* * *
Мая бабулька Волька
вяршыць жыццёвы стог.
Не няньчылася доля,
быў літасцівы Бог.
Разменены апошні
дзесятак на вяку.
Жыццё як гляк парожні,
што сніць аб малаку.
Ды што цяпер аб гэтым –
нанова не пражыць...
Без страху перад ветрам
лісток жыцця дрыжыць.
* * *
Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
I два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.
Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям'ю напалам ламалі.
Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць...
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?
Гомель
Там, дзе хваля цалуе водмель
і аеру па пахі тоні,
бурлакі пракрычалі: «Го-мель!»
так, што рэха чуваць і сёння.
Вецер рэха па хвалях гоніць,
яно ў грудзі прычалаў б'ецца.
Чайка згубіць на лёце: «Го-мель»,
і адчайна той крык сарвецца.
Там, дзе хваля цалуе водмель
і палац на пагорку гожы,
усміхаецца сумна Гомель
людзям, чайцы, сівому Сожу.
Згадка аб дзяцінстве
Ля кабетаў, скупых, на слова,
часам тым, што бліжэй да вечара,
пахнуць рукі дзятвы вясковай
горкім дымам і бульбай печанай.
Дзень на полі амаль бясконцы.
Ад бабуль і матуль крыёма
паглядаем з мальбой на сонца:
сядзе — можна ісці дадому.
Там у засені саду ветлай,
на імгненне стаіўшы дух,
б'юцца вобзем наўспрах ранеты,
замыкаючы дзённы круг.
Жанчына
Па меры таго як памалу
з глыбі яна йшла на мель,
я бачыў: ад футарала
вызвалялася віяланчэль.
А пляж быў пусты і дзікі...
О, як бы хацеў я стаць
у момант той раптам смыкам,
каб струны яе кранаць.
Вечар
Столік на дзве персоны.
Позірк бы два цвікі.
Плывуць па руках гарсонаў
разносы, як чаўнакі.
На Вашым плячы лілея
белая, нібы вальс...
Чахол парасона — змеем,
які не спакусіў нас.
* * *
Празрыстая далеч.
Сутонлівы шлях.
Адвечныя мары.
Прытоены страх.
Куды мы? Куды мы?
Куды мы пасля?
За марай, за дымам
ці будзе працяг?
Празрыстая далеч.
Сутонлівы шлях.
О колькі пыталі!..
Адказу няма.
Мадонна
Я твой партрэт пісаць баюся:
ты кожны момант — рух бясконцы.
Ад зайздрасці цьмянее сонца
перад мадоннай з Белай Русі.
Я твой партрэт пісаць баюся,
хоць кожны рух твой п'ю вачыма...
Што мёртвыя мадонны Рыма
перад жывою з Беларусі?!
Сябру
А. Б.
Лісцвяны дождж над Белай Русею...
Яшчэ не час яму, не час.
3 чужыны бусел не вярнуўся,
а ты збіраешся ад нас.
Яшчэ да восені далёка,
яшчэ праз лета нам рунець.
Яшчэ і птушкам, і аблокам
у нашых кронах галубець.
Лісцвяны дождж пад Белай Руссю...
Куды спяшаешся, куды ты?
— У май, тугою не абжыты,
дзе клён іскрынкамі цярусіць...
* * *
Бязважкі рамонак з імпэтам хлапечым
трызніў матыльковым палётам: —
Ах, каб не карэнне, таксама ў сінечы
кружляць бы я змог бесклапотна.
Спакою заўсёднага як не бывала, —
увысь, на птушыныя сцежкі...
Ды марна — трымала. карэнне трывала,
яднала з жытнёвым узмежкам.
Нарэшце, о шчасце, рамонак сарвалі —
расчынены дзверы ў бязмежжа...
Маркотна адзін за адным ападалі
пялёсткі на родны абмежак.
* * *
Прыйдзе час, і яна міне,
восень цяжкая на характар.
Сэрца сум запалоніць раптам,
і ў далоні твае — тварам
так захочацца зноўку мне.