-- Бейся лбом, бейся лбом, бейся лбом об эту стенку!
Выход есть! Моя Москва! Москва – за Меня!
Рыфма не ўдалася, але чорт з ёю, з рыфмаю. Галоўнае, што яго радасьць чулі ўсе ў Краіне Вялікай Мудрасьці, бо ён змог выступіць па маскоўскім телебачаньні. І няважна, што ў перадачы «Вокруг смеха»:
“Эта мая Масква! Эта мая сталица! Эта мой любимый горад!
Первая мая ўстрэча с президзентам Рассии праизашла два с паловинай года таму назад. Я ему сразу сказал, он так меня ўнимацельна, прыстальна рассматрывал маладога президзента, я гавару: вы меня не рассматрывайце так прыстальна! Я прыехал в сваю сталицу! В сваю Маскву! Здесь у меня многае связана с Масквой, паэтаму не нада на меня сматрэць, как на инастранца! Ельцин засмеялся и гаварыт: "Я согласен". Паэтаму эта мая Масква, эта мая сталица!”.
Ён працягваў біцца аб сьцяну кабінэта галавой. Удар! Яшчэ удар! Пасьля самлеў і трызьніў:
Са сьцяны вылезла чырвоная цагліна і ўпала. З дзіркі выляцела празрыстая труна з Леніным. Яна паляцела ўздоўж сьцяны, і з яе выляталі, як коркі з бутэлек, урны з прахам савецкіх ідалаў. Яны пачалі кружыць пад стольлю. За пластыкавай труной ляцелі урны з прахам савецкіх ідалаў. Яны высоўвалі рукі і імітавалі крылы. Раптам Ленін прыўзняўся ў труне, і пацягнуўся да яго: "Что же вы медліте, батенька! Мы заждалісь вас! Помніте, вчера было рано, завтра будет позно! Выбірай! А то проіграешь! Не выберешь нашу дулю, получішь пулю."
Рукі з урнаў з прахам запрошвалі яго да сябе, і галасы ідалаў хорам заспявалі:
"Мы выбралі і выйгралі! Мы выйгралі і выбралі! Вам к Нам! Нам к Вам! Будзем вместе тут і там."
Лепшы адчуў нечалавечую цягу да труны з суперідалам, да урнаў з прахам.
Нейкая патойбочная сіла падняла яго з падлогі, адарвала ад яе, і Лепшы залунаў пад стольлю свайго кабінета, прыстроіўшыся да працэсіі з трунаў. Хуткасьць палёту расла, ён дагнаў апошнюю, дзёўбнуўся ілбом у труну, адштурхнуўшы яе, потым адкінуў другую. Набліжалася ўрна з прахам Сталіна. Толькі намерыўся пратараніць правадыря, як з задней стенцы ўрны, дзе быў намаляваны серп і молат, выпаўзла рука, ухапіла намаляваны молат і дзёўбнула па Лепшаму лбу.
Ён сьпікіраваў у сваё крэсла, перакуліўся ў паветры праз галаву, чмякнуўся тоўстым задам у крэсла і, не прыходзячы да памяці, з заплюшчанымі вачыма трызніў указамі, якія вылоўліваў Лявонаў сканер:
"Саздать спецатрад для правядзення в Москве спецакцый.
Регулярно на кремлевской стене праізвадзіць надпісі:
МОСКВА НАША!
САША.
1. В мавзолей Леніна регулярно подкладываць ляльку Лепшага.
2. На стенах домов і заборах Москвы регулярно пісаць:
"ДУРОПРОВОДУ -- НАРОДНАГА ХОЗЯІНА!"
І сапраўды спецатрады выляцелі ў регіёны Краіны Вялікай Мудрасьці для выкананьня сакрэтнага ўказа.
А думкі пра чарговую бітву і мажлівую перамогу прыводзілі Лепшага ў шаленства, як драпежніка, які чуе кроў.
Упэўненасці ў перамозе за дураправод і кранік да яго дадавала геніяльна выйграная бітва за сьцены. Яго цвердалобыя прыхільнікі так імпэтна завіхаліся ля сьцен, што самыя спрытныя без АМАПА і ламоў за гадзіну лбамі прабівалі сьцяну з цэглы, за дзве – жалезабетонную. Ад біцьця пачаўся землятрус, і Савет бясьпекі ААН прыняў спецыяльную рэзалюцыю аб увядзеньні санкцый супраць Лепшага міжнароднага тэрарыста і адданьні яго ў Гаагскі Міжнародны Суд, бо атамныя станцыі ў Еўропе спыніліся ад пагрозы разваліцца.
З НАТА паляцелі самалёты, каб скінуць на агрэсіўных беларускіх дзеўбакоў бомбы з супакоўваючым.
Але і тут Лепшы перамог НАТА. Пакуль натаўцы даляцелі, усе гарады Ускраіны Краіны Вялікай Мудрасьці ляжалі ў руінах, і дзяўбсьці не было чаго. Толькі сьцены амбасадаў стаялі цалюткімі. Іх не дзяўблі, каб на Захадзе не падумалі, што іх тут любяць. Да таго ж іх цэлыя сьцены сьведчылі, што менавіта Захад апынуўся ў ізаляцыі і самаізаляцыі. Гэтыя дурні – Заходнія дыпламаты не зразумеўшы Найлепшай задумкі не здагадаліся заплаціць апазіцыянерам, каб тыя зрабілі надпісы тыпу:
«У ШТАТАХ ФАЙНА ХОЧАШ ЖЫЦЬ? ТРЭБА СЬЦЕНУ ЛБОМ ПРАБІЦЬ!»,
а потым раздзяўблі б сьцены іх амбасадаў, як доказ любові да іх вобраза жыцьця з боку беларускага народа.
А народу ў гонар перамогі над сьценамі і ізаляцыяй выдалі чарнільца і гарэлачкі і ўся краіна храпла, як пасьля касьбы ці жатвы.
Калі людзі ачунялі, пачалі перасяляцца ў зямлянкі, доты, дзоты і бомбасховішчы, якія ніколі не зьнікалі з зямлі гэтай краіны. Лезлі і на дрэвы, дзе таксама будавалі хаткі, накшталт гіганцкіх шпакоўняў.