Ронда
Да рук гарачых ліпне гліна,
здаецца, пальцы сочаць кроў...
А ён нагою зноў і зноў
ганяе ўвішны круг няўпынна.
I вырастае прыгажосць
у таямніцы рухаў-чараў,
нібы вяртае маладосць
майстэрства боскага ўладар —
стары Ганчар.
Напэўна, так калісьці Творца
на адзіноце сярод хмар,
натхнёны духам сваёй моцы,
ствараў Адама — сына мар,
не склаўшы рук да самай ночы,
як той Ганчар.
Трыялет
Не вернецца назад Учора.
Прыбой аціх. Ачахлі зоры...
I не глядзі мне ўслед з дакорам.
Была зіма — астыгла мора.
Не вернецца назад Учора.
Дзе ложак — яхта. Хвалі — шторы...
Не вернецца назад Учора.
Прыбой аціх. Ачахлі зоры.
Краіна Начы
Мы маўчым, мы зацята маўчым.
Нашы душы аблытала плесень...
А на поўдзень — краіна Начы,
і гурган сёння сімвал Палесся.
Ды адчай немагчыма схаваць,
як душу не ачысціць нідзе...
Мне Радзіму да скону шукаць
па сцяжыне, што з ночы вядзе.
Беларусь, мая хворая маці,
са слязою Сажа на шчацэ
у парваным чарнобыльскім плацці
пачарнелым Сусветам брыдзе...
Раманс
Ці згараў майскі дзень у журбе,
ці мо бэз расквітнеў так спакусна, —
я пракляў гэты міг, і сябе,
і твае паслухмяныя вусны.
Шчасце ж нас абмінула наўзбоч,
не прынеслі залеву грымоты...
За пяшчоту на веснюю ноч
неспакой, што ў душы назаўсёды.
* * *
Нашу я ў сэрцы двух анёлаў:
анёла цемры і святла.
Адзін чароўны мае голас
Другі — гырчыць, як ваўкалак.
Адзін кахае да знямогі...
Другі — нянавісцю гарыць.
Адзін заве ў сябрыну Бога.
Другі — Люцыпару служыць.
Адзін ахоўвае ад звадак
і чорных дум у галаве.
Другі — прывабіць хоча здрадай,
душу маю на часткі рве.
Нашу я ў сэрцы двух анёлаў...
Якому з іх перамагчы?
Дрыжыць пялёстак свечкі квола
на донцы восеньскай начы.
Надзея
Мае сны без цябе — пустыя.
Спаць кладуся, нібы ўміраю...
Сам спаліў за сабой масты я,
калі вымавіў: — Не кахаю.
Ды з надзеяй аб новай стрэчы
ад самога сябе наўпотай —
непатушанай кіну свечку
я ў забытай царкве пяшчоты.
Малітва
Божа літасны, трыадзіны,
Ты літанне маё — пачуй.
Не пакінь у бядзе Радзімы —
уратуй.
Уратуй мой народ пакутны,
зберажы ад ліхога Край,
пасяліцца ў душы Іудзе
мне і сыну майму — не дай.
Барані ад спакусы грэшных,
абміні сваёй карай злых...
Божа праведны — хай бязмежнай
будзе ласка ад слоў Тваіх.