Спужае велічных смаўжоў, -
Яны па сховах распаўзуцца з
годнасьцю аленяў.
Тут ціха, тут ня трэба слоў.
І голас мой скандэнсаванай кропляй
Пакоціцца на дзедаў часаслоў, -
На ім і сёньня воск сьвяты растоплены.
РЫБАК
Шпурляў Ён блешню за аблокі
Наўмысна, — ды яму не шанцавала:
Вярталася зіхоткая прынада
Нішчымнаю. Але рыбак не наракаў
На нешчасьлівы лёс і не казаў,
Што зноў надвор’е не спрыяе:
Маўляў, бясконца дзьме вятрыска,
Халодна нават для душы.
Чатыры жнівеньскія тыдні
Ён адмысловую шпурляе блешню,
і кожная няўдача пакрысе
Надзеяй грэе стылую душу, —
І ўсё выразьней паўтараюць стомленыя
вочы:
Там, за аблокамі, драпежнікаў няма...
ПАГАНЯТЫ
Паганяты страху ня ведае —
Быдла гоніць празь гібельны лес,
Папярэджаны строга кабетамі —
Каб у навалач гэту ня ўлез.
Там зьвяры крыважэрных намераў —
Бескарысна прасіць літасьцівасьці.
Там зьвяры велічэзных памераў
І кіпцюрыстай д’яблавай хцівасьці.
Паганяты той чхаў са званіцы
На дзіцячыя байкі кабетаў,
Бо за лесам лугі й крыніцы,
Трэ пасьпець — покуль сонца й лета...
Кажуць людзі, і сёлета чулі
Паганятага пугу.
ВАЛАЦУГА
Валацуга хаваецца ў нетры,
Зашываецца ў самы гушчар:
Не хапае для волі паветра,
Не хапае прастору для хмар.
Страшна там — на раўнюсенькім полі.
А які Валацуга бяз волі?
* * *
Ня чутны звыклыя мне словы.
Цяжкое неба – насьцярога.
Дзядзькі тваёй маўклівай змовы
Не пазнаюць даўно нікога.
За хмарай – хмара: пасьлядоўнасьць.
Якога д’ябла сьпяць атланты!
Трымаюць неба так цудоўна –
Па ім крадуцца акупанты.
Гайдай, вятрыска, купал неба!
Нашто герою пляма здрады?
Па-шчырасьці, ўсяго ж і трэба, -
Пазбавіць навалач пасадаў.
АБСЯГ
Дастаткова адвечныя песьні сьпяваці,
Апантанасьць глушца замілоўвае хеўру.
Ваяры ноччу сьцелюць таемныя гаці,
Ладзяць новы абсяг для манэўру.
* * *
Хаду не парушаў, сягоньня
Пад сьпічастым дахам літары “А”
Я нагадваю прадоньне,
У якой віруе каляда.
Новыя надзеі – мне наканаваньне.
Годнасьць літары – магутны талісман.
Быццам бы ў сонечнай нірване,
Межы пачуцьця – бязхітрасны падман.
Дазваляю побач быць, жывіцца
Моцаю бязьмежных, неспазнаных зьяў.
Праз свае вар’яцкія байніцы
Назірае з хіжасьцю вязьніца.
Вецер сьнег зь зямлі апошні ўзяў.
* * *
Над пожняй плачуць правады,
Амаль галосяць.
Бэтонны слуп, як правадыр,
Выводзіць восень.
Іржышча захавае сьлед,
Сьняжок нібыта.
Сусьвет глядзіць вачмі камэт
На квадры жыта.
АЙСІДОРА
Карабель ня ведаў мора,
Месяц – неба, пыл – дарогі.
Прамільгнула Айсідора,
Погляд ейны бачыў строгі.
Камуфляжны белы ветразь –
Незагойнае трымценьне.
Пудзель у ваўняных гетрах...
Але ж гэта не па тэме.
Там, дзе хвалі пену родзяць,
Там, дзе дол – пясок гарачы,
Айсідора мнішкай ходзіць,
Пудзель побач – сьлед сабачы.
ПЛАТЫ
Шчыльны плот – для стварэньня плацін,
Працавітыя весьнікі-шлюзы,