Не паспелі на столькі,
колькі згублена слёз
стэарынавым болем
на хрышчэнскі мароз.
На жыццё, на каханне
не здалелі паспець...
Дзве душы, два жаданні
і адзіная смерць.
* * *
Жанчыну пакрыўдзіў Каханы.
Па вуліцы крочыць адна.
У поглядзе ніцым схаваны
нявыспелы боль і віна...
Жанчыну пакрыўдзіў Каханы.
Ну чым ёй цяпер памагчы
на займішчы летняга ранку,
на сходзе вясновай начы?
Даверце мне, ясная Панна,
адчай непрытомнай рукі,
і сум ваш растане туманам
на люстры світальнай ракі.
* * *
О як ты, грэшная душа
мая, імкнулася да Бога!
А Бог сказаў: — Не спакушай
сябе святлом агню чужога...
А я лячу на твой агонь
І без астачы ў ім згараю,
і рай дарованы губляю,
цябе цалуючы у скронь.
У Траецкім
Я цябе даўніною вёў...
Пахла кавай і першалістам.
Нашу пару ў святле агнёў
люстравала раўніва Свіслач.
Я цябе даўніною вёў,
і было гэта ўсё калісьці.
А сягоння — рудым агнём
пад нагамі згарае лісце.
* * *
Жанчына з сумнымі вачыма,
табе пасуе колер здрады...
Ад кос світальных
вадаспадаў пагляд адвесці — немагчыма.
Ты ўсміхаешся скрозь сон мне
у промнях ранішніх вяргіняў...
Хацеў сказаць: — Мая мадонна!
А прашаптаў: — Мая багіня!
* * *
Забяры маю сілу начную,
беспрытомна стамлёным зрабі...
Я сумую, о як сумую
па гаркаваму смаку рабін.
Дзе адбіткамі шлюбнай фармоўкі,
пераблытаўшы колеры воч,
нашы целы на досвітку зноўку
нам вяртае спакусніца Ноч.
На беразе
Сарамліва ў люстэрка ракі
ты сама на сябе паглядзела...
I каса паслухмяна з рукі
Мілавіцай асыпала цела.
Покуль сон не раскрыў парасон,
захінаючы нас ад спакусы, з
абяры мяне ў дождж валасоў
і ў пяшчоту расчуленых вуснаў.
Аблокі
Ты чакала мяне, як ралля
першы дождж пасля чэрвеньскай спёкі.
Ты чакала — у небе Ілля
спахмурнела вышукваў аблокі.
I нарэшце настаў гэты дзень,
ад світання да зор сумнавокі...
Хмельны час несупынных залеў,
час кахання раллі і аблокаў.
Ты чакала мяне — я прыйшоў.
Не суддзёй, не святым, не прарокам,
а грахоўным дажджом, яснатой
на вясёлкавым сподзе аблокаў.
Ноч
Люблю глядзець, як горад засынае
і тухнуць вокны ў доме насупроць.
Глыбее неба, быццам забірае
стамлёных душ нязгледжаную плоць.
А зоркі ўсё выразлівёй раяцца,
як рыба ў невадзе, дзе мелкі плёс...
Чыёй душы сягоння не вяртацца, —
пакуль мы спім, рашыць спяшае Лёс.
* * *
Лістапад за астатняй лістотай
шле паўночных вятроў чараду.
Я па снезе, што выпаў употай,
да цябе на спатканне іду.
У чаканні чуллівай пяшчоты
знерухомеў разгублены сад...
I каханне, і снег употай
нам з табой падарыў лістапад.
— Ты на снезе кахаць не ўмееш?..
Шлюбным ложкам хай стане нам
Ды прачнуся і ўсё зразумею —
гэта сон, гэта восеньскі сон.
* * *
Ад нараджэння навырост
жыццё нам звыш наканавана...
Пакуль люстэрка неба Лёс
не захіне радном тумана.
I апусцелы цела гляк,
дзе прысмак успамінаў горкі,
душа пакіне — і няўзнак
яна адчуе сябе зоркай.
Каб, змогшы летаргію сноў
і спробу самаадрачэння,
цярновым шляхам да асноў
прайсці за хвілю да ўзнясення.