Лявон дамовіўся аб часе продажу каменя з умовай яго хуткага вывазу. Бізнэсовец за хабар кіраўніцтву могілак вывез камень, і Лявон набыў шмат грошай і здабыў з-пад каменя свой пістоль. Але, калі камень павезьлі, кінуўся за ім. Быццам роднага чалавека назаўжды увозілі.
… Камень зьявіўся на Лявонавым двары за дзень да яго адбыцьця ў спынены час. Была ноч. Яе цішу зламаў сьвіст, цемру разрэзала полымя і дом скалануў выбух, выкінуўшы Лявона з ложка. Сабакавы брэх абудзіў апошніх, хто спаў, і людзі прыбеглі на Лявонаў двор, аточылі чырвоны камень у два чалавечых роста, падобны на асілка. За іх сьпінамі ў цемры гойсала Кашчавая, са страхам пазіраючы на магутную чырвань і паціраючы апаленыя косткі. Хвіліну таму яна стаяла на месцы вогненнага волата, зьбіраючыся прыбраць Лявона да сябе і ледзь пасьпела адскочыць…
З натоўпу гучала:
-- Зоркі паслалі прывітаньне табе, Лявон.
-- Зоркі маглі гэтым прывітаньнем дом панішчыць, а яго паклалі як раз пасярэдзіне стала! Як госць стаў! Яго толькі Боская сіла магла даслаць…
-- Такі падарунак-напамін магла даслаць родная душа з зорак…
-- І сапраўды камень постацьцю Лявонавага бацьку нагадвае…
…Зараз пасьля продажу каменя агаломшаны Лявон крочыў з вакзала па вуліцы Маркса як быццам праданы камень наваліўся на яго душу і тыя словы наноў гучалі ўвушу. У тую ноч папрасіў сяброў: “Калі зьнікну, усталюйце гэты камень мне на магілу!”
Лявон крочыў міма музея са старажытнай гарматай да прэзыдэнцкага палаца, трымаючы пістоль пад пахай. Раптам каля гарматы спыніўся. Уявіў, што Лепшы і яго ахоўнікі, праязжаючы міма, ніколі не зьвярнуць на яе увагі. Пайшоў далей. Палац абыйшоў дзесяткі разоў, а прэзыдэнта ня ўбачыў.
З таго часу Лявон, апрануты ў жоўтую вопратку, кожны дзень завіхаўся каля гарматы, чысьціў яе, праціраў. Да вар’ята прывыклі настолькі, што калі адзін дзень ён не зьявіўся, супрацоўнікі музея занепакоіліся. Лявон больш чым словам верыў зброі. Але, калі даглядаў гармату, думаў пра планы супернікаў і мяркаваў: “А што калі прыдзецца з імі на тэледуэлі словамі біцца? Якімі словамі перамагчы?” І тады, перабраўшы дзесяткі аргументаў, набыўшы досьвед зносінаў з простымі людзьмі, уяўляў, як кажа людзям з тэлеэкрана:
“У нас, у Вялікім Княстве Літоўскім быў залаты век… Кожны чалавек быў абавязаны за год выпіць бочку гарэлкі і бочку віна! Такога планаваньня не мелі жыхары ніводнай краіны зямной кулі! Скажыце, ці дрэннае гэта жыцьцё?
Кожны начальнік – шляхціч па нашаму, мусіў працаваць як просты чалавек. Не на мерсэдэсах гойсалі нашы шляхцічы, а гной з хлявоў выносілі, ў поле вывозілі і растрасалі. І адзінае, што выдзялала шляхціча ад селяніна – гэта шабля, уторкнутая ў кучу гною на возе – сьцяг элітарнасьці!
Хто з Вас не хоча такой роўнасьці? Чую, што ўсе “ЗА” яе!
А сваіх дзетак Князі аддавалі ў сялянскія сем’і на дзядзькаваньне. Каб працу ведалі і патрэбы простага чалавека. А хто сваё дзіцятка дрэнна жыць прымусіць? Гэта сёньня школамі элітнымі дзяцей падзялілі і машынамі замежнымі. Хто за вяртаньне залатой роўнасьці?
Чую, што ўсе, бачу рукі вашы ўзнятыя за вяртаньне залатога часу!”
Уяўляючы пераможныя вынікі тэлерэферэндуму, Лявон цешыўся з адчаю і роспачы супернікаў.
Разам з аргументамі для слоўнай бітвы Лявон паціху назапашваў порах і некалькі гарматавых куль.
Кожны дзень ён шпацыраваў каля рэзыдэнцыі, вывучаючы расклад Лепшага руху, і напружана думаў. Ніяк не мог сам сабе адказаць на пытаньні: “Напрыклад, калі заб’е Лепшага, шуму і гвалту будзе столькі, што Шклоўскі Ідал і Лукапшык такую абарону наладзяць, што іх і гарматны стрэл не возьме.
Тады атрымліваецца, што трэба так падстроіць, каб уся троіца злучылася, і перамагаць іх разам”.
Лявон да гэтага часу набраўся ў газэтах і інтэрнэце пра кланаваньне і пра электарат столькі, што мог чытаць лекцыі, як калісьці Першы Прэзыдэнт, у грададзкім аб’яднаньні Веды..
Таму і непакоіўся з таго, што: “Зьнішчэньне любога з прэзыдэнтаў і нават усіх разам нічога невырашала. Людзі з іх мазгамі праглі б такіх жа ідалаў… Што рабіць з электаратам? Невядома колькі клонаў прыхавала Кашчавая…”
Вось і думаў пра бацькаву басэтлю, што магла чараваць людзей. Не пакідала прадчуваньне, што басэтля знойдзецца.
Па вячарах адказваў на тэлефанаваньні. Ён даў аб’яву ў газеты аб намеры купіць басэтлю. У жадаючых яе прадаць пытаўся калі зроблена, але пошукі басэтлі не давалі плёну.
І даваў грошы тым музыкам, якія гралі на старажытных інструмэнтах і зачароўвалі людзей.