaŭ preta peti pardonon pro sia antaŭa kolero. Sed subite venas al li dubo pri neantaŭvidita eblo:
— Promesu al mi, ke, en okazo de misnasko, vi donos al Reda duan ŝancon.
(por sentema vojaĝantino)
La blindulino ne toleras pufon de ĉaro en sia vagono.
Maljuna tedulo, provante delogi knabinon, premas ŝin kaj flustras:
— Mi legas en vi kvazaŭ en libro.
— En libro brajle skribita.
Kruko vintre libertempas en neĝa montaro. Foje enirante en lignodomon, li surprizas junulinon, kiu suprenfaldis la jupon antaŭ kameno por varmigi sian logan ventron. Kruko galante diras:
— Fraŭlino, se ĝi estas por mi, ĝi estas jam sufiĉe kuirita.
Kruko luis belan dometon en la ĉirkaŭaĵo de Bervalo. En ĝin li povas trankvile inviti siajn amikinojn. La lasta vizitantino venis jam tri fojojn. Kruko tiel dediĉis sin al amorado, ke iom malzorgis la kuirarton. Ĉiufoje ŝi devis manĝi nur kaĉon.
Kruko denove skribas al ŝi invitleteron, en kiu li laŭdas la belon de la domo kaj de la pejzaĝo. La nova amikino estas preta reiri al la rendevuejo, sed havante lastamomentan malhelpon, ŝi komisias al la poŝto telegrafadon de jena teksto: VI LOĜAS BELE — SED PRO MALOPORTUNA ŜANĜO MI VENOS PLI POSTE — KVANKAM MI MALŜATAS VIAN KAĈON.
Malgraŭ la bedaŭrinda prokrasto Kruko estas ravita de tiu brula amkonfeso. Li ja tute forgesis, ke telegramo ne havas supersignojn…
FINO[5]