А куды Бога? Ён ужо стары. Яму належаць павага і прывілеі. Але ў раі яму будзе сумна… Ну не ў пекла ж старога! Дык што ўвогульле не пускаць праз чароўную браму? А можа аддаць яму сваю рэзыдэнцыю, а сабе збудаваць новую…
Адказнасьць за ўсё: на тым сьвеце і гэтым рабіла яго Найвышэйшай істотай сусьвету, цэнтральным брамнікам лёсу кожнага. І гэтая адказансьць і пакутлівы выбар давялі яго да страты прытомнасьці. Нават Бог не даведаўся, куды ськіраваў яго з чортам Прэзыдэнт Будучай Беларусі.
Фінальны матч за статус адзінага кандыдата на пасаду Бога
Усё ішло да таго, што гульня ў футбол паміж гадаванцамі Сьмерці магла стаць вызначэньнем адзінага кандыдата ад беларускіх прэзыдэнтаў на Боскую пасаду, а то і фінальнай гульнёй за лёс зямлі і яе насельнікаў.
Лепшаму не было роўных у прызначэньні судзьдзяў на любую гульню. Ён мог прызначыць судзіць хоць генерала Пасаджаліна, хоць адмірала Засуджаліна.
Шклоўскі Ідал мог пад час гульні імгненна і незаўважна мяняць месцамі мяч і сваю каменную галаву. Прычым, меняючы, імгненна пераафарбоўваў галаву ў клетачку, а мяч – у камень і наадварот.
Лукапшык мог намертва прыклеіць мяч да нагі і ляцець з ім па паветры, кіруючы яго траекторыяй, як манеўровы рухавік ракетай, што залятаў у вароты супернікаў з цэнтра поля і ніводзін з гульцоў не мог нават крануцца таго мяча. Лукапшык мог гуляць адзін супроць не толькі цэлай каманды, а нават супроць гульцоў усёй зямлі!
Здавалася б, што Лукапшыку няма роўных у Боскім футболе?! Але мы забыліся пра ДуППу! Яна, памятаеце? Магла мяняць стаўкі на гульню. Магла вынікам гульні зрабіць права на гандль маслам у самой Маскве! Адпаведна ніхто ў сьвеце не мог ёй перашкодзіць пад час яе пройгрышу таму ж Пшыку заявіць, што пераможца мае прызам не пасаду Ўсявышняга, а Чортаў лёс! О бедны Чорт! О бедны Лукапшык! Абодва шчапіліся б у сьмяротным двубоі за тую пасаду, потым выйшлі на Бога са сваімі апеляцыямі і чортавымі інтрыгамі. Давялі б Старога да інфаркту, а там ДуППа і села б часова выконваць Боскія абавязкі і судзіць усіх чарцей і анёлаў! Вось вам і вынік палітычнага футбола, дзе ўсё для ДуППы як па маслу…
Якія шансы меў бы ў той гульні Лявон? А… ніякіх. Акрамя, бадай што спадзеву на сваю зухаватасьць… Да такіх і дзеўка да сэрца клеіцца і мяч да нагі. Такі і чэмпіёна абвядзе вакол пальца і чорта вакол хваста…
Такі зух, як Лявон, мог і Сьмерць сваім каханьнем амаладзіць і Бога пасьмяшыць. А сваёй гульнёй ў жыцьцё і сьмерць мог Усявышняга пацешыць! А там глядзіш, і магло паўстаць перад Богам пытаньне: «Каго зрабіць сваім нашчадкам: шматпакутнага Хрыста, ці зуха-беларуса? А можа паміж імі падзяліць Боскае царства? Не паверыце, але Лявон пра гэта апошняе нават думаў. І тады прыйшоў да яго такі адказ: «Дзякуй табе Божа за ласку, але зрабі так: няхай будзе Богу Богава, а нам беларусам – беларусава. Будзь ласкавы, адфутболь нам назад, Божа, чалавечую Душу.
Карацей усе беларускія прэзыдэнты былі гатовыя вызначыць адзінага кандыдата на Богаву пасаду па выніках футбольнай Бітвы.
Але рыхтаваліся а да іншых спаборніцтваў. Такіх як гонкі па Часе, праломваньне сьценаў, перацягваньне душ.
А ДуППа ўпарта трэніравалася ў хакей, ганяла на лыжэролерах і на лыжах з гары. Яна добра ведала, што як бы ты высока не забраўся, прыйдзе час спускацца і не проста, я як мага хутчэй – бегчы.