Раздзел I. Эвалюцыя лятаючай мятлы
Яшчэ ні адзін прыдуманы чароўны загавор не дазваляе чараўніку лётаць самастойна, пры гэтым застаючыся чалавекам. Тыя зверамагі, якія ператвараюцца ў крылатых жывёлінах, вядома, могуць нацешыцца палётам, але яны, зразумела, рэдкасць. Ведзьма або чараўнік, пераўтвораныя, скажам, у кажан і якія апынуліся ў паветры, вядома, змогуць палётаць, але бяда ў тым, што з мозгам кажана яны забудуць, куды накіроўваліся, яшчэ ўзлятаючы.
Левітацыя праста, але нашым продкам мала было паднімацца на некалькі футаў ад зямлі. Ім жадалася большага — парыць як птушкі, але без нязручна якія растуць пёраў. Зараз мы ўжо абвыклі, што кожная чароўная сям'я мае як мінімум адну лятаючую мятлу, але мы рэдка пытаем сябе, чаму. Чаму звычайная, падавалася бы, мяцёлка стала адзіным прадметам, дазволеным лічыцца легальным чароўным транспартам? Чаму мы, жыхары захаду, не лётаем на дыванах, якія так кахаюць усходнія чараўнікі? І чаму не лятаючыя бочкі, крэслы, ванны… Чаму мётлы? Чараўнікі лічылі маглаў карыслівымі і дурнымі людзьмі. Яны здагадваліся, што іх суседзі маглы сталі бы выкарыстаць іх чароўныя здольнасці ў сваю карысць, пазнаўшы іх рэальныя магчымасці. Так што ведзьмам і чараўнікам прыходзілася быць вельмі асцярожнымі і да таго, як выйшла Міжнародную пастанову аб магічнай сакрэтнасці. Таму, калі яны жадалі мець магчымасць лётаць, то транспарт павінен быў быць такім, каб яго лёгка можна было схаваць. І тут з'яўляецца мятла. Бо яна была ідэальным рашэннем гэтай праблемы; такі прастой прадмет побыту не прыцягваў увагі маглаў, яе лёгка пераносіць, і каштавала яна мала. Тым не менш, першыя венікі, заварожаныя для палётаў, усё жа мелі свае недахопы. Дакументы паказваюць, што еўрапейскія ведзьмы і чараўнікі выкарыстаюць венікі аж з 962 г. да н. э. У старажытным германскім манускрыпце таго перыяду часу намаляваныя людзі, слязаючыя з мёцел з тварамі, відавочна не якія выказваюць асалоды ад палёту. Гарці Локрын, шатландскі чараўнік пачатку XII стагоддзі, піша, што ён бы з вялікім задавальненнем пасядзеў на бутэлькавых аскепках і не зарабіў бы гемарой, ад якога пакутаваў пасля палётаў на мяцёлачке…
Сярэдневяковая мятла, прадстаўленая ў Музеі квідытча ў Лондане, дае тлумачэнне дыскамфорту Локрына (мал. 1). Тонкая бураватая ручка з неапрацаванага ясеня, з галінкамі ляшчыны, грубіянска абрубленныміі у вяршка, — ужо гэта ні камфартабельна, ні аэродынамічна. Закляцья, накладзеныя на такі венік, прымітыўныя: яна паляціць наперад, на малой хуткасці, паднімецца, апусціцца і спыніцца. Бо сем'і чараўнікоў самі майстравалі сабе венікі, паўсталі вялікія змены ў яе хуткасці, камфорце і кіраванні. Да XII стагоддзю, зрэшты, чараўнікі навучыліся змяняцца выгодамі, так што чараўнік, рабіўшы выдатныя венікі, мог абмяняць венік на зелле, якое яго сусед рабіў лепш яго. І вось у адзін выдатны дзень веніка сталі зручнымі. Зараз на іх лётаюць больш для задавальнення, чым для таго, каб дабрацца з пункта А у пункт Б.