Dum mi fumis kaj pensis, venis Tobbogan. Li turnis sin al mi, dirinte, ke Proctor petas min veni en lian kajuton, se mi bone fartas. Mi eliris. Ondado iĝis rimarkeble pli forta antaŭ nokto. La skuno, alpremiĝante al la akvo post svingiĝoj, knaretadis sur ondokrestoj. Malleviĝinte tra mallarĝa ferdekpordo laŭ kruta ŝtuparo, mi trairis post Tobbogan en la kajuton de Proctor. Tio estis pura ejo de severa tipo kaj tiom malgranda, ke inter la tablo kaj la lito povis lokiĝi nur mato por viŝado de piedoj. La kajuto estis forte trafumita.
Tobbogan eniris[9] kune kun mi, poste malfermis la pordon kaj malaperis, verŝajne, pro siaj aferoj, ĉar aŭdiĝis ie proksime lia interparolo kun Dezi. Ĵus enirinte, mi komprenis, ke Proctor bezonas konversacianon: sur la tablo estis tranĉita, sur pura telero, fumita bovlango, kaj staris botelo. La ŝipestro ne trompis min per tio, ke komencis de komerco, dirinte: «Ĉu vi ne aŭdis ion rilate de kotonaj semoj?» Sed baldaŭ evidentiĝis tuta mia senkulpeco en tiu demando, kaj poste Proctor transiris al la plej interesa: al rea interparolo pri mia historio. Nun li estis esprimanta pli skrupule, ol matene, celante, evidente, al taŭga takso miaflanke.
— Ni devas interkonsenti, — diris Proctor, — kiel ni agu kontraŭ ŝipestro Guez. Mi estas atestanto, mi prenis vin, kaj kvankam tio okazis solan fojon en mia vivo, unu tia fojo valoras multajn aliajn. Miaj homoj same estos atestantoj. Laŭ tio, kion vi diris, ke «Kuranta sur ondoj» iras al Gel-Gju, vi devos renkontiĝi kun la kanajlo tre baldaŭ. Mi ne pensas, ke li ŝanĝos la kurson, eĉ se ektimos, sobriĝinte. Li ne havas kaŭzojn pensi, ke vi trafos sur mian skunon. Tiuokaze necesas interkonsenti, ke vi sciigu min, se la enketado okazos, kiam «Merganaso» jam foriros el Gel-Gju. Tio estas kriminala afero.
Li komencis aŭdeble cerbumi, kalkulante tagojn, kaj ĉar el tio nenio rezultis, pro tio ke estas malfacile antaŭvidi hazardaĵojn, mi proponis al li paroli pri tio en Gel-Gju.
— Nu jen, tio estas eĉ pli bone, — diris Proctor. — Sed vi devas scii, ke mi estas por vi, ĉar tio estas neaŭdita afero. Okazadis, ke homojn oni ĵetadis ekster ŝiprandon, sed ne elŝipigadis — almenaŭ kiel sur firmaĵon — je cent mejloj for de la bordo. Estu certa, ke via historio bruos ĉie, kie oni levas velojn kaj ĵetas ankron. Guez estas finita homo, mi diras veron. Li perdis la racion, se povis agi tiel. Tamen ni devas drinki, sen kio la savo estas ne plena. Nun vi estas kvazaŭ novnaskito kaj akceptos maran bapton. Mi miras pri vi, — rimarkis li, verŝante en glasojn. — Mi miras, ke vi estas tiel trankvila. Mi ĵuras, mi havis impreson, ke vi leviĝas sur «Merganason», kiel en propran loĝejon! Estas bone havi tiajn fortikajn nervojn. Ĉar…
Li starigis la glason kaj atente ekrigardis al mi.
— Mi aŭskultas vin, — diris mi. — Ne timu paroli, pri kio vi deziras.
— Vi vidis la junulinon, — diris Proctor. — Certe, oni povas pensi nenion, pro kio… Unuvorte, necesas diri, ke virino sur velŝipo estas escepta afero. Mi tion scias.
Li ne konfuziĝis kaj, kiel mi ĝuste komprenis, opiniis malagrabla neceso tuŝi tiun demandon post la historio kun la kompanio de Guez. Tial mi respondis senprokraste:
— Brava junulino; ŝi, eble, estas via filino?
— Preskaŭ filino, se ŝi ne kalcitras, — diris Proctor. — Mia nevino. Vi mem komprenas, teni junulinon sur la skuno, — tio signifas stiri per du rudroj, sed ĉi tie ŝi ne estas sola. Krome, ŝi havas tre bonan karakteron. Tobbogan kontraŭ unu kopeko ricevis kapitalon, tiel eblas diri pri ili; kaj min, ĉu vi komprenas, furiozigas, ke ili, ĉiel ajn, geedziĝos pli aŭ malpi frue; kontraŭ tio nenio fareblas.
Mi demandis, kial al li ne plaĉas Tobbogan.
— Mi mem min demandadis, — respondis Proctor, — kaj pardonu pro malkaŝemo en familiaj aferoj, por vi, certe, tedaj… Sed fojfoje… hm… oni deziras konversacii. Jes, mi min demandadis kaj incitiĝadis. Ĝusta respondo ne aperas. Sincere dirante, al mi estas abomene, ke li iradas ĉirkaŭ ŝi, kiel surda kaj blinda, kaj se ŝi diros: «Tobbogan, surgrimpu maston kaj malleviĝu la kapon malsupren», — do li tion tuj faros en ajna vetero. Laŭ mi, ŝi bezonas alian edzon. Tio estas interalie, sed ĉio iru, kiel iras.
Tiutempe rumo en la botelo ekstaris sur la nivelo de la etikedo, kaj pro tio ŝajnis, ke la ondado plifortiĝis. Mi estis moviĝanta kune kun la seĝo kaj la kajuto, kiel sur balancilo, iam disstarigante la krurojn, por ne fali en vakuon. Subite la pordo malfermiĝis, tralasinte Dezi-n, kiu, ŝajnis, falis al ni tra la muro, kliniĝinta al mi, sed, kaptinte per la mano la tablon, ŝi haltis en pozo de ŝnurdancisto. Ŝi estis en ŝuoj, kun broĉo sur griza bluzo kaj en nigra jupo. Ŝia vindaĵo kuŝis pli orde, egale trastrekante la maldekstran parton de la vizaĝo.
— Tobbogan petis al vi transdoni, — diris Dezi, tuj celigante al mi la solecan bluan okulon, — ke li vaĉos kiom necesos, se vi ne havas tempon. — Poste ŝi eklumis kaj ridetis.
— Jen bone, — respondis Proctor, — kaj mi jam pensis, ke li elŝipigos min, ja nun estas kroma boato.
— Do, vi trafis al ni, — diris Dezi, rigardante al mi kun ĝeniĝo. — Mi pensas, kiaj aferoj okazas en la mondo!
— Okazas ankaŭ, — komencis Proctor kaj, ĝisatendinte, kiam el la senfina rezervo da ridetoj sur la vizaĝo de la junulino ekfloris la nova, atenda, finis: — Okazas, ke ŝi foriras, kaj ili restas.
Dezi konfuziĝis. Ŝia rideto komencis malaperi, kaj mi, komprenante, kiel ŝi deziras resti pro sciavido, diris:
— Se vi parolas nur pri mi, do, krom plezuron, la ĉeesto de via nevino nenion donos.
Rimarkeble kontenta pri mia respondo, Proctor diris:
— Eksidu, se ci deziras.
Ŝi eksidis apud la pordo ĉe la litpiedo kaj alpremis la manon al la vindaĵo.
— Plu doloras, — diris Dezi. — Tia domaĝo! Tre stulte mi sentas min kun la oblikva fizionomio.
Ne eblis ne demandi, kaj mi demandis, kio difektis la okulon.
— Ŝi malvarmumis, — respondis anstataŭ ŝi Proctor. — Sed estas nenio simila al kuracilo.
— Ne kredu al li, — kontraŭis Dezi. — La afero estis pli simpla. Mi interbatiĝis kun Bolt, kaj li faris al mi batbluaĵojn…
Mi nekredeme ridetis.
— Ne, — diris ŝi, — neniu batis. Simple pro karbo, en la okulon trafis karbo.
Mi konsilis embrokacii per forta teo. Ŝi detale pridemandis, kiel oni tion faras.
— Kvankam estas unu okulo, sed mi la unua ekvidis vin, — diris Dezi. — Mi ekvidis la boaton kaj vin. Tio min tiel afekciis, ke ŝajnis, kvazaŭ la boato pendas en la aero. Tie estas malvarma teo, — aldonis ŝi, ekstarante. — Mi iros kaj faros, kiel vi instruis. Ĉu mi donu al vi ankoraŭ botelon?
— N-ne, — diris Proctor kaj ekrigardis al mi komplike, kvazaŭ atendante pretekston diri «jes». Mi ne deziris drinki, tial silentis.
9
en la originalo estas «eliris», tamen ŝajnas, ke tio estas nur misskribo de la aŭtoro