На возеры
Што збылося між намі —
не магу зразумець.
Сонца з высяў снапамі
промняў сыпала медзь.
Два пагляды зліліся
мо на момант які...
Пальцы туга спляліся
на адлегласць рукі.
Ды па хвалях далёка
пошчак словаў прабег:
— Як жа мне адзінока
жыць было без цябе!
Асфальтавыя рэкі
Асфальтавыя рэкі,
куды вас плынь нясе?
На гібель чалавеку
на стрэчнай паласе...
Пад вечар вашы плёоы
пусцеюць пакрысе.
Сталёвыя таросы
зіхцеюць у расе.
Асфальтавыя рэкі —
дарогі ў нікуды...
Нашто вы чалавеку
без чаек і вады?
Асенні рытурнэль
Верасень
залеў самлелых верадам
тушыць лета жар, рассыпаны па верасе
На кастрах
з бульбоўніку і лісця
грэе пальцы золкія кастрычнік.
Лістапад
птушыную блакаду
сіліцца прарваць паміж прысадаў.
Элегія
Залачае... Гэта восень
вераснёвым свеціць лісцем.
I душа адпачывае
між Наступным і Калісьці.
У супольнасці з Сусветам
бусел, шчыры служка Бога,
адпусціў грахі ўсе Лету
з купала рудога стога.
Канцона
Там, дзе ранеты на золку
свой пачынаюць «дэсант»,
росніцай Верасень золка
мерае крокамі сад.
Ціха ступае, няспешліва
паміж падпорак з арэшніку.
Падаюць сонцы асеннія,
яснасцю поўнячы след,
мудрасцю добрага Генія
падаюць проста ў Сусвет.
Без шкадавання і роспачы,
адтэрміноўкі не просячы.
Як бы хацеў навучыцца я
мудрасці іхняй спрадвечнае,
промнямі год асвяціць сваіх
пройдзены шлях перад Вечнасцю
Літасці ў лета не просячы,
рушыць у сад сваёй Восені.
Газэля
Галінка бэзу, траўнем надламаная,
мая Каханая.
Ты лёсам мне, напэўна, звыш наканаваная,
мая Каханая.
Дзе б я ні быў, вяртаюся хутчэй
туды, дзе мне павек адданая,
мая Каханая.
У слоту лістападаўскіх начэй
са мной яна і восень не падманная,
мая Каханая.
Над безданню даверлівых вачэй
мая маркота ў белы строй прыбраная,
мая Каханая.
I рэха вечаровае званчэй,
калі шапчу да зорак апантана я —
мая Каханая!
I смехам тваім поўніцца ручэй,
як ад мяне за далеч ты схаваная,
мая Каханая.
Лісцёвы водсвет ззяе залацей
пад раніцу, што разам прычаканая,
мая Каханая.
I сэрца спеліць кволую надзею —
па-за жыццём чужым табе не стану я,
мая Каханая.
Слёзы сліваў
Стаяць скалелыя сады.
Сутонне сцішана сівее.
Самлела сон сышоў сюды
святлом сумлівым санцавея.
Стаяць скалелыя сады.
Спакусай свецяцца сузор'і.
Сцюдзёна сеюцца сляды...
Самота скрушнага спакою.
Стаяць скалелыя сады
саромна, сціпла, сіратліва...
Струменем слодчынай слаты
сцякаюць слёзы сініх сліваў.
Ты так хацела
Выйду ў туман і стану
сам як туман самотны.
Сее слату падману
погляд вачэй халодных.
Цешся сваёй красою,
восень — твая стыхія.
Покуль каса пятлёю
не дакранецца шыі.
Стане туман расою.
Ад перапёлак слёзы?..
Выгнецца стан лазою
супраць віровых лёзаў.
Вось я і стаў туманам,
як ты таго хацела.
Пацерам знік парваным,
плачам душы бясцелай.
Мае вершы
Мае вершы сумуюць па кнізе...
Ім нясцерпна апрыкла бадзянне
па газетна-зімовай адлізе
з правам дзённага лёсайснавання.