— Але вы паверылі, містэр Джэймс?
Джыфард увесь гэты час ледзь стрымліваўся, і я хацеў бы заўважыць, што цярпець такія навадныя пытанні ад незнаёмага пра дачку, відаць, было цяжка. Але, зрэшты, астатнія прысутныя не пачулі нічога новага, а ўсё гэта, як бы там ні было, сапраўды мела дачыненне да справы. Ён прымусіў сябе гаварыць спакойна.
— Я не паверыў таму, што мне паведаміла дачка.
Вулф кіўнуў галавой.
— На гэтым можна спыніцца, — сказаў ён з палёгкай. — Я рады, што з гэтай часткай размовы скончана. — Вулф спыніў позірк на Руперце Гроўве.
— Цяпер, містэр Гроўв, раскажыце мне пра гутарку, якая адбылася ў студыі містэра Міёна за некалькі гадзін да яго смерці.
Містэр Руперт Тлушч, які сядзеў, схіліўшы галаву на бок, сустрэўся позіркам сваіх праніклівых чорных вачэй з позіркам Вулфа.
— Яна адбылася з мэтай, — сказаў ён высокім голасам, — абмеркаваць патрабаванне Міёна аб кампенсацыі за прычыненую яму шкоду.
— Вы былі там?
— Зразумела, я там прысутнічаў. Я быў кансультантам і імпрэсарыо Міёна. Разам са мной былі міс Бослі, доктар Лойд, містэр Джэймс і суддзя Арнольд.
— Хто наладзіў сустрэчу, вы?
— Нейкім чынам, так. Суддзя Арнольд прапанаваў, а я паведаміў пра гэта Міёну і патэлефанаваў доктару Лойду і міс Бослі.
— І што вырашылі?
— Нічога. Альбо нічога канкрэтнага. Узнікла пытанне наконт памеру прычыненай шкоды — паколькі Міён павінен быў хутка зноў заспяваць.
— Як паставіліся да гэтага вы?
— Хіба я не гаварыў, што быў імпрэсарыо Міёна, — сказаў ён, прыплюшчыўшы вочы.
— Несумненна. Але я маю на ўвазе, як паставіліся вы да самой кампенсацыі?
— На маю думку, трэба было неадкладна выплаціць папярэднюю суму ў пяцьдзесят тысяч даляраў. Нават калі б у Міёна і хутка аднавіўся голас, ён ужо паспеў за гэты час страціць столькі ж і нават болей. Было скасавана яго турнэ па Паўднёвай Амерыцы, і ён не змог зрабіць шмат запісаў па кантрактах…
— Гаворка нават і блізка не магла ісці пра пяцьдзесят тысяч даляраў, — з варожасцю ў голасе ўступіў у размову суддзя Арнольд. Хоць сам ён быў карантыш, але з горлам у яго было ўсё ў парадку. — Я прывёў лічбы…
— Ідзіце к чорту са сваімі лічбамі! Кожны можа…
— Калі ласка! — Вулф пастукаў касцяшкамі пальцаў па стале. — Як ставіўся да гэтага містэр Міён?
— Зразумела, таксама, як і я, — звяртаючыся да Вулфа, Гроўв адначасова са злосцю паглядаў у бок Арнольда. — Мы гэта папярэдне абмеркавалі.
— Ну, вядома, — Вулф перавёў позірк улева. — Што вы думаеце пра гэта, містэр Джэймс?
— Лічу, — улез у размову суддзя Арнольд, — што я павінен гаварыць ад імя кліента. Вы згодны, Джыф?
— Давайце, — прамармытаў барытон.
Арнольд менавіта так і зрабіў, ён прагаварыў амаль гадзіну з тых трох, на працягу якіх адбывалася размова. Мяне здзівіла, што Вулф не спыніў яго, і ўрэшце я прыйшоў да высновы, што ён даў магчымасць яму трашчаць толькі таму, каб яшчэ раз пацвердзіць свае даўнія адносіны да адвакатаў. Калі так, дык гэта яму з поспехам удалося.
Арнольд нічога не абмінуў. У яго было шмат чаго сказаць наконт дэлінквентаў з экскурсам у больш чым двухсотгадовы гістарычны перыяд, робячы асаблівы націск на псіхічны стан дэлінквента. Другім фактарам, на якім ён падрабязна спыніўся, было паняцце непасрэднай матывіроўкі. Ён сапраўды пераканаўча разважаў наконт гэтай самай непасрэднай матывіроўкі, але ўсё гэта было настолькі складана, што ўрэшце я збіўся з логікі яго разважанняў.
Тым не меней часам ён меў рацыю. На адпаведным этапе разважанняў ён сказаў:
— Ідэя папярэдняй кампенсацыі, як яе тут назвалі, была, безумоўна, недапушчальная. Нельга спадзявацца на тое, што нехта, нават у выпадку прызнання абавязацельства, згодзіцца заплаціць па ім, перш чым будзе дасягнута згода наконт агульнай сумы выплаты ці дакладнага метаду яе падліку.
У другім выпадку ён адзначыў:
— Патрабаванне такой вялікай сумы можна, між іншым, з усёй падставай кваліфікаваць як шантаж. Ім было вядома, што, калі абмеркаванне вышэйназванага дзеяння будзе перададзена ў суд і калі мы паведамім, што штуршком да ўчынку майго кліента з'явілася веданне ім пра абняслаўленне яго дачкі, суд прысяжных наўрад ці вынес бы прыгавор аб выплаце кампенсацыі. Але ім таксама вядома, што мы не вельмі хацелі звяртацца па дапамогу ў суд.
— Не веданне, — запярэчыў Вулф. — Толькі думка. Дачка сцвярджае, што няправільна яго інфармавала.
— Мы б маглі даказаць гэта, — настойваў Арнольд.
Я здзіўлена зірнуў на Клару. Тое, што цяпер гаварылася, поўнасцю не супадала з храналагічным парадкам яе як хлуслівых, так і праўдзівых заяў, але ні яна, ні яе бацька не звярталі ўвагі на сэнс сказанага ці не хацелі зноў пачынаць пра гэта гаворку.