* * *
Я крочыў дамоў небам
па воблаках, як па снезе.
Палуднаваў чэрствым хлебам,
спыняючыся ў начлезе.
Лічыў па шляху зоркі,
як вёрсты да той вёскі,
дзе лёс палыном горкім
разбавіў мае вёсны.
Я крочыў дамоў небам,
зямлёю туды нельга...
Пабачыць з вышынь дрэвы,
як маці мая, ссівелыя.
Адлюстраванне
Усе пуцявіны прыводзяць у неба.
Для грэшнай душы сваёй крылы гадую.
Калі адыходзіць — адзінае трэба:
на свечцы заўважыць слязу залатую.
На свечцы заўважыць слязу залатую —
адзінае трэба, калі адыходзіць.
Для грэшнай душы сваёй крылы гадую.
Усе пуцявіны ў нябёсы прыводзяць.
Туюгі
*
Паўднёвае сонца лавінай з гары
сцякала. Сказала ты: — Любы, згарым,
і першай сігнула насустрач абвалу
снапоў залатых, што ліліся згары.
*
Нялюбай цела — вабнасць-чары —
я піў да дна світальнай чарай...
Ды дзень падкраўся, нібы кара
за грэх астатні янычара.
*
Слодыч слоў не бяру на веру.
Словы — рэха нязбытных сноў...
Хоць каханне — нішто без Веры,
ды я ў шчасце наноў — не веру.
*
У абдымках цябе не душу...
Не дару пацалункаў каралі.
А парфумай пачуццяў душу
я тваю незмушона душу.
Віланэль
Забытых гусляў гукі.
Салодкі напамін.
Плылі стамлёна рукі.
Над безданню разлукі
зацвіў зімой язмін.
Забытых гусляў гукі.
Гучалі без прынукі
у квецені галін.
Плылі стамлёна рукі.
3 гадамі сэрца мукі
гарчэюць, як палын.
Забытых гусляў гукі.
Плывуць стамлёна рукі
Рытурнэль
Скруха
загарыцца ў сэрцы і патухне
памяці ссівелай завірухай.
Памяць
адгукнецца рэхам у тумане
і неразгаданая растане.
Сэрца
на самоту болем адзавецца,
ды не скамянее ў паняверцы.
Я вас любіў.
Памяці А. С. Грачанікава
Я вас люблю, мае палешукі...
Гучыць радок пранізліва і горка.
Я вас люблю, цяпер — ужо любіў
да самага расстайнага пагорка...
Як чаіца, над сцішаным Сажом
душа прычаліцца крылом да неба.
Няўжо апошні раз гляджу на вас?
Няўжо развітвацца з Радзімаю патрэбна?
На займішчы самотнае вясны
рака жыцця застыла ў пойме лета...
Я вас любіў аддана, нібы сын.
Палессе, памяні душу Паэта.
Аднойчы
Аднойчы ўвесну, нібы лёд,
ад плёсаў-плошчаў непрытульных
асфальт пачне свой крыгаход
між берагоў прыціхлых вуліц.
I людзі выйдуць паглядзець
на небывалае здарэнне,
і стануць душамі святлець,
і прагнуць самаачышчэння.
I разняволены праспект
ва ўсёй сваёй красе шырокай
блакіт пралесак панясе,
адлюстраваны ў сотнях вокан.
* * *
Калі замерзнуць рэкі вен
у маім целе назаўсёды, —
што атрымаю наўзамен
я ад спадарыні Прыроды?
Спакой нязмушанага сну
ці кволы парастак надзеі —
зноў прычакаць жыцця вясну,
якая сэрца адагрэе?..
* * *
Пахавайце мяне ў Бесядзь,
каб ляжаць мне на дне плёса
і глядзець, як з нябёс месяц
у аер страсае росы.
Пахавайце мяне ў рэчку
галавой насупроць плыні...
На Купалле з вянком свечку
мой пагляд над вадой спыніць.
Пахавайце мяне ў Бесядзь...
Там русалка з касой русай
скажа: — Любы мой, свет цесны,
дзякуй Богу, што ты вярнуўся.