Мае вершы блукаюць па свеце
у лістах да сяброў і каханай...
Яны быццам заблудныя дзеці,
што згубілі шляхі да Нірваны.
Мае вершы, жывіце надзеяй
мо тады, калі я вас не ўбачу...
Вам шумець папяровай завеяй
у руках закаханай чытачкі.
* * *
У гэтай сустрэчы
не будзе працягу.
Не скончыцца вечар
бяскроўнаю плахай.
Я гэту сустрэчу
адразу забуду...
Каханне на вечар
душою аблуднай.
I толькі далёка
за часам, за векам
успомню яе
з асалодай і здзекам.
Плач
Анёл самотны падаў з неба
над Беларуссю незаўважна...
Адно крыло — бялей ад снегу.
Другое — чорнае, бы сажа.
Упаў — гучалі трубы громна,
і бачыў гэта ледзь не кожны:
адно крыло — у водах Нёмна,
другое — знікла ў плыні Сожа.
О літургіі Херувімы!
Чаму не плачаце — спіцё вы?
Анёл згубіў маю Радзіму,
а без яе — нашто жыццё мне.
Душа
Палова чацвёртай ночы, —
палова маёй тугі...
Вяртацца душа не хоча
назад, на «свая кругі».
I целу майму пустому
балесна на сподзе сноў. —
Вярніся, душа, дадому, —
прашу і не чую слоў.
Даруй мне, як скрозь бывала,
за безліч маіх грахоў...
Вярніся — я гэтак мала
яшчэ гадаваў сыноў.
Палова чацвёртай ночы, —
палова маёй тугі...
Не хоча душа, не хоча
пакінуць сваіх вышынь.
Зайздрасць
Ах, якія могілкі прыгожыя
на радзіме Толіка Сыса!
Дзе бярозай стала ледзь не кожная,
у Дняпро схаваная душа...
Хораша пры бацькавай магіле
тут пачуць на Радаўніцу гром...
I не страшна, нават ні на хвілю,
прычакаць апошні свбй паром.
Прышласць
Аднойчы, толькі без мяне,
самотны сон Сусвету
па-свойму ў вершах апяе
наступнік мой — паэта.
Русалкі ў руні росны след,
світальных косаў вецер...
Няўжо па-свойму апяеш
наступнік мой — паэце?
Няхай жыццё няўстрым бяжыць
з Сягоння і ў Калісьці...
Радку напісанаму — жыць.
Цвісці валошцы ў жыце!
Свіслач
Ля кампазіцыі А. Маціевіча
Я закахаўся ў рэчку Свіслач, —
яна была калісь жанчынай...
Я прызначаў ёй час спатканняў
і, як належала паэту,
дарыў на памяць аб каханні
мастоў шыкоўных бранзалеты.
I верыў я — аднойчы ў зморы
яна з каменнай дыбы ўстане...
I мы пакінем гэты горад
хоць на няісны міг світання.
Крыўда
Жонцы
Не папросіш мілоснай свечкі,
не адкажаш хлуснёй на здзек...
Толькі дзве перасохлыя рэчкі
уваскрэснуць з тваіх павек.
Толькі срэбныя дзве маланкі
перакрэсляць мне шлях наперад...
I ў адной з іх — заплача Янка,
а ў другой — засмяецца Верас.
* * *
Гэта — дарога ў Рай.
Гэта — сцяга да Пекла.
— Божа, параду дай,
выбраць якую лепей.
Першая — кроў і боль.
Крочыць другой салодка...
— Божа, прашу, дазволь
выбраць між двух — сяродку.
* * *
Кляновых лістоў клаксон
вятрыска на золку сцісне...
Ты — мой недаснёны сон.
Прачнуся — і шчасце знікне.
Сыходзяць крыжы з вакон
слатою размытых ліній.
Ты — мой недаснёны сон.
Прачнуся — і шчасце згіне.
Зялёных вачэй неон
расстайнай слязой бурштыніць.
Ты — мой недаснёны сон.
Баюся прачнуцца — згінеш.
* * *
Студзень выбеліў пожні
сумам снежнай імжы.
Мы спаткаліся позна —
дзве скалелых душы.