Выбрать главу

Tiutempe la kompanio sur la boato malproksimiĝis, priŝutante nin per bizaraj ŝercaj malbenoj kaj konsilante hasti al la bordo.

— Jen kia afero! — diris Proctor, skrapante la frunton.

Dezi jam ne estis kun ni.

— Certe. Ŝi iris por vesti sin, — rimarkis Bolt. — Kaj vi, Tobbogan?

— Mi same veturos, — malrapide diris Tobbogan, pensante pri io. — Necesas veturi. Probable, estas gaje; kaj por ŝi ja estos tute bone.

— Iru, — decidis Proctor, — kaj ankaŭ mi kun la knaboj iom sidos en drinkejo. Mi esperas, vi iras kun ni? Memoru pri tranokto. Vi povas tranokti sur «Merganaso», se vi deziras.

— Se estos neceso, — respondis mi, ne sciante ankoraŭ, kio povas okazi, — mi uzos vian afablecon. Miajn aĵojn mi dume lasos ĉe vi.

— Instalu vin, kiel hejme, — diris Proctor. — Loko sufiĉos.

Post tio ĉiuj gaje kaj malpacience disiris por vesti sin. Mi komprenis, ke la neatendite kreiĝinta — post multaj tagoj da perdita vojo en la oceano — solena humoro de nokta festo postulis eliron, kaj tial mi ne miris pri la unuanimeco de tiu veturo. Mi vidis karnavalon en Romo kaj Nico, sed la karnavalo apud tropiko, antaŭ oceano, interesis ankaŭ min. La ĉefa afero tamen estis, ke mi sciis kaj estis tute konvinkita pri tio, ke mi renkontos Biĉe-n Seniel, la junulinon, memoro pri kiu kuŝis en mi dum ĉiuj ĉi tagoj per hela kaj malklara moviĝo de pensoj.

Mi devis vesti min inter matrosoj, kaj tial ni estis reciproke malhelpantaj al ni. En la malvasta loĝejo, inter malfermitaj kofroj, apenaŭ eblis turniĝi. Bolt prunteprenis monon de Perlin, Checker de Smith. Ili estis kalkulantaj monon kaj haste razantaj sin, ŝaŭmigante siajn vizaĝojn per peco da sapo. Iu estis laĉanta la botojn, iu estis kalkulanta monon. Bolt gratulis min pri la veno, kaj mi, forvokinte lin, donis al li kvin orajn monerojn por ĉiuj. Li premis mian manon, palpebrumis, promesis mirigi la kamaradojn per laŭta mendo en gastejo kaj nur post tio malkovri, en kio estas la sekreto.

Akompanata de bondeziroj pri gaja nokto, mi eliris sur la ferdekon, kie staris Dezi en nova muslina robo kaj punta or-griza kaptuko, ŝin subtenis ĉe la brako Tobbogan, sur kiu sake pendis blua vestokompleto kun frambokolora kravato; kvankam al lia regula, sunbruna vizaĝo tiel konvenis la malfermita kolumo de la peĉita veltola bluzo. Kaskedo kun rimeno kaj ora ankro definitive kontraŭdiris al la kravato, sed li estis tiel feliĉe ridetanta, ke mi devis nenion rimarki. Tondrante per la kalkanumoj, elrampis el la kajuto ankaŭ Proctor; la maljunulo restis fidela al sia eluzita silka jako kaj al la helblua tuko ĉirkaŭ la kolo; nur lia blanka kaskedo kun nigra rekta viziero spiris per freŝo de patrineca zorgo de Dezi.

Dezi estis emociiĝanta, kion mi rimarkis laŭ ŝia ĝena suspiro, kun kiu ŝi korektis la manikon, kaj laŭ malcerta rideto. Ŝiaj okuloj brilis. Ŝi estis ne tute certa, ke ĉio estas bona sur ŝi. Mi diris:

— Via robo estas tre bela.

Ŝi ekridis kaj kokete transĵetis la kaptukon pli proksime al la maldikaj brovoj.

— Ĉu vi vere tiel pensas? — demandis ŝi. — Ĉu vi scias, mi ĝin kudris mem.

— Ŝi ĉion kudras mem, — diris Tobbogan.

— Se, kiel ŝi fanfaronas, ŝi estos por li edzino, do… — Proctor findiris strange: — Tian edzinon neniu elpensos, ŝi naskiĝis mem.

— Ni iru, iru! — ekkriis Dezi, feliĉe retrorigardante al la alirintaj matrosoj. — Pro kio vi tiel longe umadis?

— Ni petas pardonon, Dezi, — diris Bolt. — Ni priverŝadis nin per parfumo kaj rezervadis memordonacojn por ĉi-tieaj fraŭlinoj.

— Ci ĉion mensogas, — diris ŝi. — Mi scias, ke ci havas edzinon. Kaj vi, kion vi faros en la urbo?

— Mi irados en homamaso, rigardos; venos ien por vespermanĝi kaj — aŭ trovos loĝejon, aŭ revenos por tranokti sur «Merganason».

Tiutempe la matrosoj saltis en la boaton, starantan sur la akvo ĉe la poŭpo. La boato de la «Kuranta» estis pendigita sur takeloj, kaj Dezi frapis ĝin per la mano, dirinte:

— Via nesto, en kiu vi veturis. Kiel ci pensas, — turnis ŝi sin al Proctor, — ĉu povis jam veni ĉi tien tiu ŝipo: «Kuranta sur ondoj»?

— Mi estas certa, ke Guez estas ĉi tie, — respondis Proctor ŝian demandon al mi. — Morgaŭ, mi pensas, vi okupiĝos pri tiu afero, kaj vi povas disponi min.

Mi mem atendis renkontiĝon kun Guez kaj plurfoje pensis, kiel tio okazos, sed mi sciis krome, ke la okazo havas nun alian signifon, ol simplan kriminalan persekuton. Tial, dankante Proctor-on pro lia kompato kaj justa indigno, mi intencis nek hasti, nek deklari pri mia fervoro.

— Hodiaŭ ne estas tago de aferoj, — diris mi, — kaj morgaŭ mi ĉion pripensos.

Finfine ni eksidis; puŝoj de remiloj, ekportintaj nin for de «Merganaso» kun ties soleca masta lanterno, enkondukis nian internan malpaciencan moviĝadon en rondon de ĝenerala moviĝado de la nokto. Inter ombroj de ondoj plaŭdadis, disŝutante subakvajn sparkojn, brilo de lumoj. Fajraj sinuoj striadis de la kajo al la mallumo, kaj la muziko iĝis aŭdebla, kiel en halo. Ni renkontis kelkajn riĉe ornamitajn boatojn kaj vaporajn kutrojn, kiuj ŝajnis gajaj fantomoj, tiel hele estis ili prilumitaj inter krepuskaj ondoj. Fojfoje oni nin vokadis ĥore, tiel ke ne eblis distingi vortojn, sed mi komprenadis, ke la promenantoj mallaŭdas nin pro morneco de nia veturo. Ni traveturis preter vaporŝipo, transformita en lustron, kaj komencis proksimiĝi al la kajo. Tie estis iranta, kuranta kaj transkuranta homamaso. En hela lumo mi ekvidis ok ĉevalojn en plumtufoj, tirantajn grandegan konstruaĵon el turetoj kaj tapiŝoj, ĉirkaŭvolvitan per oranĝaj floroj. Sur la platformo de tiu konstruaĵo dancis homoj en oraj cilindroj kaj oranĝkoloraj surtutoj; anstataŭ la vizaĝoj estis komikaj, dikvangaj maskoj kaj monstraj okulvitroj. Samtie turniĝadis sinjorinoj en mallongaj helbluaj jupoj kaj duonmaskoj; ili svingadis longajn skarpojn, dancadis tre vigle. Ĉirkaŭe oni portis torĉojn.

— Kion ili faras? — ekkriis Dezi. — Kio estas tiuj?

Mi klarigis al ŝi, kio estas maskeradaj paradoj kaj kiel oni aranĝas ilin sude de Eŭropo. Tobbogan penseme diris:

— Imagu, kiom da mono estas forĵetita por bagateloj!

— Tio ne estas bagateloj, Tobbogan, — vigle respondis la junulino. — Tio estas festo. Homoj bezonas feston almenaŭ malofte. Ja tio estas bone — festo! Kaj eĉ kia!

Tobbogan, silentinte iom, respondis:

— Ĉu tiel aŭ ne, mi pensas, ke se oni donus al mi milonon de tiu pereigita mono, — mi konstruus domon kaj fondus nemalbonan mastrumaĵon.

— Eble, — distrite diris Dezi. — Mi ne disputos, sed ni tiuokaze, post dudek ses tagoj da dezerta oceano, ne ekvidus tutan tiun belon. Kaj kiom ankoraŭ estas antaŭe!

— Direktu al la ŝtuparo! — ekkriis Proctor al matroso. — Remilojn for!

La boato aliris la celitan lokon — la ŝtonan ŝtuparon, malleviĝantan al kvadrata placeto — kaj iĝis alligita al ringo, alŝraŭbita al plato. Ĉiuj elsaltis supren. Proctor ĉirkaŭvolvis ĉirkaŭ la remiloj ĉenon, pendigis seruron, kaj ni dividiĝis. Ĝuste nemalproksime estis gastejo.

— Jen, nia vojo estas provizore finita, — diris Proctor, deirante kun la matrosoj, — kaj vi decidu, kion vi faros kun la sinjorino, ni kaj vi havas malsamajn vojojn.

— Ĝis revido, Dezi, — diris mi al la junulino, dancanta pro malpacienco.

— Sed… — komencis ŝi kaj pretere ĵetis rigardon al Tobbogan.

— Mi deziras al vi gajon, — diris la maristo. — Nu, Dezi, ni iru.

Ŝi retrorigardis al mi, svingis la supren levitan manon, kaj mi preskaŭ tuj perdis ilin en uragane preterkuranta homamaso, poste mi ĉirkaŭrigardis, kun emocio de atendo kaj kun la nomo, unuafoje, post tri tagoj, eksoninta kvazaŭ klare dirita apude: «Biĉe Seniel». Kaj mi ekvidis ŝian neforgeseblan vizaĝon.

Ekde tiu minuto la penso pri ŝi jam ne forlasadis min, kaj mi ekiris en direkto de la ĉefa trafiko, kiu estis turniĝanta de la kajo tra placo, malfermita ĉe unu flanko. Mi estis en nekonata urbo, — la sento, kiun mi speciale ŝatas. Sed, krom tio, ĝi montriĝis al mi en lumo de nekonata festo, kaj, enprofundiĝinte en la infekte buntan tumulton, mi komencis pririgardi, kio okazas ĉirkaŭe; iris mi sen hasto kaj neniun pridemandadis, same, kiel mi neniam deziris scii nomojn de floroj, admirigintaj min per sia ĉarmo kaj originaleco. Poste mi eksciadis tiujn nomojn. Sed ĉu ili aldonadis kolorojn kaj petalojn? Ne, nur sur la floron kvazaŭ eksidadis skarabo, kiun ne eblis forskui.