Шклоўскі Ідал планаваў, што перамога над чортам больш за ўсіх наблізіць его да Бога – бо дапамог жа ён Усявышняму адсунуць ягонага вечнага суперніка! А тады, набраўшы кампрамату на Бога, і ў яго выйграць выбары за пасаду Ўсявышняга.
Уяўляючы будучую сусветную перадвыбарчую барацьбу з Богам, Шклоўскі Ідал паўтараў: “Ён так спарахнеў, што ўжо не можа ладзіць сьвет! Паглядзіце, што творыць. Па Еўропе і ЗША пракаціў такія буры і ўраганы, а за што тым людзям пакуты? Яны ж у Бога вераць, у храмы ходзяць, дабрачыннасьцю займаюцца… А ён, стары, за гэта нават самалёты, якія падаюць, падхапіць не можа!
А я малады і моцны. Я не толькі падаючыя самалёты буду лавіць, але і хмарачосы! Сваёй галавой буду каметы трушчыць, а грудзьмі метэарыты як арэхі калоць, баронячы Зямную Кулю.
Рыхтаваў ён і адказ на пытаньне, за кошт чаго ён зможа падвысіць узровень жыцьця на зямлі:
«Знайду іншапланецян і заманю іх на зямлю. Інтэграцыю наладзім! Інвестыцыі атрымаем. Злучым перавагі «Невіданного міру государства» з лепшымі іншапланетнымі бакамі і атрымаецца лепш чым у раі!».
Меў Шклоўскі Ідал і план на выпадак паразы ў дэмакратычных выбарах з Богам. Думаў проста скруціць Богу шыю, бо ён жа такі ж самы, як чалавек са студзеня, бо ўтвараў людзей паводле свайго аблічча і падабенства.
Непакоілі Шклоўскага Ідала адмысловыя здольнасьці «Пане Каханку» вандраваць па часе і чытаць у мазгах. Ідал думаў: «А што будзе, калі гэты «Каханку» раскажа Богу пра Ідалавы планы!?»
Смерці Ідал небаяўся. Ведаў, што Ідалы – неўміручыя.
Засынаючы Ідал трызніў, як у кожнай хаце ў куце замест Хрыстовай іконы, людзі ставяць слупкі з яго абліччам: каменныя і са срэбра, залатыя і драўляныя. А замест сьвечак запальваюць кноты яго статуэтак, полымя касмыля жарсьці грэе надзею ў сэрцах. А яшчэ сьніў сябе на дзяржаўным пасту – дзяжурстве на самым вышэзным халме, і жаноцкую чаргу да свайго тырчака, што хавалася за гарызонт. І шчасьлівыя твары дзяўчын і жанчын, што нацягвалі сябе на яго каменны гонар. І вазы з лістамі тых жанчын, якія просяцца прыняць іх без чаргі, по памруць без дзіцяці ад яго… Гэтыя лісты таксама матылямі ляталі вакол яго, ахіналі, лашчылі, паліруючы яго цела, казыталі парфумаю ў носе, прыносячы слодыч сну.
А раніцой даклады службы бясьпекі пераконвалі яго ў добрых шансах на перамогу і ў тым, што ў кожным яго сьне большая частка – праўда-прадбачаньне, бо ў Найлепшай Беларусі ўсе нявесты з жаніхамі ўскладалі кветкі да стодаў і помнікаў. Апазыцыянеры і прыхільнікі ўлады, таксама ля помнікаў мітусіліся: вершы ім чыталі, кляліся ў вернасьці…
І тады Шклоўскі Ідал уяўляў, што для канчатковай перамогі над балбатлівымі супернікамі яму прыйшлося пайсьці на тэледэбаты. Яны балбочуць, а ён маўкліва з гонарам моцна глядзіць проста ў вочы кожнаму тэлегледачу. Ад хлусьлівых слоў яго супернікаў адмахваюцца, як ад сьляпнёў. Я ў яго маўчаньні праўда. І кожны чуе ў цішыні яго позірка сваю праўду і вечную ісьціну…
Усе планы супернікаў па захопу Боскай улады Лявон ведаў і ўяўляў гістарычныя Бітвы. Вось Лукапшык сягнуў у час утварэньня сьвету, падкраўся да Бога, засяроджанага творчасьцю як дзіцяці, і знянацку пшыкнуў яму ў твар. Можа Ўсемагутны і не заўважыць пыхлівай казюркі, але сапсаванае паветра паўплывае на Боскія істоты і што тады будзе за сьвет? Аднаму д'яблу вядома. А што калі Бог, трацячы прытомнасць ад смярдзючасьці, дзьмухне на Лукапшыка сьмяротным подыхам. А ён – Лявон, што будзе побач, станецца на імгненьне адзіным уладаром сусвету. Што рабіць яму? Кінуцца на дапамогу Богу? Хто ж не дапаможа старому? А ці не абразіцца ад гэтага Ўсявышні, саромячыся імгненнай слабасьці? Проста чакаць, калі Бог ачуняе? Але тады д'ябал падхопіць лейцы кіраваньня сусветам і сапсуе ўсё добрае… А можа самому працягнуць Боскую справу? Але як? Засяліць рай беларусамі. Але ж за такое райскае жыцьцё беларусы-вернікі могуць праклясьці, мужыкі пабьюць, бабы пысу падзяруць… Бадай што трэба навучыць гада, каб спакусіў землякоў рабіць з яблык райскае віно ды самагонку…
А калі памяняць месцамі беларусаў і габрэяў? Беларусаў зрабіць богаабраным народам на зямлі, а габрэяў на зорках… Але ж тады арабы захопяць беларускі Ізраіль і беларусы зьнікнуць, растворацца ў арабскай крыві, як сёньня іх мазгі растварыліся ў рускіх мазгах…
Марыў Лявон і думаў: «Наколькі слабы чалавек у жыцьці і наколькі ўсемагутны ў марах!? Нішто не абмяжоўвае яго ўяўленьні… Яле ж гэта не тычыцца сучасных беларусаў… Якая іх мара? У мужыкоў: каб былі чарка, шкварка і сварка. У жанчын: каб да дому даходзіў, і дамоў прыносіў. А калі б марылі па людзку, можа б так і жылі?»