ейны гаспадар ня я.
ДРУГОЕ ВЯРТАНЬНЕ
Мейсца хвоі — для сустрэчаў,
што накліканы лацінкай,
дробных літарак нязвыкласьць,
нам сустрэча — адкрыцьцё.
Дачакацца дзён адлігі,
дзён вясновага вяртаньня —
сум, як стужкі спаміж яблык,
да калядак — доўгі час.
Там, дзе хвоя нас чакае, —
хвоя месяцу ня дружка,
квадры-ліхтара мігценьне,
там бурштыну дрогкі знак.
Мейсца вызначана лёсам,
на якім вяртаньні стрэча?
Лекаваць жывіцай — быццам,
толькі гэтак лекаваць.
Прамінулі гурбаў скокі —
прасьпяваныя калядкі,
стужкі — напамін пра сьвята,
квадру нашага быцьця.
Мейсца хвоі — падарунак:
не дыван з пажоўклай хвоі,
не жывая прахалода —
мружыць вочы: сонца — цень.
Нагадаюць успаміны —
сьцежка на пукаты ўзгорак,
дакрануцца да люстэрка,
паміж сонцаў: яблык — твой.
* * *
Горад Мрою нішчуць коні,
грываў сьціжма, як настольнік.
Вартаўнік чытае кнігу –
у палоне ён, за шклом.
Пад капытамі – вяргіні –
пёркамі пялёсткі кружаць.
Тры люстэркі пасярэдзіне,
як пункціры аўтабана.
Коні памятаюць: досыць,
горад – гвалт нечалавечы.
Шлях на волю – аксыёма –
праз яго, праз мураванкі:
коні – ценькія шляхі.
Пад падковамі цыдулка
да цябе, мая Касандра,
пра фатальныя прыгоды
восем словаў – мой паверх.
Замаруджаныя здымкі:
боль зьнікае, гвалт і роспач.
На рагу рэгуліроўшчык,
да Рамзэса ён падобны.
* * *
Мары, як хмары, -
якое начыньне,
чым пачастуюць,
наробак які?
Гукі сітары
між зыркіх удараў
рэха памножыць
на шэпт асакі.
Чары, як кара , -
за гонар і веру:
гонар – як пыха,
а вера – басяк.
Млявасьць татараў,
што гоняць атару:
іклы ашчэрыш –
і справа – кізяк.
Спроба Ікара,
як покаты шара,
шлях які хочаш,
а ўрэшце – адзін.
Лебедзяў села на возеры пара,
воўк па мянушцы
“халат санітара”
іх заўважаць не хацеў –
каранцін.
КАЛЯДЫ
Уладзімеру Арлову
Для калядак пазычу труса,
Роля зайца яму ў нашай казцы.
Будзе сьледам кульгаці ліса
У сяброўскай падманлівай масцы.
Наш маршрут праз сумёты й лес,
Дзе даўно не кугае зязюля,
Дзе пануе сучасны прагрэс
І блукае шалёная куля.
Мужыкі там гуляюць у віст,
А жанчыны — у хованкі зь лёсам.
Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,
Толькі чуюцца ў комінах вёсак.
Ды на ганку хаціны старой
Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:
Будзем песьні сьпяваць для адной.
Заяц-трус адпачне на каленях.
АБРАЗ
Абраз трымаецца нібыта на цьвіку,
Які забіты ў шэры воблак.
Абраз нібы блізьня маладзіку —
Высока зіхаціць таемны воблік.
Ад позірку суровага зь нябёс
Жуда, як дзіда, працінае здайцаў,
І ўжо ня вабіць іх заганны лёс —
Па-змоўніцку ня слухаюцца пальцы.
І не схаваць вачэй — як бы хацеў,
і вытрымаць той позірк немагчыма, —
На кожнага, хто кат і ліхацей,
Праменіць боль ён зыркімі вачыма.
* * *
Мой голас дакранецца да крыжоў.
Адчуе прахалоду ценяў.