- O której godzinie pan Drebber wyszedł z pani pensjonatu na pociąg? - pytałem dalej.
- O ósmej - odparła, przełykając z trudem ślinę i próbując zapanować nad głosem. - Jego sekretarz pan Stangerson powiedział, że mają dwa pociągi: jeden o 9.15, a drugi o 11.00. Chcieli zdążyć na ten pierwszy.
- I wtedy widziała go pani po raz ostatni?
Gdy zadałem to pytanie, twarz kobiety zmieniła się nie do poznania. Pobladła tak, że zrobiła się wręcz sina. Minęło parę sekund, nim była w stanie wydobyć z siebie jedno słowo: „Tak”, lecz wypowiedziała je ochrypłym nienaturalnym głosem.
Na chwilę zapadło milczenie, po czym jej córka odezwała się cicho:
- Nic nam dobrego nie przyjdzie z kłamstw, matko - powiedziała. - Bądźmy szczere z tym dżentelmenem. Widziałyśmy później pana Drebbera.
- Niech ci Bóg wybaczy! - zawołała madame Charpentier, chwytając się za głowę i osuwając się na fotel. - Zamordowałaś właśnie swojego brata!
- Arthur wolałby, żebyśmy powiedziały prawdę - odparła stanowczo dziewczyna.
- Najlepiej pani zrobi, wyznając mi całą prawdę - powiedziałem. - Lepiej już nic nie mówić, niż mówić tylko część prawdy. Poza tym nie ma pani pojęcia, ile już wiemy.
- Ty będziesz za to odpowiedzialna, Alice - zawołała jej matka i, zwracając się do mnie, rzekła: - Opowiem panu o wszystkim, sir. Niech pan nie sądzi, że moje poruszenie wynika z obawy, iż mój syn był w jakikolwiek sposób zamieszany w tę straszną sprawę. Jest całkowicie niewinny. Boję się jedynie, że w pańskich oczach i w oczach innych ludzi może się wydać podejrzany. Takie posądzenie jest całkowicie absurdalne. Świadczy o tym jego wspaniały charakter, zawód i cała jego przeszłość.
- Zrobiłaby pani najlepiej, wyznając mi wszystko, co pani wie. Niech się pani nie obawia: jeżeli pani syn jest niewinny, na pewno to mu nie zaszkodzi.
- Alice, chyba najlepiej będzie, jeśli zostawisz nas samych - rzekła do córki, i dziewczyna wyszła z pokoju.
- A teraz, sir, proszę posłuchać - ciągnęła dalej. - Nie miałam zamiaru mówić panu o tym, co zaszło, ale skoro moja biedna córka już ujawniła część prawdy, nie mam wyboru. Zdecydowałam już, że będę mówić, więc opowiem panu o wszystkim, nie pomijając żadnego szczegółu.
- Jest to bardzo mądra decyzja - odparłem.
- Pan Drebber mieszkał u nas prawie trzy tygodnie. On i jego sekretarz, pan Stangerson, podróżowali po kontynencie. Zauważyłam na ich kufrach naklejkę z Kopenhagi, co świadczyło
0 tym, że tam się ostatnio zatrzymywali. Stangerson był spokojnym, pełnym rezerwy człowiekiem, ale z przykrością muszę stwierdzić, że jego pracodawca należał do zupełnie innego typu ludzi. Zachowywał się wulgarnie i prymitywnie. Już tej samej nocy, gdy do nas zawitał, wypił o wiele za dużo, a następnego dnia o dwunastej w południe trudno byłoby nazwać go trzeźwym. Wobec pokojówek zachowywał się wyjątkowo obrzydliwie i pozwalał sobie na bezczelne uwagi, ale najgorsze z tego wszystkiego było to, że wkrótce zaczął tak samo odnosić się do mojej córki Alice, i kilka razy zdarzyło mu się odezwać do niej w sposób, którego na szczęście nie zrozumiała, bo jest na to zbyt niewinna. Raz zdarzyło się nawet, że chwycił ją za ramię i przytulił do siebie wbrew jej woli. Wtedy nawet jego własny sekretarz złajał go za to zachowanie niegodne mężczyzny.
- To dlaczego tolerowałyście taki sposób bycia? - spytałem. - Przypuszczam, że macie prawo wyprosić uciążliwych lokatorów?
Słysząc tę celną uwagę, pani Charpentier oblała się rumieńcem.
- Bóg mi świadkiem, że kazałabym mu się wyprowadzić jeszcze tego samego dnia, kiedy się tu zjawił. Chciwość była jednak silniejsza. Płacili mi funta dziennie od osoby, czternaście funtów na tydzień, a w tym okresie nie miewamy zbyt wielu gości. Jestem wdową, mój syn służy w marynarce, a to kosztuje. Nie chciałam stracić takich pieniędzy. Wydawało mi się, że robię najlepiej, jak mogę. Jednakże ostatni wybryk pana Drebbera był kroplą, która przepełniła czarę,
1 spowodował, że kazałam mu się wynosić. To właśnie dlatego się wyprowadził.
- I co się potem stało?
- Ulżyło mi, gdy zobaczyłam, jak odjeżdża. Mój syn jest w tej chwili na przepustce, ale nic mu o tym wszystkim nie wspomniałam, bo ma dość ognisty temperament, a swoją siostrę wręcz uwielbia. Kiedy wreszcie zamknęłam za nimi drzwi, poczułam, jak kamień spadł mi z serca. Niestety, po niecałej godzinie rozległ się dzwonek, i zobaczyłam, że pan Drebber powrócił. Był podekscytowany i bardzo pijany. Wdarł się siłą do pokoju, w którym siedziałam z córką, i bełkotał coś bez ładu i składu o tym, że spóźnił się na pociąg. Potem zwrócił się do Alice i w mojej obecności zaproponował jej, żeby z nim uciekła! „Jesteś już pełnoletnia.
Prawo cię nie może powstrzymać. Mam mnóstwo pieniędzy. Nie przejmuj się tą starą, tylko natychmiast ze mną wyjedź. Będziesz żyła jak księżniczka!” - powiedział. Biedna Alice była tak przerażona, że odsunęła się od niego, złapał ją jednak za nadgarstek i spróbował pociągnąć w stronę drzwi. Krzyknęłam, i w tej właśnie chwili do pokoju wszedł mój syn Arthur. Nie wiem, co się stało później. Słyszałam przekleństwa i odgłosy szamotaniny. Byłam zbyt przerażona, by cokolwiek uczynić. Kiedy podniosłam głowę, ujrzałam w drzwiach Arthura z kijem w dłoni. „Nie sądzę, żeby ten miły dżentelmen jeszcze kiedykolwiek zechciał nas nachodzić - powiedział. - Pójdę jeszcze za nim i sprawdzę, dokąd się wybiera”. Po tych słowach wziął swój kapelusz i wyszedł na ulicę. Następnego ranka dowiedziałyśmy się o tajemniczej śmierci pana Drebbera.
- Pani Charpentier przedstawiła mi tę historię, wielokrotnie wzdychając i przerywając opowieść - kontynuował Gregson. - Czasami mówiła tak cicho, że ledwie byłem w stanie zrozumieć jej słowa. Zanotowałem sobie wszystko, co powiedziała, żeby wykluczyć możliwość popełnienia jakiegokolwiek błędu.
- To bardzo interesujące - powiedział Sherlock Holmes, ziewając. - Co się stało później?
- Gdy pani Charpentier skończyła swą opowieść - ciągnął detektyw - zorientowałem się, że cała sprawa kręci się wokół wyjścia z domu jej syna. Wbijając w nią wzrok w sposób, który, jak odkryłem, jest zawsze skuteczny w odniesieniu do kobiet, zapytałem, o której godzinie wrócił jej syn.
- Nie wiem - odparła.
- Nie wie pani?
- Nie. Ma własny klucz i sam otworzył sobie drzwi.
- Czy to się stało po tym, jak pani udała się już na spoczynek?
- Tak.
- A o której poszła pani spać?
- Około j edenastej.
- A więc pani syna nie było przez co najmniej dwie godziny?
- Tak.
- Może nawet przez cztery albo pięć godzin?
- Tak.
- Co on robił w tym czasie?
- Nie wiem - odparła, blednąc tak bardzo, że aż zbielały jej wargi.
Oczywiście, po tym niewiele pozostało już do zrobienia. Dowiedziałem się, gdzie przebywa porucznik Charpentier, wziąłem ze sobą dwóch moich ludzi i poszedłem go aresztować. Gdy położyłem mu rękę na ramieniu i poleciłem, by spokojnie udał się z nami, odparł z tupetem: „Przypuszczam, że aresztujecie mnie w związku ze śmiercią tego łotra Drebbera”. Tak właśnie się wyraził. Nic mu o tym wcześniej nie mówiliśmy, i to, że sam o tym napomknął, wydaje się nadzwyczaj podejrzanym.
- Rzeczywiście - rzekł Holmes.
- Wciąż miał przy sobie ten ciężki kij, który, jak wspomniała jego matka, wziął ze sobą, gdy poszedł za Drebberem. To była solidna dębowa pałka.
- I jaką ma pan teorię?
- Moja teoria opiera się na tym, że szedł za Drebberem aż do Brixton Road. Tam znów się posprzeczali, i podczas tej awantury Drebber otrzymał cios pałką, prawdopodobnie w dołek, który zabił go, nie pozostawiając żadnego śladu. Noc była deszczowa, na ulicy nikogo nie było, więc Charpentier zawlókł ciało swojej ofiary do tego opuszczonego domu. Jeśli chodzi