Vere, tio estis tieclass="underline" ŝi venis, kiel mano, varmiganta kaj gajiganta la koron. Kaj kiom ajn aparte de ĉio, sur la alta piedestalo el marmoraj maraj diinoj, staris la «Kuranta sur ondoj» — ŝi estis ne sola. Post ŝi imagiĝis alte levita de ondo busprito de grandega ŝipo, portanta super la akvo tiun ĉi figuron, — rekte, antaŭen, distranĉante la urbon kaj nokton.
Mi regis miajn emociojn sufiĉe, por distingi sendependan impreson disde impreso, aperinta kun pli granda forto nur tial, ke ĝi estas levita de cirkonstancoj. Tiu statuo estis la centro — la ĉefa vorto de ĉiuj ceteraj impresoj. Nun al mi ŝajnas, ke mi aŭdis tiam bruon de la homamaso, sed precize mi ne povas aserti. Mi rekonsciiĝis tial, ke sur mian ŝultron firme kaj esprime ekkuŝis vira mano. Mi depaŝis, ekvidinte atente rigardantan al mi homon en triangula ĉapelo kun arĝenta zono ĉirkaŭ la talio, strikte vestita en antikva surtuto. La ruĝa grizhara vizaĝo kun brovo, tremetanta pro miro, tuj ŝanĝis sian esprimon, kiam mi demandis, kion li deziras.
— Ha! — diris la homo kaj, ĉar nin puŝadis herooj kaj heroinoj de ĉiuj teatraĵoj de ĉiuj tempoj, deiris pli proksime al la monumento, farinte al mi signon, ke mi alproksimiĝu. Kun li estis ankoraŭ kelkaj homoj en diversaj kostumoj kaj tri homoj en maskoj, kiuj staris, kvazaŭ same postulante aŭ atendante klarigojn.
La homo, dirinta «ha», daŭrigis:
— Ŝajne, nenio okazis. Mi tuŝis vin tial, ke vi staras jam dum ĉirkaŭ horo, ne deirante de la loko kaj ne moviĝante, kaj tio ŝajnis al ni suspektinda. Mi vidas, ke mi eraris, tial mi petas pardonon.
— Mi volonte pardonas vin, — diris mi, — se vi estas tiom suspektema, ke atento de fremdulo al tiu rimarkinda monumento sugestas al vi timon, ke mi ĝin povus ŝteli.
— Mi diris al vi, ke vi eraras, — enmiksiĝis juna homo kun pigra vizaĝo. — Sed, — aldonis li, turnante sin al mi, — vere, ni komencis rompi la kapojn, kiel povas iu resti tiel enprofundigite senmova en la krakanta karuselo de homamaso.
Ĉiuj ĉi homoj kvankam ne estis ebriaj, sed videblis, ke ili pasigis la tagon en diversa gajo.
— Tio estas fremdulo, — diris la tria el la grupo, drapirante sin en fajre flavan mantelon, kaj rufa plumo sur lia ĉapelo faris ebrian geston. Ankaŭ lia vizaĝo estis rufa: lentuga, blanka, loza vizaĝo kun duone malgaja esprimo de la rufaj brovoj, kvankam la senkoloraj brilantaj okuloj estis subridantaj. — Nur ni en Gel-Gju havas tian monumenton.
Ne dezirante perdi la okazon por kompreni, mi riverencis al ili kaj nomis min. Tuj etendiĝis al mi kelkaj manoj kun nomoj kaj petoj percepti la miskomprenon nek kiel ofendon, nek kiel malbonan intencon. Mi komencis per la demando: pri kio ili ĉiuj povis suspekti?
— Jen kio, — diris Baws, la homo en la triangula ĉapelo, — eble, vi ne kontraŭos sidi kun ni? Nia bivako estas nemalproksime: jen ĝi.
Mi retrorigardis kaj ekvidis grandan tablon, eltrenitan, probable, el la restoracio, kiu estis rekte kontraŭ ni, trans la ŝoseo. Sur la tablotuko, derampinta ĝis ŝtonoj de la pavimo, estis floroj, teleroj, boteloj kaj pokaloj, kaj ankaŭ virinaj duonmaskoj, — supozeble — trofeoj de iuj konversacioj. Gitaroj, bantoj, paperaj serpentoj kaj maskeradaj spadoj estis kunpuŝiĝantaj sur tiu tablo kun la kubutoj de sidantaj ĉirkaŭ ĝi dek aŭ dek du homoj. Mi aliris al la tablo kun miaj novaj konatoj, sed ĉar mankis seĝoj, Baws kaptis preterkurantan knabon, donis al li piedbaton, arĝentan moneron, kaj la rekompencito altrenis el la restoracio tri seĝojn, post kio, suspirinte, ŝmacis per la nazo kaj malaperis.
— Ni venigis prozeliton, — diris Tright, la posedanto de la fajra mantelo. — Jen li. Lia nomo estas Harvey, li staris ĉe la monumento, kiel en rendevuo, ne deŝiriĝante kaj kontemplante.
— Mi ĵus alveturis, — diris mi, eksidante, — kaj vere estas ravita de tio, kion mi vidas, kion mi ne komprenas kaj kio efikas min en plej neordinara maniero. Krome, mi vokis malklarajn suspektojn.
Aŭdiĝis ekkrioj, kies enhavo estis kaj amika kaj sensenca. Sed distingiĝis unu homo en masko: el tiuj vortemaj, insiste dispuŝantaj per glata voĉo ĉiujn ceterajn pli ardajn voĉojn, homoj, kies vizaĝo danke al tiu trajto de parola insistemo estas la tipo, videbla eĉ sub masko.
Mi aŭskultis lin pli ol atente.
— Ĉu vi scias, — diris li, — pri Vilhelmo Hobs kaj pri lia stranga sorto? Antaŭ cent jaroj ĉi tie estis bordo, malplena kiel la luno, kaj Vilhelmo Hobs, laŭ la legendo, al kiu kredas tiu, kiu deziras kredi, estis naviganta sur ŝipo «Kuranta sur ondoj» el Eŭropo en Bombajon. Kiajn li havis aferojn kun Bombajo — pri tio estas indikoj en la urba arĥivo…
— Ni komencu per la suspektoj, — interrompis Baws. — Ekzistas partio, aŭ, se vi deziras, simple decidema kompanio, kiu starigis por si kiel aferon de digno…
— Ili ne havas dignon, — diris tute ebria homo en verda domeno, — mi konas tiun serpenton, Paran-on; la spiriton for el li kaj la afero finita!
— Do ni pensis, — kaptis Baws la magrandegan paŭzon en la parolo, — ke vi estas ilia adepto, ĉar pasis horo…
— …estas indikoj en la urba arĥivo, — haste enmetis sian vorton la rakontanto. — Do, mi rakontas la legendon pri la fondo de la urbo. La unuan domon konstruis Vilhelmo Hobs, kiam li estis elĵetita sur sablaĵojn inter rokoj. La ŝipo estis batiĝanta en ŝtormo, timante la nekonatan bordon kaj ne povante trairi kirlon de la vento. Tiam la ŝipestro ekvidis belegan junulinon, kiu surkuris sur la ferdekon kune kun kresto de ondo. «Sud-sud-eoston kaj tri kvaronojn de rumbo!» — diris ŝi al la vi komprenas kiel fartanta ŝipestro…
— Tute ne tiel, — interrompis Baws, — pli ĝuste, la parolo estis tia: «Kun vi parolas Frezi Grant; ne timiĝu kaj faru tion, kion mi diros…»
— «Sud-sud-eoston kaj tri kvaronojn de rumbo», — rapide findiris la homo en la masko. — Sed mi jam diris tion. Do, ĉiuj saviĝis pro ŝia ordono — elĵetiĝi sur la sablaĵon, kaj ŝi, certe, malaperis, tuj kiam la ŝipestro ekkredis, ke necesas obei. Kun Hobs estis lia edzino, tiel timigita de la akcidento, ke ŝi kategorie rifuzis navigi mare. Post monato per signalo de sur la bordo estis haltigita brigo «Paŭlino», kaj la saviĝintoj forveturis sur ĝi, sed Hobs ne deziris veturi, ĉar li ne povis persvadi la edzinon, — tiel ŝi ektimis dum la ŝtormo. Por ili oni lasis provianton kaj unu homon, kiu ne deziris forlasi Hobs-on, ĉar li ion tre ŝuldis al tiu. La nomo de tiu homo estis Ned Hort; kaj tiel komenciĝis la vivo de la unuaj kolonianoj, kiuj trovis ĉi tie fekundan teron kaj bonegan klimaton. Ili mortis antaŭ okdek jaroj. Malrapide iras la tempo.
— Ne, tre rapide, — kontraŭis Baws.
— Certe, mi rakontis al vi nur la esencon, — daŭrigis la parolanto, — kaj nur strekis rektan linion, kaj la cirkonstancojn kaj detalojn de tiu legendo vi trovos en nia arĥivo. Sed — aŭskultu plu.
— Ĉu vi scias, — diris mi, — ke ekzistas ŝipo kun la nomo: «Kuranta sur ondoj»?
— Ho, certe! — respondis Baws. — Tio estis kaprico de la maljuna Seniel. Mi lin konis. Li devenas el Gel-Gju, sed antaŭ proksimume dek jaroj li bankrotis kaj forveturis en San-Riolon. Liaj parencoj ankaŭ nun loĝas ĉi tie.
— Mi vidis tiun ŝipon en la haveno de Liss, pro kio mi demandis vin.
— Okazis stranga historio, — diris Baws. — Al la ŝipo, ne al Seniel. Tamen, eble, li ĝin vendis.
— Jes, sed okazis jena historio, — malpacience interrompis la homo en la masko. — Foje…
Subite unu homo, sidinta ĉe la tablo, salte ekstaris kaj etendis la kunpremitan pugnon direkte al aŭto, kiu ĉirkaŭveturis la monumenton de la Kuranta kaj haltis en kelkaj paŝoj for de ni. Tuj salte ekstaris ĉiuj.
La luksa nigra aŭto meze de tiu bunta kaj surdiga moviĝo, kiu estis okazanta sur la placo, estis akuta, kiel neekbrulinta karbo en fajro. En ĝi sidis kvin viroj, ĉiuj nekostumitaj, en vesperaj nigraj vestoj kaj cilindroj, kaj du sinjorinoj — unu malbela, kun velkinta malmilda vizaĝo, la alia — juna, pala kaj orgojla. Inter la viroj estis du maljunuloj. La unua, simila al grasa, montranta la dentojn buldogo, larĝe dismetinte la kubutojn, estis fumanta, turnante per la buŝo grandegan cigaron; la alia estis ridanta, kaj tiu dua maljunulo faris al mi speciale malagrablan impreson. Li estis larĝŝultra, maldika, kun morne kaviĝintaj vangoj, alta frunto kaj kun kuntiritaj sub ĝi en acidan rideton trajtoj de la malgranda, muskola vizaĝo, kunpremita de streĉo kaj sarkasmo.