Sekvatage la grafino demandas la servistinon:
— Rista, ĉu oni hieraŭ vespere traktis vin kiel sinjorinon?
La naiva junulino ruĝiĝas, mallevas la okulojn kaj respondas:
— Jes, dufoje en la biblioteko, kaj unufoje en la vintroĝardeno.
S-ino Kruko estas tre ĵaluza. Ĉiun vesperon ŝi kontrolas la jakon de la edzo. Ĉe la kolumo ŝi ĉiufoje malkovras fremdajn harojn, kaj ŝi priblekas la malfidelulon.
Por kvietigi ŝin, Kruko aĉetas broson, kaj fiere revenas hejmen kun virga jako. Lia edzino longe esploras la kolumon, la ŝultrojn, la dorson, kaj fine ekploras:
— Via fieco atingis sian kulminon. Ĝis nun vi trompadis min kun blondaj, brunaj kaj ruĝaj virinaĉoj. Hodiaŭ vi trompis min kun kalvulino!
Blovas varmega mediteranea vento. Kun siaj amikoj Baniko ludas kartojn kaj drinkas en ombra ĉambro. Kruko subite ekstaras, por iri al necesejo. Li devas trapasi la dormoĉambron, en kiu s-ino Baniko siestas tute nuda. Post kvin minutoj li revenas kaj diras:
— Baniko, vi ĉiam asertis, ke via edzino estas vera blondulino.
— Jes, estas vere.
— Ne, mi ĵus konstatis, ke ŝi estas malsupre tute nigra.
— Vi nur volas ŝerci, Kruko.
— Ne.
— Ni kontrolu, — ekkrias la kartludantoj.
Piedpinte ĉiuj eniras la dormoĉambron kaj konstatas, ke Kruko diris la veron. Tiam Baniko proksimiĝas al sia dormanta edzino kaj, kunfrapante la manojn, krietas:
— Huŝ! huŝ! forflugu, fiaj muŝoj!
Baniko: — Mi estas feliĉa, de kiam mi vizitas la vesperkursojn de la popoluniversitato. Mi scias nun pli ol vi. Ĉu vi ekzemple konas Marjorie Boulton?
Kruko: — Ne.
Baniko: — Ŝi estas fama poetino. Ĉu vi eble jam aŭdis pri generalo Sébert?
Kruko: — Ne.
Baniko: — Li estas mecenato de la internacia lingvo. Ĉu vi konas Lanti?
Kruko: — Mi konas nek Marjorie Sébert, nek generalon Lanti, nek vian Boulton. Sed ĉu vi mem konas Karlon Vostul?
Baniko: — Ne.
Kruko: — Nu, tio estas la junulo, kiu ĉiuvespere vizitas vian edzinon, dum vi vizitas la vesperkursojn.
Tri maljunuloj sidas sur benko de la bervala parko kaj priparolas siajn zorgojn:
— Al mi, — balbutas la unua, 72-jara. — malbone funkcias la okuloj.
La dua, 81-jara, bedaŭras, ke liaj kruroj jam ne estas tiom elastaj, kiom antaŭ la unua mondmilito.
— Ha! — ĝemas la tria, 93-jara. — mi ne povas plendi pri mia korpo, sed ĉiutage malfortiĝas mia memoro. Hodiaŭ matene, kiam Olga, mia juna servistino, trairis la ĉambron, mi diris al ŝi: «Tuj senvestiĝu, por ke ni amoru». Kaj ŝi respondis: «Sinjoro, ni ambaŭ ja ĵus ellitiĝis».
La tombofosisto de Bervalo ne perlaboras multe da mono. Por vesti sin kaj sian familion, li prenas la malnovajn rubandojn, kiuj iam ornamis funebrajn bukedojn kaj kronojn. Lia edzino kunkudras ilin kun ĉifonoj. Kaj ĉiudimanĉe la loĝantaro de Bervalo povas legi sur la brusto de la patrino: «Al miaj karaj malaperintoj», sur la pantalonfendo de la patro: «Ripozu en paco», sur la postaĵo de la juna filo: «Tiom malgranda kaj jam forrabita» kaj sur la ventro de la filino: «Kun profunda danko de la bervala fajrosoldataro».
Viro estas nekredeble mallaborema. Dum li ripozas en kuŝoseĝo, preterpasas amiko, kiu provas konvinki lin pri la boneco de diligenta vivo:
— Mi ja komprenas, ke vi mem ne ŝatas havi metion. Sed vi povus almenaŭ fondi familion. Viaj infanoj tiam perlaborus ankaŭ viajn vivrimedojn. Ĉu tio estas tiom malfacila?
— Ne, — diras la pigrulo post oscedo. — Ĉu vi scias, kie mi povus trovi gravedan virinon?
Kruko atendas sian edzinon antaŭ magazeno, en kiu ŝi aĉetas diversajn aĵojn. Sur la trotuaro proksimiĝas prostituitino, kiu proponas al li horon da plezuro. Ŝerce Kruko marĉandas:
— Kiom tio kostas?
— Du mil stelojn.
— Mi povas doni nur tricent.
La ĉiesulino sakras pri lia avareco kaj foriras. Post kvin minutoj ĉe la brako de sia edzino Kruko pasas preter la voluptovendistino. Ŝi laŭte rikanas:
— Nu, ĉu vi vidas, kion vi trovis por tricent steloj?
De drogisto juna sinjorino petas klorofilan sapon. La vendisto bedaŭras:
— Nun ni ne havas klorofilan sapon, sinjorino.
— Tio ege ĝenas min, ĉar mi nepre bezonas ĝin por mia intima higieno.
— Morgaŭ ni ricevos denove tiun specon.
— Morgaŭ mi ne povos veni, sed mi sendos mian amikon. Lin vi facile rekonos: li estas granda, nigrahara viro kun verdaj lipharoj.
En klaso de la edukejo Nia Sinjorino de Bervalo la lernantinoj devas skribi disertaĵon, kiu traktu samtempe jenajn kvar temojn: religio, sociaj klasoj, amo kaj mistero.
La instruistino miras, kiam la juna Marina sciigas post du minutoj, ke ŝi jam finskribis sian taskon. Jen la disertaĵo: «Dio mia, — diris la baronino. — Mi estas graveda, sed mi ne scias, de kiu».
De du monatoj vivas sur insuleto ŝiprompiĝuloj, ses virinoj kaj unu viro. Ili organizis, ke la viro prizorgas ĉiunokte po unu virino laŭvice. Dimanĉo estas lia ripoztago.
Iam la ŝiprompiĝuloj ekvidas junan viron, proksimiĝantan al la insulo en boateto. La konsolanto de la virinoj jam ĝojas, ke alia viro dividos kun li la amortaskon, sed li baldaŭ rimarkas, ke la novveninto havas akutan voĉon kaj virineskajn manierojn. Pederasto!
— Fek! — protestas la kompatindulo. — ankaŭ miaj dimanĉoj estas fuŝotaj!
— Sinjoro doktoro, ĉu post la apendicita operacio la cikatro estos videbla?
— Tio dependas de vi, sinjorino.
En angulo de salono sinjoro rigardas albumon kun multaj desegnaĵoj kaj fotoj de belaj, apenaŭ vestitaj, amorvekaj virinoj. Lia velka edzino, kroĉetante en alia angulo, rimarkigas per akra voĉo:
— Se vi legus ne tiom multe, vi povus iom pli ofte pensi pri mi.
Li malgaje suspiras, levante la okulojn al ŝi:
— Vi eraras, karulino. Pri vi mi ĵus pensis, rigardante la libron.
Kosmonaŭto rakontas, kion li vidis sur malproksima, ĝis nun ne esplorita planedo:
— La homoj iel similas nin. Sed la virinoj havas la mamojn surdorse.
— Ja maloportunas por mamnutri.
— Eble, sed tre oportunas por danci.
La granda filo de Kruko estos baldaŭ 18-jara. S-ino Kruko demandas sian edzon:
— Ĉu vi opinias, ke venis tempo klarigi al Viĉjo la sekretojn de la homa vivo, kiel naskiĝas la infanoj, k.t.p.?
— Tio estas delikata afero. Mi ne scias, ĉu mi estus kapabla priparoli kun li tian tiklan temon.
— Estu atenta, ne menciu krude la homajn seksrilatojn. Prefere elvoku papiliojn, kiuj en printempo duope flirtas.
Kruko malvolonte akceptas kaj iras en la ĉambron de la granda filo.
— Viĉjo, ĉu vi memoras? Antaŭ du jaroj vi estis kun mi en Parizo.
— Jes, paĉjo.
— Ni estis kune en Montmartro, en noktoklubo kun senvestiĝaj dancoj.