- Пачакайце тут, я скажу яму.
Гуторскі застаўся адзін.
- Не пазнала... Дый дзе ж пазнаць! Дзесяць гадоў праляцела...
Азірнуў пакой. Відаць, гасціная... Багатая мэбля, пярэстыя, лахматыя дываны, на каміне дзівосныя, дарагія статуэткі.
- Ого! Нішто сабе. Для іх, мусіць, і рэвалюцыі не было. Ну, лепш позна, чымся ніколі. Мы яшчэ тут наладзім рэвалюцыю...
Выйшаў пан. Маленькі, гладкі, угадаваны, як парсючок. Твар досыць прыемны, але хітры: вочы так і ўпіваюцца, быццам хочуць наскрозь працяць...
- Чым магу служыць?
Гаворыць ціхім, ліслівым голасам.
- Я старшыня чразвычайнай камісіі...
- Дужа прыемна. Сядайце!..
«Ну, - падумаў Гуторскі, - не веру, каб было табе дужа прыемна...»
Ён паказаў мандат.
- Каб не было непаразуменняў.
- Ды што вы! Я веру і так.
Але ўсё-такі прачытаў.
- Ну вось... Цяпер будзьце ласкавы адказаць мне на некалькі пытанняў...
- З ахвотай!
- Перш за ўсё: як, на якія сродкі вы жывіцё?
Па твары пана расплылася хваравіта-ліслівая ўсмешка.
- Ды як, таварыш... Зямлю адабралі, пакінулі, як па дэкрэту паложана... Жывёлу таксама... Вяду маленькую гаспадарку.
- Самі працуеце, значыцца?..
- Ну, як вам сказаць... прыходзіцца, вядома... хе-хе...
- Наймітаў дзяржыцё?
- Не, пастаянных не маю... Так, часам хто пасабляе...
- Так... Дом увесь займаеце?
- Увесь. Ды ён і не патрэбен нікому. Установу тут якую змясціць не выпадае, пасяліць таксама няма каго.
«Шэльма ладная! - падумаў Гуторскі. - Ды што з ім доўга гаманіць. Трэба проста ўзяцца».
- А во што, грамадзянін Купрыянаў, вы не ведаеце, дзе цяпер Заруба?
- Заруба? Бандыт? Хто яго ведае! Ходзяць чуткі, што тут каля блізу недзе вандруе. Пасля таго налёту на суседнюю воласць (вы ж, пэўна, ведаеце пра гэты налёт), дык пасля гэтага знік і дасюль не з'яўляецца.
- А больш вы нічога не ведаеце?
- Адкуль жа я магу ведаць!
- Так... вы, значыцца, з ім ніякага дзела не маеце?
- Божа барані... Што вы гэта?..
- Хм... Мне казалі, што вы з ім у блізкім звязку...
- Хе-хе... Вы ведаеце, таварыш, што на нашага брата дужа лёгка ўзвесці ўсякую плётку... І кожны гатоў даць веры, бо наша...
- Ладна. Я ўсё-такі павінен у вас зрабіць вобыск.
- Прашу, прашу!
Гуторскі быў пэўны, што вобыск кончыцца нічым. Яго разбірала злосць. Ён разумеў, што дарма паспяшыў паехаць, што зрабіў гэтым толькі памылку. А чаго паехаў?..
Ён цяпер знае чаго... Не справа цягнула, а нешта іншае... Паддаўся настрою, раскіс... Эх, дурань!
І ён злосна штурхаў рэчы, загадваў паказваць усе куткі, рыў усё і рабіў гэта блізка што не гледзячы: проста так, каб спагнаць злосць. Знаў, што нічога не знойдзе.
Пан віляў вакол, усміхаючыся ўгодлівай і разам хітрай, зларадаснай усмешкай. Аднекуль прыпёрлася і тоўстая пані. Тая вохала, стагнала над вухам, гатовая кожную часінку самлець.
А воддаль стаяла яна... Зграбная, прыгожая. Стаяла, горда ўзняўшы галаву, і глядзела пагардлівым, грэблівым поглядам, усміхаючыся патаемнай усмешкай.
Гуторскі раз-пораз кідаў на яе погляд і кожнага разу адчуваў нянавісць, варожасць і разам нейкую сімпатыю.
Яна падабалася яму як дзяўчына, вабіла сваёй дзіўнай жаночай пекнатой. Яму хацелася кінуцца да яе, схапіць у абдымкі, цалаваць... Не так, як калісь... цалаваць палкімі пацалункамі...
Гэта быў голас сэрца. А розум гаварыў іншае. Розум бачыў перад сабой ворага, злоснага класавага ворага. Свядомага, бо гэта яскрава свяцілася праз выраз яе твару.
І ў грудзях расла нянавісць.
У маленькай пекнай скрыначцы ляжалі яе лісты. Гуторскі дрыгануўся, як убачыў паміж іх колькі сваіх, што пісаў колісь, дзесяць гадоў назад.
А пад паперай ляжаў маленькі бліскучы браўнінг.
Яна першая ўбачыла яго. Схапянулася, пачырванела, потым збялела. Відаць, сама была на яго забылася.
- Гэта падарунак, - сказала.
- Гэта, ведаеце, - залапатаў пан, - адзін малады чалавек... знаёмы... ну...
Ён зрабіў такую міну, якая павінна была гаварыць:
- Вядома, маладое дзела... любасць, забавы...
Гуторскі паклаў браўнінг у кішэню.
- Выбачайце, але я не маю права звяртаць увагі на гэта. Я павінен канфіскаваць.
Бацька штось ізноў затарабаніў, але дачка спыніла яго:
- Не трэба, тата! Няхай!
Ужо абшукаўшы ўсю кватэру, Гуторскі раптам натрапіў на маленькую паперку. Ляжала яна на падлозе каля стала ў кабінеце пана, пэўна, згубленая. Гуторскі падняў яе проста затым, што практыка навучыла яго не прапускаць міма вачэй ніводнае драбязы. Падняў так, каб ніхто гэтага не заўважыў, і прачытаў неўзаметку.
У паперцы было напісана: