— Jes.
— Jen la sekva demando: «Kion diris sankta Jozefo, kiam eksciis, ke Maria estas graveda?»
La pastro cerbumas, ŝvitas, angoras. Li koleras kontraŭ si mem, ke li daŭrigis la ludon, kaj fine murmuras:
— Kial mi idioto antaŭe ne retiriĝis?
— Jes, pastra moŝto, jes! La respondo estas ĝusta. Vi gajnis 40 mil stelojn!
60-jarulo surprizas junulon, kiu eliras el lia dormoĉambro, butonumante sian pantalonfendon. Sur la litrando sidas la samaĝa edzino kun embarasita mieno.
La 60-jarulo diras al la junulo per riproĉa voĉo:
— Mi ne komprenas, ke tion faris vi, kiu ne estas devigita.
Juna vidvino ne plu povas elteni sian truditan ĉastecon. Ĝis nun ŝi rezistis al la invitoj de sia najbaro, kiu bonvolus ŝin konsoli. Sed hodiaŭ vespere ŝi sentas sin tiom sola, tiom malforta, kaj plie baldaŭ fulmotondros…
Kiam ŝi frapas la pordon de la najbaro, tiu tuj komprenas, ke la frukto estas matura. Post kelkaj minutoj la vidvino estas en liaj brakoj, kaj ŝi ne protestas, kiam li komencas senvestigi ŝin. Vidante lian nudan korpon, ŝi rememoras pri la mortinta edzo, kaj genuiĝante antaŭ la glora viraĵo de la najbaro, ŝi prenas ĝin per ambaŭ manoj, proksimigas ĝin al sia vango kaj plorĝemas:
— Ho! Kial vi forlasis min tiom frue? Nun mi estas sola en la vivo. Ĉiunokte mi pensas pri la ĝuoj, kiujn vi donis al mi. Mi memoras niajn frenezajn amorludojn…
La vidvino plorsingultas kaj lamentas plu:
— Mi estas tiom juna, kaj vi estas en alia mondo…
Tiam la najbaro ekkrias malpacience:
— Ha! ne. Ĉu vi venis por fiki aŭ por telefoni?
Du kanonikoj babilas:
— Ĉu vi kredas, ke ni spertos antaŭ nia morto la edziĝorajton de la katolikaj pastroj?
— Se ne ni mem, do almenaŭ niaj infanoj.
Sur placo de Bervalo savarmeanoj provas konverti gapulojn. Linda junulino, vestita per uniformo, predikas:
— Gefratoj, kiu konas la estonton? Hodiaŭ mi estas en la brakoj de mia edzo, morgaŭ mi eble estos en la brakoj de la Sinjoro.
Ŝercemulo demandas:
— Ĉu vi estos libera postmorgaŭ?
Okazas en Bervalo Esperanta junulara kongreso.
F-ino Kruko revenis je la dua matene de la interkona vespero. Dum la matenmanĝo ŝia patro demandas, ĉu la kunveno estis interesa.
— Ne, paĉjo, ĝi estis enuiga.
— Kial do vi revenis tiom malfrue?
— Tial ke mi dum longa tempo ne sukcesis retrovi mian kalsoneton.
Du amikinoj deziras gajni monon per siaj logaĵoj. Ili turnas sin al luksa bordelo kaj petas la estrinon dungi ilin por kelkaj horoj ĉiun posttagmezon. La parigistino rimarkigas:
— Fraŭlinoj, tio ne estas tiom facila, kiom vi pensas. Mi direktas modelan firmaon, kaj li klientoj plendus, se mi proponus al ili senspertajn amatorinojn. Ĉiuj deĵorantinoj en tiu domo devis komence fari tre severan ekzamenon. Ili nun konas perfekte la teorion kaj la praktikon de ĉiaj voluptoj.
— Ankaŭ ni estas pretaj prepari tiun ekzamenon.
— Bone, jen lernolibroj. Lernu ilin parkere.
Ambaŭ amikinoj diligente laboras, studas tage kaj nokte, faras praktikajn ekzercojn. Iam kandidatino, ne vidante sian kunulinon, maltrankvile demandas la bordelestrinon:
— Ĉu vi scias, kie estas mia amikino?
— Ha! la kompatindulino hieraŭ sufokiĝis ĉe la buŝa ekzameno.
Baniko fanfaronas:
— En mia vivo mi jam faris multajn kokritojn.
S-ino Baniko modeste diras:
— Sed mi faris nur unu.
Sinjoro paroĥestro, diras pedelo, post kiam mi pasigis la hieraŭan vesperon kun amikoj, mi konstatis, ke iu ŝtelis mian oran poŝhorloĝon.
Post pripenso la pastro konsilas:
— Invitu viajn amikojn kaj legu al ili la 20an ĉapitron de la Eliro. Kiam vi citos la okan ordonon de Dio: «Ne ŝtelu», certe akuzos sin vole nevole la ŝtelinto.
Post du tagoj la pedelo ĝoje diras al la paroĥestro:
— Fine mi retrovis mian horloĝon.
— Do, ĉu vi vidas, kiel efikas la legado de la Biblio?
— Jes, kiam mi venis al la sepa ordono: «Ne adultu», mi subite rememoris, ke mi forgesis mian horloĝon sur la noktotablo de la sakristianino.
Instruisto demandas la infanojn, kion ili plej ŝatas. Iuj respondas: vojaĝojn, aliaj: libertempon, k.t.p. La juna Kruko respondas:
— Mi plej ŝatas nudan virinon.
La instruisto punas lin kaj ordonas ripeti la maldecan respondon al sia patro.
Sekvatage la instruisto demandas la junan Krukidon:
— Nu, kion diris via patro?
— Li diris, ke nia instruisto estas verŝajne invertito.
Kruko rakontas al Baniko, ke hieraŭ li ekzamenis tri junulinojn, kiuj kandidatis al posteno de sekretariino en lia oficejo.
— Mi demandis ĉiun el ili, kiom estas 1 plus 1. La unua diris: 2. La dua: 11. La tria hezitis: eble 2, eble 11.
— Kaj kiun vi elektis kiel sekretariinon?
— Tiun, kiu havas la plej belajn krurojn.
Malgranda teatra trupo turneas, ludante ĉiutage la saman opereton en alia urbo. Post la unua vesperprezento ĉarma junulo frapas la pordon de la aktorino, kiu ludas la rolon de la markizino.
— Fraŭlino, mi estas la saksofonisto de la orkestro, kiu havis la honoron akompani vian belegan voĉon hodiaŭ vespere. Mi alportis al vi pralinojn. Ĉu mi rajtas inviti vin al manĝo?
Ili pasigas agrablan vesperon, babilas, drinkas, kaj, ĉar la aktorino estas cedema, ambaŭ baldaŭ ĝuas en hotelĉambro frenezigan nokton.
La sekvan tagon, post la spektaklo en najbara urbo, juna muzikisto frapas la pordon de la kantistino:
— Fraŭlino, mi estas la saksofonisto de la orkestro. Mi estis fiera povi akompani vin, kaj mi alportis al vi pralinojn.
La aktorino, surprizite, tamen akceptas la pralinojn, la inviton al vespermanĝo kaj al la lito de la saksofonisto.
Tio daŭras tri semajnojn. En ĉiu urbo la sama scenaro.
Post la lasta prezento de la turneo junulo frapas la pordon de la loĝio.
— Eniru.
— Bonan vesperon, fraŭlino.
— Bonan vesperon. Vi verŝajne estas la saksofonisto de la orkestro.
— Jes, fraŭlino.
— Kaj vi certe portas al mi pralinojn.
— He, fraŭlino, jes pralinojn.
— Kaj kial vi volas donaci al mi pralinojn?
— Nu, fraŭlino, la reĝisoro de via trupo disdonis al ni la partiturojn. Kaj sur tiu saksofona iu skribis krajone: «Se vi volas pasigi agrablegan nokton kun la markizino, donacu al ŝi pralinojn. Ŝi fikas diine».
— Sinjoro instruisto, nun mi komprenas, kio estas ĉapelita lit-ero!
Nigre vestita viro eniras bordelon. Li diras al la estrino:
— Hieraŭ kliento, kiu intencis viziti vian institucion, subite mortis sur la sojlo.
— Jes. Malgaja afero.
— Kun kiu pensionulino li havis kutime rilatojn?
— Kun Arleta.
— Bonvolu konduki min al la ĉambro de Arleta. Mi estas lia notario, kaj mi devas plenumi lian lastan volon.
Lastmomente grafino Mambolino rimarkas, ke 13 personoj ĉeestos ŝian vesperan kunvenon. Ĉar ŝi estas superstiĉa, ŝi petas sian junan servistinon Rista surmeti belan robon kaj ludi la rolon de gastino. Oni vespermanĝas, dancas, amuzas sin ĝis malfrua horo.