ДуППа крумкачом села на чэрап, лапкаю пакалупала дзірку ад кулі ў чэрапе, засунула туды дзюбу і мовіла:
-- Нацыяналістычным духам ваняе! Я яго на нюх адчуваю… трывалы! З кожнай дзіркі можна вырасьціць нацыянальную душу – яна ў забітых нацыяналістаў кветкамі адрастае... І мы палучым не падлогу з чэрапоў, а луг -- квітнеючую Беларусь! І все пайдуць… Толькі тут калдаўская моц патрэбна… каб мёртвае ажывіць!
Кашчавая зірнула на Лявона, яе апаліла нешта знутры. А Лявонаў пяшчотны позірк на Ластаўку сутаргава пакруціў яе косткі. Сьмерць выпрасталася, ўзьнялася на дыбачкі, распасьцёрла косткі рук над чэрапамі і з кожнага чэрапа папаўзьлі сьцяблінкі, на іх раскрываліся бутоны і падлога абярнулася палявым кветнікам. Кветкі лашчылі ногі гасьцей.
ДуППа абярнулася жырнаю мухаю і паляцела скрозь празрыстыя пялёсткі наперад. За ёй рушылі душы паміж сталоў на рэактар да статуі Беларускай Волі. Напалоханыя, душы пакорліва крочылі паміж сталоў з дыктатарамі, па шляху абмяжаваным з абодвух бакоў стужкамі са сьпінаў цалавальніц. Рытм крокаў задавалі адначасовыя цмоканьні цалавальніц у чэрапы.
Напачатку парад ішоў пеша, потым яго пагналі трушком.
Нехта з калоны крыкнуў:
-- Мы беларусы!
Госьці хорам адгукнуліся:
-- Так вам і нада! -- З братняю Руссю… Гы-гы-гы!
-- Няма святочнага настрою. – Адзначыў нехта з гасьцей. – Больш падобна на хаўтуры чым на свята. Песні і маршы не гучаць, смеху не чуваць…
Лепшы выдаў Указ дэманстрантам:
УКАЗ
О РЕЧЕВКЕ
Для Лепшых патриотов:
Враг-враг, страх-страх,бах-бах,,
Нюх-нюх, хап-хап, цап-цап.
Ням-ням, ах-ах, трах-трах,,
Чав-чав, хрум-хрум, бум-бум.
Доллару стоять,
Предприятиям лежать,
Предпринимателям бежать.
Оппозицию зажать.
-- Президента из России лажать.
Палатным депутатам поддакивать, молчать,
В виде декораций на сессиях торчать.
Оппозиции -- сидеть.
Молодежи -- балдеть.
Вертикали – бдеть.
Чэсным журналистам:
Ла-ла-ла, жу-жу-жу.
Что изволите? Скажу!
Как прикажете? Облаю!
Где приятно? Оближу!
У-К-А-З-А-Т-Ь:
Без декрета:
Весне не наступать! Солнцу -- не вставать.
Урожаю -- не поспевать! Детей -- не рожать!
Народ зажать!
Жить по команде “Ать!”
Кто без команды вякнет “Два”,
Тому с плеч голова!
Душы пайшлі, прамаўляючы “речевку”, а перад імі крочыў палкоўнік Запевалін, задаючы рытм і дэкламуючы першыя словы.
Але раптам ДуППа заляцела наперад калоны, стала перад палкоўнікам, абярнулася генералісімусам і пайшла наперадзе, раздаючы інтэрв'ю журналістам, што атачылі яе:
“Была у нас когда-то советская система. Вот, допустим, у американцев какая-то сегодня есть система, и так далее. Там, может быть, Президенту и нет смысла как-то мотаться по полям, убирать хлеб или организовывать, бывать в самых сложных местах, после гибели или утонувшей подводной лодки стоять перед родственниками. Э... может быть, не надо в хоккей бежать и так далее. А у нас ситуация такая. Нас просто сегодня разбили, и надо общество чем-то сплотить и, в том числе, бежать впереди, особенно у нас. У нас ведь не на что рассчитывать людям кроме работы, дикой работы, труда и своего ума, разума, поэтому образованию и науке мы уделяем такое внимание. У нас нет нефти и газа, понимаете, за что можно было бы получить деньги, нас мозги нас только могут спасти. Поэтому приходится где-то бежать впереди”
Скончыўшы інтэрв’ю, ДуППа ўзьляцела над сталом і крумкачом села на шрубалёт. Толькі генеральскі капялюш з вялізным брылём на ейнай галаве сьведчыў, што гэта ДуППа.
Кніга пятая
Пасьля няўдалай апрацоўкі беларускіх душ ў ЧаСе Кашчавай яшчэ больш нясьцерпна карцела авалодаць Лявонам, яго сэрцам. Днём і ўначы трызьніла, як матылькай молі лётае вакол Лявонавай душы і раз пораз сядае ў яе і закладвае ў душу яйкі каханьня да сябе. Потым бачыла, што чарвякі з тых яек прагна точаць Лявонаву душу, распальваючы яе жарсьць і ён, ахоплены любоўным сьвербам, кідаецца да яе ў абдымкі. А яшчэ Кашчавая трызьніла, як цугляе Лявонаву душу, накінуўшы на яе Боскую аброць каханьня, што знайшла ў чароўным куфры Ўсявышняга. Знайшла пасьля таго, як яе гадаванцы захапілі Вышэйшую ўладу.
Раніцой ад тых мрояў страх выціскаў зь яе костак халодны пот. Ёй млосна рабілася ад думкі падступіцца да Бога вось і разважала як сваіх гадаванцаў на захоп боскай улады натхніць, бо разумела, што толькі з Ўсявышняй вяршыні зможа паланіць Лявона каханьнем.