— Ni leviĝu sur la ŝtuparon, — diris li. — Mi same iras al Guez. Mi vidis, kiel vi veturis, kaj faciligite suspiris. Vi povas ne kredi al mi, se vi deziras. Mi ekkuris por atingi vin. Terura, fia afero, kion mi povas diri! Sed ne eblis malhelpi al li. Se mi pri io kulpas, do pri tio, kial ne eblis malhelpi. Ĉu vi komprenas? Nu, tutegale. Sed mi estis sur via flanko; estas tiel. Tamen, de vi dependas — ĉu akcepti min aŭ rigardi kiel malamikon.
Mi ne scias, ĉu mi ĝojis renkonti lin aŭ ne. Indigna dubo luktis en mi kun senkonscia fido al liaj vortoj. Mi diris: «Estas tro frue juĝi lin». La vortoj de Butler sonis ĝuste; en ili estis kaj amara riproĉo al si mem kaj sincera ĝojo vidi min viva. Krome, Butler estis absolute sobra. Dum mi silentis, trans la fasado, en profundo de la granda korto, aŭdiĝis bruo, krioj, insistaj ordonoj. Tie io estis okazanta. Ne doninte al tio specialan atenton, mi komencis leviĝi laŭ la ŝtuparo, dirinte al Butler:
— Mi emas kredi al vi; sed ni nun ne parolu pri tio. Mi bezonas Guez-on. Bonvolu indiki, kie estas lia ĉambro, kaj foriru, ĉar min atendas tre serioza interparolo.
— Bone, — diris li. — Jen iras virino. Ni eksciu, ĉu la ŝipestro vekiĝis. Mi devas diri al li nur du vortojn; poste mi foriros.
Tiutempe ni leviĝis sur la duan etaĝon kaj estis irantaj laŭ malvasta koridoro kun eliro al la vitra galerio maldekstre. Dekstre mi ekvidis vicon da pordoj, — kvar aŭ kvin, — disigitaj per malregulaj interspacoj. Mi haltigis la virinon. La dika kriema persono de ĉirkaŭ kvardekjara aĝo kun la kapo, ĉirkaŭvolvita per kaptuko, kaj kun broso en la manoj, eksciinte, ke ni deziras scii, ĉu Guez estas hejme, furioze almontris la kontraŭan pordon en la malproksima fino.
— Ĉu li estas hejme — mi ne deziras kaj ne deziras scii! — deklaris ŝi, rapide enpuŝante per la fingroj sub la kaptukon elŝoviĝintajn malpurajn harojn kaj ekscitiĝante. — Iru vi mem kaj eksciu, sed mi al tiu kanajlo ne plu faros eĉ paŝon. Kiel li kriis al mi hieraŭ! Porko kaj kanajlo estas via Guez! Mi pensis, li min batos. «Iru for!» Tion li diris al mi! Hejme li estas, — finis ŝi, feroce suspirinte, — jam pafis. Mi al sonorilaj vokoj ne venas; diablo lin prenu; do li nun pafas en la plafonon. Tiel li postulas, ke oni venu. Antaŭnelonge li ankoraŭfoje pafis. Iru, kaj se li demandos, ĉu vi vidis min, vi povas diri, ke mi al li ne servas. Tie estas virino, — aldonis la dikulino. — Malĉastulo!
Ŝi malaperis, svingante la broson. Mi ĵetis rigardon al Butler. Li staris, penseme pririgardante la pordon. Trans ĝi estis silento.
Mi komencis frapi, unue frapinte nelaŭte, poste kun forto. La pordo movetiĝis, sekve, ĝi ne estis ŝlosita, sed al ni neniu respondis.
— Frapu pli laŭte, — diris Butler, — li, probable, ree ekdormis.
Rememorinte la vortojn de la servistino pri la virino, mi levis la ŝultrojn kaj frapis ankoraŭfoje. La pordo malfermiĝis pli larĝe; nun inter ĝi kaj la pordokadro eblis traŝovi la manon. Mi subite eksentis, ke tie estas neniu, kaj sciigis tion al Butler.
— Tie estas neniu, — konfirmis li. — Strange, sed vere. Do kio, ni malfermu.
Tiam mi, decidiĝinte, puŝis la pordon, kiu, deirinte, batiĝis kontraŭ grandan ŝrankon, kaj eniris, ekstreme ŝokita de tio, ke Guez kuŝas sur la planko.
Ĉapitro XXVI
— Jes, — diris Butler post silento, konstatinta la morton, — eblis frapi laŭte aŭ mallaŭte — tutegale. Kuglo en la frunton, ĝuste tiel, kiel vi deziris.
Mi aliris la kadavron, ĉirkaŭirinte ĝin malproksime, por ne paŝi en sangon, alfluantan al la sojlo el la trapafita kapo de Guez.
Li kuŝis sur la dorso, ĉe la tablo, meze de la ĉambro, oblikve al la enirejo. Sur li estis blanka vestokompleto. La fleksita dekstra kruro defalis per la genuo al la pordo; la disstarigitaj kaj same fleksitaj brakoj havis aspekton de peno leviĝi. Unu okulo estis duone malfermita, la alia, ŝajnis, atente rigardas el sub la senmovaj okulharoj. La sango, disfluanta sur la vizaĝo kaj la planko, estis senmova, spegulante, kiel flako, apudan seĝon; la vundo super la nazradiko iomete ŝvelis. Guez mortis ne pli malfrue, ol antaŭ duonhoro, eble antaŭ horo. La granda ĉambro havis neordigitan aspekton. Sur la planko brilis revolveraj kuglingoj. Sofo kun ĵurnaloj, kuŝaĉantaj sur ĝi, malplenaj boteloj en la anguloj, glasoj kaj nefintrinkita botelo sur la tablo, inter cigaroj, kravatoj kaj gantoj; ĉe la pordo — la malhela antikva ŝranko, al kies flanko alpremiĝis fera lito kun haste surĵetita kovrilo, — jen ĉio, kion mi sukcesis distingi, ĉirkaŭrigardinte kelkfoje. Post la kapo de Guez kuŝis revolvero. En la malantaŭa muro, trans la tablo, estis malfermita fenestro.
La pordo, frapiĝinte je la ŝranko, desaltis, komencinte malrapide fermiĝi mem. Butler, rimarkinte tion, malfermis ĝin plene kaj fiksis.
— Ni ne devas fermiĝi, — racie rimarkis li. — Do kio, ni devas iri voki, deklari, ke ŝipestro Guez estas murdita, — murdita aŭ mortpafis sin. Li estas mortinta.
Nek li, nek mi sukcesis eliri. El du finoj de la koridoro aŭdiĝis bruo; dekstre iu kuris, maldekstre haste iris kelkaj homoj. La kurinto dekstre, korpulenta viro kun duobla mentono kaj malserena vizaĝo, ĵetis rigardon en la pordon; lia vizaĝo sovaĝe saltis, kaj li trakuris pretere, svingante la manon al si; preskaŭ tuj li revenis kaj eniris antaŭ la aliaj. La prudento postulis ne montri agitiĝon, tial mi restis, kiel staris, ĉe la tablo. Butler, paŝinte iom, eksidis; li estis severe pala kaj nervoze frotanta la manojn. Poste li ekstaris ree.
Antaŭ ĉiuj, kiel mi menciis, enkuris la korpulenta homo. Li embarasiĝis. Poste, en tuj enverŝiĝinta homamaso, — ĉirkaŭ dek kvin homoj, — aperis juna virino aŭ fraŭlino en hela striita kostumo kaj ĉapelo kun floroj. Ŝi estis dense ĉirkaŭita kaj atente, singarde trankvila. Mi devigis min rekoni ŝin. Tio estis Biĉe Seniel, dirinta, tuj kiam ŝi eniris kaj rimarkis, ke mi estas ĉi tie: «Tiujn homojn mi ne konas».
Mi komprenis. Verŝajne, tion komprenis ankaŭ Butler, vidinta ĉe Guez la tute similan portreton, ĉar li time ĵetis al mi rigardon. Do, ŝokiĝinte, ni plu ŝin ne konis. Ŝi tion deziris, sekve, ŝi havis kaŭzojn por tio. Dume, inter bruo kaj ekkrioj, per kiuj eĉ pli teruradis sin ĉiuj tiuj enrompiĝintaj kaj ektremintaj homoj, mi demandis Biĉe-n per rigardo. «Ne», — diris ŝiaj klaraj, severe trankvilaj okuloj, kaj mi komprenis, ke mia demando estas simple absurda.
Dum la enŝtopiĝinta amaso da virinoj kaj viroj, kies parto staris ĉe la pordo, ĥore ekkriadis ĉirkaŭ la kadavro, — Biĉe, deĵetinte de sur la sofo la ĵurnalojn, eksidis kaj neforte, ĝene suspiris. Ŝi tenis sin rekte kaj fermite. Ŝi frapadis per la fingroj la brakon de la sofo, poste, kun esprimo de homo, singarde transiranta kotan straton, ŝi ĵetis rigardon al Guez kaj, sulkiĝinte, formovis la rigardon.
— Ni haltigis ŝin, kiam ŝi estis malsupren iranta laŭ la ŝtuparo, — deklaris alta homo en veŝto, sen ĉapelo, kun maldika, avida vizaĝo. Li puŝis sian edzinon, ruĝan pro timo. — Jen la samon diros la edzino. He, mastro! Garden! Ni ambaŭ haltigis ŝin sur la ŝtuparo!
— Kaj vi kiu estas? — demandis Garden, pririgardante min. Tio estis la korpulenta homo, enkurinta antaŭ ĉiuj.
La virino, renkontinta nin en la koridoro, plu estis kun la broso. Ŝi elpaŝis kaj almontris Butler-on, poste min.
— Butler kaj tiu ĝentlemano venis ĵus, ili demandis — ĉu hejme estas Guez. Nu, jen — nur por eniri ĉi tien.
— Mi estas asistanto de la murdito, — diris Butler. — Ni venis kune; frapis, eniris kaj ekvidis.
Nun ĉies atento estis celita al Biĉe. La enirintoj deklaris al Garden, ke knabo, kurinta en la korto, rimarkis junan sinjorinon, kiu elsaltis el la fenestro sur la ŝtuparon. Tiu ŝtuparo, kiun mi ekvidis, elrigardinte en la fenestron, kondukis sub la tegmenton de la domo, irante oblikve al la supro de la muro, kaj en negranda distanco sub la fenestro havis placeton. Biĉe faris moviĝon por ekiri malsupren, poste leviĝis supren kaj haltis post elstaraĵo de la fasado. La knabo diris pri tio al virino, elirinta en la korton, ŝi vokis la edzon, laborintan en ŝedo, kaj kiam ili ambaŭ direktis sin al la ŝtuparo, aŭdiĝis pafo. Ĝi sonis en la domo, sed kie, — la atestantoj ne povis scii. Biĉe jam estis iranta malsupre, preter la muro, direktante sin al la pordego. Ŝin oni haltigis. Ankoraŭ kelkaj homoj elkuris al la bruo. Biĉe penis foriri. Kaptita, ŝi nenion deziris paroli. Kiam iu viro intencis kapti ŝian manon, ŝi ĉesis rezisti kaj deklaris, ke ŝi eliris de ŝipestro Guez tial, ke ŝi estis ŝlosita en la ĉambro. Poste ĉiuj leviĝis en la koridoron kaj nun ne dubis, ke kaptis la murdinton.