— Ne danku min. Mi nur lasis mian koron paroli sincere. Ĝis revido.
— Ĝis revido.
— Ha! atendu. Mi forgesis demandi vin pri la adreso de la vidvino.
(por pentristino)
Proksimigu vian sapon al la peniko kaj tuĉu la ses tikojn.
Naivulo edziĝas al belega, arda junulino. Nun li kuŝas apud ŝi en la geedza lito, kaj pro sia plena sensperteco, ne scias, kiel konduti. Li dolĉe tiklas ŝian umbilikon, dirante:
— Gili, gili, gili.
La tiklado daŭras jam duonhoron.
— Gili, gili, gili…
La novedzino malpacienciĝas kaj fine diras al li, invite svingetante la ventron:
— Pli malalte, karulo, pli malalte!
Tiam li murmuras per basa voĉo:
— Gili, gili.
— Fraŭlinoj, mi studas vian medion kaj verkas pri ĝi fakvortaron.
— Ĉu fak? Fia atisto!
En apoteko vespere sonoras telefono:
— Ĉu vi havas rozkoloran cicumon?
— Jes, sinjoro.
— Bone. Vi povas ŝovi ĝin en vian postaĵtruon.
La apotekisto ekkoleras, sed ne povas respondi, ĉar la nekonato jam malŝaltis.
En la sekva vespero la telefono denove sonoras en la apoteko:
— Sinjoro apotekisto, ĉu iu telefonis ankaŭ al vi hieraŭ, por demandi pri rozkolora cicumo?
— Jes.
– Ne atentu lin. Li estas fia trompisto. Vi jam povas elpostaĵigi la cicumon.
Kruko kaj Baniko havas komunan amatinon. Ili vizitas ŝin alterne, kaj ĉio iras bone, ĝis ŝi gravediĝas.
Ambaŭ amikoj interkonsentas, ke, nesciante, kiu generis la idon, ili kune zorgos pri la nutrado kaj edukado de la venonta infano.
Iom da tempo antaŭ la akuŝo Baniko devas forvojaĝi pro siaj negocoj. Li petas sian amikon sendi al li telegramon, kiam li amatino naskos la infanon.
En sudamerika hotelo Baniko ricevas jenan telegramon: «Marika naskis ĝemelojn stop la mia mortis stop Kruko».
Dekduo da mortintaj virinoj atendas antaŭ la pordo de la paradizo. Sankta Petro volas scii, ĉu ili estas indaj je la eterna feliĉo.
— Kiu kokris sian edzon, tiu levu la manon.
Krom unu, ĉiuj levas la manon. Sankta Petro ordonas al la konfesintinoj:
— Iru en la purgatorion, kunprenante vian surdan kunulinon.
Kruko, invitite de amiko, devas kuŝi sur kanapo en la salono. Nokte subita lakso ne lasas al li tempon por serĉi la necesejon. Li uzas anstataŭe ĉinan vazon, kiun li poste kaŝas malantaŭ la piano. Matene li devas frue forlasi siajn amikojn kaj tute forgesas la tutan aferon.
Post du semajnoj Kruko ricevas telegramon: «Ni pardonas stop sed diru kie».
En la mallumo de bervala kinejo subite aŭdiĝas virina voĉo:
— Tuj forprenu vian manon. Ne vi, sinjoro, sed vi.
Dum la sama filmprezento plendas alia virino:
— Jam dum duonhoro vi fingrumas mian femuron.
— Ĉu tio ne plu plaĉas al vi?
Kiam Kruko estas en kompanio de pluraj homoj, li kutimas demandi:
— Ĉu vi aŭdis pri la nova bordelo en la X-strato? Oni rakontas, ke ĝi havas strangan arkitekturon. Meze de la granda salono estas ŝtuparo…
Tiam Kruko rondirigas la manon. Ĉiufoje iu sufloras:
— Ŝtuparo spirala.
— Jes, — ĝoje ekkrias Kruko. — Mi ja vidas, ke vi jam estis en tiu bordelo.
(por Kabe)
Ne restu en polaj limoj. Tra la Mizera Fundo vi atingos la eteron.
En angulo de la infero Satano serĉas novajn turmentojn por la damnitoj. Ĵus venis grupo da malĉastuloj, kaj la diablo decidis puni ilin laŭ ilia surtera metio.
— Kio vi estis?
— Arbohakisto.
— Oni forhaku lian pekilon!
— Kaj vi, kiu estis via metio?
— Mi estis lignaĵisto.
— Oni forrabotu lian pekilon!
Unu el la damnitoj ekridas kaj ridegas. La diablo kolere krias.
— Atendu vian vicon. Baldaŭ vi ne plu ridos. Kion vi faris sur la tero?
— Mi vendis suĉbombonoj.
Instruisto: — La malo de poligamio estas mono…, mono…
Lernanto: — Monotoneco.
— La viroj volis ludi «ŝafsaltadon», sed kelkaj saltas vere tre mallerte.
Kamparano venigis novan kuraciston, por akuŝigi sian edzinon. Nun li atendas en la kuirejo, dum la kuracisto estas en la dormoĉambro apud la naskantino. Subite malfermiĝas la pordo, kaj la kuracisto petas:
— Rapide alportu al mi tenajlon.
La estonta patro donas tenajlon kaj fariĝas vere maltrankvila, kiam la kapo de la doktoro reaperas post tri minutoj:
— Tuj havigu al mi ŝraŭbilon.
Per tremantaj manoj la kamparano donas la ŝraŭbilon, kaj la kuracisto refermas la pordon. Ŝvitante, la kamparano aŭdas la ĝemadon de sia edzino en la dormoĉambro. La akuŝigisto subite eniras la kuirejon kaj diras:
— Nur per ĉizilo kaj martelo mi sukcesos…
La kompatinda kamparano svenas, kaj la kuracisto murmuras:
— Kiel do mi nun malfermu mian kojnumiĝintan ilujon?
En apoteko restas nur nigraj kaj verdkvadratitaj kondomoj. Post mallonga hezito Baniko aĉetas nigrajn, kaj vespere lia edzino aprobas lian elekton.
Tamen, post kelkaj monatoj, s-ino Baniko naskas knabeton. Detalo: la infano estas bele nigra. Al sia suspektema edzo ŝi ekkrias ĝoje:
— Kiom bonŝancaj ni estas, karulo! Imagu nur, ke mi estus povinta naski infanon kun verdaj kvadratoj!
Venante al interkona vespero de la junulara kongreso en Bervalo, Kruko kaj Baniko pasas hotelan koridoron. El post pordo de unu el la ĉambroj ili aŭdas litoknaradon kaj amorĝemojn. Kruko suspiras:
— Rapida ulo. Mi envias.
Baniko komentas:
— Vi envias, sed li enŝias!
Maristo konfesas al sia amikino, kiu sidas sur liaj genuoj:
— Mi tatuigis al mi submarŝipon sur la ventro.
— Jes, mi jam sentas la periskopon.
Paĉjo kaj panjo loĝas en unu ĉambro kun sepjara fileto. Iun posttagmezon paĉjo eksentas paĉjajn dezirojn, kaj panjo estas preta ludi sian rolon, sed la fileto ĝenas ilin. Fine paĉjo proponas:
— Ferĉjo, iru al la fenestro, rigardu eksteren dum dudek minutoj kaj kalkulu la preterpasantojn kun cilindraj ĉapeloj. Por ĉiu vi poste ricevos cent stelojn.
Ferĉjo iras al la fenestro. Malantaŭ li paĉjo tuj renversas panjon sur sofon, kaj ili silente sed vigle geiĝas.
Ferĉjo rigardas eksteren kaj baldaŭ mallaŭte rikanas:
— Tiu fikludo estos multekosta por ili. Jen proksimiĝas la dua funebrantaro.