Гэта сам я сябе распнуў
на няшчаднага лёсу пяльцы.
Стаў над безданню — і сігануў,
нат забыўшы, што воск плавіцца.
Гэта сам я сябе пракляў,
сярод неба — не стала сілы...
Воск на пальцах — крывёю ззяў
ад зламаных маіх крылаў.
Вёска Дуброва
Тут у пашане цар бароў палескіх —
асілак-дуб, што сам як цэлы бор.
Які хавае ў голлі старасвецкім
зялёныя сузор'і жалудоў.
Зялёная, зялёная Дуброва.
Лісток дубовы падае ў Сусвет...
Як першае нявыспелае слова,
з якога нараджаецца паэт.
Люстэрка
Прабегла зморшчынка раптоўна па люстэрку
Як кажуць людзі — дрэнная прыкмета.
Чаму ж, калі наўспрах паб'еш талерку —
шчаслівым момант наракаюць гэты?
Гляджуся я ў бабуліна люстэрка,
нібы ў мінулае сваё — заўсёды смела.
Гляджуся, зачарованы, бо веру —
не трэснула яно, а пастарэла.
* * *
У жніўні збяруся ў поле,
там жытні загон вятрыска
кідае мне ў твар прыбоем,
узняўшы зярнятаў пырскі.
З узмежжа, нібы з парога,
я крыкну насустрач хвалям:
— Вазьміце маю трывогу,
што сэрца няшчадна паліць.
А потым, калі паспею,
услед ім шапну з мальбою:
— Вярніце ў душу надзею,
счарнела душа журбою.
* * *
Без ценю шкадобы, без кроплі адчаю
жыву і жыцця свайго не прыкмячаю..
Год вып'ю, як кубак нямоцнага чаю...
Жыву і жыцця свайго не прыкмячаю.
Жыццёвы экватар будзённа страчаю.
Жыву і жыцця свайго не прыкмячаю.
Няўжо і тады, як адкрыецца Вечнасць,
сігну за мяжу і жыцця не прыкмечу?
* * *
Выходжу з туману на голас.
На волю выходжу з сябе...
3 зямлі нараджаецца колас,
удзячны вясновай сяўбе.
Прабіўшы труны скарлупінне,
душа, як зялёны прамень,
вязніцу сваю пакіне,
вітаючы ясны дзень.
Пакуль спадарлівы Сейбіт
абходзіць з сяўнёй палі —
і душам расці, і хлебу
на белай маёй зямлі.
* * *
Мне нічога зусім не трэба.
Разумееш — зусім, зусім.
Мой нажытак — кавалак хлеба.
Мой прытулак — нябесны схім.
Мне нічога твайго не трэба.
Мне хапае пакуль свайго...
А стамлюся — пагосту глеба
не адрыне крыжа майго.
Залаты фонд
Цябе збіралі прадзеды сівыя
па залаціначцы за годам год.
Хацелі, каб нашчадкі — мы, жывыя,
дзівіліся і памяталі род.
Цябе хавалі па святарных месцах.
Ты целам быў паціру і крыжу.
Табе ўрачыста адпраўлялі месу.
Ты Ефрасініі літанні чуў.
Ты быў акладам Бібліі Скарыны...
Ты плыў ракой клінкоў паміж чужых.
Ты і сягоння нам свяціць павінны,
нібы алтар для вернікаў сваіх.
Белая вежа
Ствол каменны падмуркам урос у Радзіму.
Крона — купал блакітны адвечных нябёс.
Дрэва памяці — белага роду радзіны.
Ты Галгофа — а я твой слухмяны Хрыстос.
Узыходжу па звілістай лесвіцы лёсу.
Крок — і кроў на халодных прыступках блішчыць.
Крок яшчэ — і душа каля самых нябёсаў.
Крок апошні ці хопіць адчаю зрабіць?..
Дым
Агмень і дым — дзве родныя істоты.
Павек вас немагчыма разлучыць.
Як бацька й сын — жывая повязь роду.
Агню гарэць — да зорак дыму плыць.
Агмень і дым — выток і. ручаіна.
Агмень і дым — пачатак і працяг.
Агмень і дым — жыве між вас дваімі
няспраўджаная ісціна быцця.
* * *
Месячнай цёплай ноччу
шляхам апошнім, Млечным,
ціха ў Сусвет пакрочу,
буду сабе свяціць...
Каб і адтуль, з вышыняў,
каб і адтуль, з далечы,
бачыць цябе, Радзіма,
і, як цяпер, любіць.