– Apage satanas – jęknął Zięba. – Ego te exorciso…
O, żesz ty w dupę… – zdenerwował się Człowiek Ze Ściany. – Za kogo ty się uważasz? Za księdza Cebulę? Nie będziemy w ten sposób rozmawiali! Jeszcze raz. – Zlazł z Zięby, chwycił go garścią za przepoconą bluzę od piżamy i szarpnięciem postawił na nogi. Chory rozkrzyżował odruchowo ręce, przekonany, że za chwilę poleci bezwładnie na szare szpitalne linoleum, ale zdołał utrzymać się w pionie, pomimo mięknących gwałtownie kolan. Jakoś nic go nie bolało i pozostawał dziwnie spokojny – zupełnie jakby dostał solidną porcję trankwilizatora. Wszystko wydawało mu się jakieś odległe, banalne i nie budzące emocji. Rozmawiał z demonem, a może z diabłem, a może po prostu miał halucynacje – i co z tego? A bo to mało dziwnych rzeczy na świecie?
Człowiek Ze Ściany przycisnął kciuk do jego czoła i wydawało się, że to z tego kciuka płynęła cała obojętność na otaczający go koszmar, i cała siła, która utrzymywała go na nogach. Kciuk był twardy, suchy i zimny niczym martwa jaszczurka.
– Zaczynamy od początku – powiedział Człowiek Ze Ściany. – Czy ja jestem?
– Nie – powiedział obojętnie Zięba. Nagły paroksyzm doskonale znanego bólu zwinął go w ułamku sekundy w kłębek wyjącego cierpienia. Rozległ się trzask i pomiędzy jego czołem a przyciśniętym do niego kciukiem rozkwitł nagle krzaczasty rozbłysk fioletowego wyładowania, który cisnął Ziębę plecami o ścianę. Runął na podłogę, rozbijając sobie policzek o poręcz łóżka. Jakiś aparat spadł ze stelaża, z pustym, blaszanym łomotem obudowy.
– Zła odpowiedź – powiedział surowo Człowiek Ze Ściany. – Majaczysz a nie rozmawiasz. Nie myślisz. A ja muszę z tobą porozmawiać.
Zięba skręcał się przez chwilę bezradnie w bezsilnym bólu, a potem nagle obudził się. Leżał na zimnej podłodze, chory, umierający, przeklęty i opuszczony przez wszystkich. Przed nim stał potwór, więc świat nie miał sensu i nie rządził się żadnymi prawami i nie było nadziei. Jego mózg dopuścił do siebie to wszystko tylko na sekundę, po czym zapadł się sam w sobie w kolaps katatonii. Na placu boju pozostało tylko jego wewnętrzne dziecko i Zięba miał w tej chwili cztery lata. Zwinął się w kłębek pod ścianą i z martwym wzrokiem, wbitym w papierki i kłębki kurzu zalegające pod łóżkiem, rozpłakał się.
– Ech, ludzie, ludzie – powiedział Człowiek Ze Ściany z politowaniem. – Gdyby było w was tyle siły, ile mieści się cierpienia, to bylibyście równi bogom. Wspaniałe. Najwspanialsze zabawki, jakie można sobie wyobrazić. Tyle bólu. Widzę, że tu się nie dogadamy. – Skinął dłonią i Zięba ocknął się z katatonii tak gwałtownie, jakby pneumatyczna kamizelka wyrzuciła go na powierzchnię rzeczywistości. Przestał płakać, natomiast zaczerpnął ze świstem powietrza i zaczął dygotać.
– Zapraszam – powiedział Człowiek Ze Ściany, odwrócił się ze zgrzytem obcasów i pchnął przeszklone, poobijane drzwi na korytarz. Zięba wstał jak zombie i poszedł za nim. Nie wiedział, dlaczego.
Szpitalny korytarz wyglądał dziwnie i obco, mimo że wszystkie sprzęty, a nawet nalepki na ścianach, były takie same. Panowała głucha, nienormalna cisza. Wydawało się, że są tu sami. Rozlegał się tylko ostry, stalowy zgrzyt obcasów Człowieka Ze Ściany i świszczący ciężko oddech Zięby.
W małym pokoiku, za uchylonymi drzwiami, siedział samotny pielęgniarz, przysypiający przed szumiącym srebrzyście telewizorem. Człowiek Ze Ściany zatrzymał się, spoglądając na pielęgniarza z drapieżnym, złośliwym uśmiechem, który przeciął mu twarz zębatym „V”. Pchnął przeszklone drzwi i wszedł do środka. Pielęgniarz nie zareagował. Nadal siedział na niewygodnym metalowym krześle, z wyciągniętymi daleko nogami; walcząc z opadającą głową i wywracającymi się w tył oczami, siedział i gapił się w syczący pustką ekran, którego nie miał siły wyłączyć. Zięba chciał ze wszystkich sił ostrzec go, ale nie mógł wydobyć głosu. Mężczyzna na krześle wyglądał jakoś nierzeczywiście, jak cień albo może widmo, i trudno powiedzieć, na czym to polegało.
Człowiek ze ściany wykonał dłonią jakiś skomplikowany ruch niczym iluzjonista i nagle między jego palcami zalśniła fryzjerska brzytwa. Zawachlował przed twarzą pielęgniarza, ale ten nie zareagował. Nadal walczył z hormonem snu krążącym w jego żyłach. Upłynęła może minuta i nagle pielęgniarz przegrał z kretesem. Dokładnie w chwili, gdy zapadł w sen, stał się nagle wyrazisty i realny, jakby przepłynął miękko do świata, w którym przebywali Zięba i Człowiek Ze Ściany, i w którym opustoszały szpital płynął miękko w gwiżdżącej, migotliwej ciszy.
Wtedy zobaczył nachyloną nad sobą twarz zabójcy, świecącą ultrafioletowymi białkami i studzienną czernią tęczówek. Zobaczył uśmiech rekina. Zobaczył szponiastą dłoń z polakierowanymi paznokciami, która chwyciła go za włosy szarpiąc twarz ku górze, zobaczył ostrze starej, fryzjerskiej brzytwy, która rozmazała się w świetle jarzeniówek w rtęciowy półksiężyc i zanurzyła na chwilę w jego gardle. Człowiek Ze Ściany puścił włosy swej ofiary i odskoczył. Fontanna czarnej krwi strzeliła na syczący księżycowym blaskiem ekran małego telewizora, na seledynowe olejne lamperie i postrzępiony plakat antynikotynowy. Pielęgniarz zerwał się, zaciskając palce na śliskiej, tryskającej krwią krawędzi rany i wydał z siebie bulgotliwy syk. Poślizgnął się we własnej krwi, runął na podłogę i – zniknął.
– Obudził się – powiedział Człowiek Ze Ściany, oblizując ostrze. – Szkoda.
Pielęgniarz znowu siedział na krzesełku, potrząsając z niedowierzaniem głową, i znowu był nierzeczywisty.
– Jutro zacznie się źle czuć – powiedział z satysfakcją Człowiek Ze Ściany, zamykając ostrze. – Najdalej za dwa tygodnie pójdzie do lekarza i usłyszy coś nowego. A był pewien, że jemu się to nie przydarzy, bo nigdy nie palił. Co za tupet. Chodźmy.
Schował brzytwę i ruszył dalej korytarzem, gruchocząc obcasami, a Zięba bezwolnie podreptał za nim. Nie wiedział dlaczego. Musiał.
Człowiek Ze Ściany pchnął kolejne wahadłowe drzwi, tym razem na schody, i ruszył w dół. Zięba maszerował, usiłując zebrać myśli.
Schodzili w dół i w dół, piętro za piętrem, mijając strzałki wyjścia awaryjnego i prymitywne graffiti nabazgrane na tynku grubym pisakiem. Gdzieś w oddali zahurgotała winda, ale poza tym panowała głucha, nienormalna cisza. Człowiek Ze Ściany pchnął następne, wahadłowe drzwi i pomaszerował piwnicznym korytarzem, wyklejonym podłymi, białymi kaflami. Pod ścianą stały metalowe wózki, przypominające stoły, albo może stoły przypominające wózki, pod sufitem ze śpiewnym brzękiem zapalały się świetlówki. Gdzieś za ścianą szumiało jakieś urządzenie. Korytarz zamykały potężne metalowe drzwi zaopatrzone w rygle i uszczelki, ale idący przodem Człowiek Ze Ściany nie zawracał sobie nimi głowy. Maszerował niepowstrzymanie, tak jakby drzwi w ogóle nie było. Coś szczęknęło i ciężka, wielowarstwowa płyta wysunęła się sama na dociskowych zawiasach, po czym odchyliła miękko, wypuszczając kłęby mroźnej mgły, zionącej ostro czymś chemicznym i zgnilizną. Weszli do środka, prosto w cuchnące zimno i ciemność. Śliska kafelkowa posadzka parzyła w stopy, kant metalowego stołu dziabnął Ziębę boleśnie w biodro, a potem rozświergotany rząd świetlówek zapalił lśniące kreski na szklanych oczach zalegających stoły sinych i sztywnych z zimna trupów. Nie ulegało wątpliwości. To nie był sen. Człowiek Ze Ściany odwrócił się i raptem grzmotnął dłonią w klatkę piersiową najbliższych zwłok. Rozległ się pusty, drewniany dźwięk, a w powietrze uniósł się obłok jakiegoś pyłu. – No, coś taki sztywny? – huknął wesoło na Ziębę. – Przywitaj się z kolegami! – Zięba spojrzał na niego z jakimś dystansem i prychnął pogardliwie. Tamten odwrócił się i zaparł dłońmi o kafelkową ścianę, jakby chciał ją odepchnąć. Ściana pękła pionowo, wzdłuż szarej cementowej fugi dzielącej płytki, wpuszczając do środka szczelinę oślepiającego, sinego światła. Pęknięcie rozjechało się na boki, obrysowując kształt rzymskiej jedynki, a potem fragmenty ściany obróciły się niczym dwuskrzydłowe wierzeje. Człowiek Ze Ściany wstąpił w rozświetloną czeluść, a Zięba bezwolnie podreptał za nim, osłaniając oczy od blasku. Światło przestało razić gdy tylko znalazł się po tamtej stronie. Po tamtej stronie czego? Ściany?! Nie wiedział i nie zastanawiał się już. Być może znajdował się po tamtej stronie światła, może po tamtej stronie rzeczywistości, wiedział jedynie, że jest po Tamtej Stronie. Wszystkiego. Stał na kamiennej posadzce, otoczony nierzeczywistą, świetlistą mgłą, Człowiek Ze Ściany gdzieś zniknął, a Zięba po raz pierwszy zdołał jako tako zebrać myśli. Przynajmniej na tyle, by próbować rozumować i zastanawiać się, ignorując brak związku tego, czego doświadczał, z realnym światem. Mgła zaczęła ustępować, skłębiła się tylko kilkanaście centymetrów nad posadzką, gęsta jak mleko. Wokół wznosiły się obrośnięte skomplikowanymi reliefami kolumny, spotykające się gdzieś wysoko i splatające w odwrócone kielichy palmowego sklepienia. Katedra. Człowiek Ze Ściany łomocząc podeszwami maszerował pomiędzy rzędami kamiennych ławek, wydawał się większy i potężniejszy niż przed chwilą, a poły poczerniałego płaszcza miękko falowały za jego plecami niczym peleryna. Nie zauważył, skąd wziął się ten czarny płaszcz. Zięba bywał w prawdziwych średniowiecznych katedrach i dobrze zapamiętał atmosferę surowej, nieomal nadludzkiej mistyki, która je przenikała. Jakąś surową magię promieniującą z każdego ornamentu i odblask potęgi wiszący gdzieś pod sufitem. Teraz też stał w katedrze, ale katedrze będącej ostatecznym bluźnierstwem. Nie wiedział na czym to polegało, ale odczuł to natychmiast, tak jak poczuł wilgotny smród gnijących liści i zwęglonego zepsutego mięsa, unoszący się w powietrzu niczym parodia kadzidła.