Дарма!.. Толькі плача і смяецца ночная цемра... Абраз Мікіты адлятае кудысь далёка і смутнее, акружаны снегавой хмарай... А завіруха зноў падыходзіць, зноў завінаецца каля вуглоў, зноў ахапляе і напаўняе сэрца страхам і жудасцю. Арына кутаецца ў коўдру і прыціскаецца к сцяне ўсім сваім дрыжачым целам...
К ранню заснула Арына. Дый то не сон быў, а так нейкае забыццё. І ў сне Арына перажывала ўсё тое, што й наяву. Таксама гудзела нягода, толькі трымала яна нейкія выразныя формы, звінаючыся ў страшэнную здань, якая насоўвалася і пагражала... Спалох і жудасць прыкрай хваляй перабягалі па целу... А Мікіта кожную часінку пад'язджаў к двару. Пад'едзе - і зноў нейкай сілай аднясецца далёка назад... Зноў пад'едзе - і зноў аднясецца. І хочацца Арыне затрымаць яго, імкнецца яна да яго, а страшэнная здань стаіць на дарозе, расставіўшы рукі, і смяецца... Строіць страшэнную міну...
Як прачнулася Арына, па хаце ўжо расплыўся бледны свет рання. На дварэ сціхла. Пасля ночнага шуму гэтая ціш здавалася нават незвычайнай, вялікшай, чымся заўсёды. Быццам адпачывае ўсё - чыста ад шалёных ночных скокаў...
Дзянны свет адразу адагнаў ад Арыны ўсе ночныя мары і вярнуў яе да звычайнага гаспадарскага настрою. Апрануўшыся, яна зараз жа пачала затапліваць печку, спяшаючыся, каб барзджэй скончыць і пайсці на змену Мікіту.
Сягоння ізноў не змалоў... Божухна-бацюхна! Што гэта за парадкі! Цэлы тыдзень бегае, як сабака. Чакае-чакае... Учора, ад'язджаючы, казаў, што ўжо канешне змеле, аж вось як змалоў... Але хутчэй трэба спраўляцца: можа, яму й адвярнуцца нельга, каб паснедаць...
Арына вытапіла печку, дала скаціне і, апрануўшы старэнькі кажушок, пабегла на млын.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Мікітаву кабылку знайшлі на той бок места... Хвёдар Куксянок ішоў з вакзала пасля дзяжурства і ўбачыў яе ў баку ад дарогі ў хмызняку. Паглядзеў спачатку навокал, ці не відна гаспадара, гукнуў разы са два, а потым сеў ды паехаў... Падумаў, што збегла з млыну, а як з Мікітам жыў добра, то й рашыў адвесці яе яму...
На млыне не было ўжо нікога. Вада сышла, і сяляне разышліся па дварах.
- Ага!.. Пайшоў, значыцца, дамоў: думае - дадому ўцякла, - сказаў сам сабе Хвёдар і ўвайшоў у маленькую пруднікаву хатку, што стаяла поплеч з млыном...
Пруднік сядзеў на лаве й плёў лапаць. Каля печы бразгала качэргамі яго старая жонка. Апрача іх у хаце сядзеў яшчэ нейкі незнаёмы мужчына і пыхкаў піпкай. У хаце было цёмна і дымна...
Хвёдар увайшоў, прывітаўся і стаў закурваць...
- Што гэта, - адазваўся да яго пруднік. - У панядзелак змалоў, а сёння зноў прыехаў?.. Хаця б млыну пашкадаваў...
- Хіба толькі з млівам сюды заязджацца можна?.. А мо я ў госці к табе прыехаў...
- У госці... хм...
- Мікіта змалоў ці не?
- Які Мікіта?..
- Што ты, Мікіты нашага не знаеш? Міхальчонак...
- А... Змалоў... Яшчэ ўчора звечару... А што?
- Ды вось кабылу ягоную знайшоў на дарозе... Збегла, мусіць... Аж там за местам у хмызняку па снягу блуталася...
Пруднік узняў галаву...
- З возам?..
- Ды не, парожняя...
- Парожняя? Дык як жа ж гэта?
- А што?
- Хіба з двара ўцякла, бо адсюль ён з возам паехаў... Як змалоў, дык і забраўся адразу...
- Вось дык Мікіта!.. Пэўна, з Арынай сваёй доўга вітаўся, што кабылу з двара пусціў...
І Хвёдар весела зарагатаў... Закурыў яшчэ раз ды і ўзяўся за шапку...
- Э, пачакай, - нібы ўспомніўшы штось, затрымаў яго пруднік. - Ён жа ж, ведаеш, з гэтым забойцам паехаў, з Ягорам Даўгім... Каб не здарылася з ім чаго часам?..
Пруднік павёў па ўсіх сваім поглядам, у якім чыталася: - Ага, гэтага вы не падумалі! - і спыніўся на незнаёмым мужчыне... Той пачуў патрэбнасць адказаць і гукнуў няшчырым тонам:
- Так... Ад гэтага ўсяго можна дачакацца...
- Ну, ладна... Адно з двух: або Ягор забіў, або... жонка пацалавала... Бывайце здаровы!..
І Хвёдар пайшоў з хаты. А за ім пруднік:
- Хутчэй жа едзь, ды калі што - збірай народ ды проста да яго... па свежаму следу...
- Добра, добра! - крыкнуў Хвёдар, ускочыў у санкі і паехаў.
Хаця ён і не паказваў віду, але сам надта ўстурбаваўся, бо добра знаў Мікіту і знаў, што ён не кіне каня абы-як. Пэўна, сапраўды здарылася што... І Хвёдар шыбчэй пагнаў кабылу... Толькі выехаў ён за места, як спаткаў Арыну, Мікітаву жонку.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Арына адразу пазнала сваю кабылу і міжвольна прыбавіла шагу... Ахапіла радасць і жаданне хутчэйшай сустрэчы... Але як прыкмеціла, што ўпоражні едзе Мікіта, крыху пасмутнела, а як убачыла, што гэта зусім не Мікіта, нават спынілася, задзіўленая і спалоханая... У прадчуванні чагось нядобрага сэрца закалацілася ў грудзёх, як злоўленая птушка...