Але да сапраўднай таямніцы Лявону было далёка.
Лявон радаваўся, што павуціньне часу пачалі рваць паэты і пісьменьнікі, а ДуППа злавалася.
Найбяспечны рапартаваў прэзыдэнту:
-- На сёння самы небяспечны накірунак атакі апазыцыі -- паэтычны. «Паэты і пісакі» высадзілі дзесант ва ўсіх гарадах. Тысячы людзей прыходзяць на сустрэчы з імі. Прыходзяць нармальнымі, а ўходзяць хворымі -- нашымі ворагамі. Могуць сарваць адзінагалоснае галасаваньне… Але мы ўмацавалі вашу паэтычную бясьпеку: аднаго рыфмаплёта пасадзілі ў турму, а для кіраваньня іншымі стварылі ГосКомВъездЗапретСкандал. Ён ахоўвае мяжу паміж пісакамі і народам. Выезжаць за дзяржаўную мяжу пісакам можна і пажадана там застацца, а вось наведваць гарады і сустракацца з чытачамі ім забаронена.
Прэзыдэнта адказ незадаволіў:
-- Главнае не то, штобы проців меня не выступалі, а главное, штобы пра меня все сачынялі. Ва врэмя Божэскага рэферэндума должны дажэ не сьціхі звучаць аба мне – паэмы!
Найбяспечны дакладваў:
-- Для гэтага мы з Расіі выклікалі десант пісьменнікаў і адкрылі супраць тутэйшых пісак расійскі паэтычны фронт. Яны едуць па слядах тутэйшых і адраджаюць разбураныя душы.
Прэзыдэнт крыху супакоіўся, але нешта ўсёж турбавала і ён спытаў:
-- А чаму ані часта к памятнікам паэтам ходзят і ім сціхі чытают?
-- У помнікаў яны сілкуюцца натхненьнем.
Ёсць звесткі, што яны рытхтуюць пад час рэферэндуму тэракты тыпу “Каменны госць”. Яны ходзяць да помнікаў і абуджаюць іх, чытаючы ім вершы, прамаўляючы палымяныя прамовы. А напачатку рэферэндуму дадуць знак, каб помнікі сыйшлі са сваіх месцаў, аточылі наш палац і паспрабавалі паціснуць вам руку, каб потым праваліцца скрозь зямлю…
-- Хто так спланіравал?
-- А.С.Пушкін з Расіі
-- Тот, хто гной возле дварца на мой партрэт сваліл?
-- Не. Другі. Арабскі тэрарыст… Прадзед Бен-Ладэна. Араб Пушкін спачатку ў Расеі ў сваіх вершах на цара гной валіл. Да тэрактаў заклікаў: “Цемніцы рухнут! І свобода нас встреціт радосна у входа!”
Вось нашы апазіцыянеры ад безвыходнасці, таму што людзі за імі не ходзяць, рашылі помнікі ўзрушыць. Але гэта неверагодна. Ну калі толькі помнік у якую апазіцыянерку закахаецца, як Міцкевіч у Марылю.
Прэзыдэнт засьмяяўся, а Найбяспечны працягваў:
-- Мы контрмеры прынялі. У музеі Навагрудка сёння адкрываецца экспазіцыя пра Міцкевіча. А паэты Кастусь Цвірка і Міхась Скобла паспрабуюць пад час адкрыцця трапіць у экспазіцыю і схіліць помнік Міцкевіча супраць нас. Цвірка ўвайшоў да Міцкевіча ў давер – пераклаў яго ўсе творы з польскй на беларускую. І Скобла некалькі вершаў пераклаў.
-- І што вы прэдпрынялі?
-- Каля помніка выставілі блок-пасты. Вядзем назіранне за паэтычнымі тэрарыстамі.
І Лявон вёў назіраньне.
А ў салоне машыны Цвірка паказваў Скобле паперу: “Запрашэньне на адкрыцьцё. Хадзем”.
Цвірка, Скобла выйшлі з машыны, а да іх ужо беглі трое ў штацкім. А вакол музея на падыходах да яго і помніка сядзелі на лаўках і хадзілі коратка стрыжаныя хлопцы. Трое ў штацкім, падбегшы да паэтаў, загадалі:
-- Дакументы!
--А навошта? -- Спытаў Скобла
--Тут мы спрашываем!
Прагледзеўшы пашпарты і Цвіркава запрашэньне, сказалі:
-- Скоблу прыказана не пускаць, а пра Вас зараз утачнім.
І яны пабеглі ў музей. Вярнуліся хутка:
-- І вас -- не пускаць. Праз час в доме культуры будзе другое адкрыціе з шырокімі масамі і Цвірке туда можна, а Скобле – не.
Скобла спытаў:
-- Хто гэта рашыў? Хто там загадвае?
-- Там начальнікі города. Яны рашылі, што паэтав ім уже хваціт.
Паэты пакрочылі ў гатэль, зьнялі нумары і выпілі па чарцы за Міцкевіча. Потым накіравалі Цвірку ў дом культуры.
Той моўчкі пакружляў вакол культурнага дома і вярнуўся:
-- Не магу я так. Ты тут сядзіш, а я буду там, быццам нечым лепей за цябе.
У гэты вечар за Міцкевіча было выпіта столькі, колькі за ўсё жыцьцё не выпіў сам Адам.
А тым часам па-Лепшым загадзе помнік паэту зьнялі і на месцы помніку павесілі шыльду “Снят на переучот”, а помнік даставілі ў Лепшы кабінет. Ад улады над помнікам прэзыдэнт млеў. Ён валодаў адначасова паэтам, паэзіяй і сапсаваным настроем паэтаў!
А Скобла і Цвірка ўначы, дапіўшыся да натхненьня, скіравалі свае паэтычныя ступакі да помніка Міцкевічу. Лявон, уявіўшы паэтавы роспач і гора ад пустога пастаменту, не вытрымаў і з дапамогай басэтлі стаў на Міцкевічава месца. Скобла і Цвірка падыйшлі да жывога помніка і прапанавалі яму: