– Nie wiem… czy to wypada. Spotkałem go parę razy, ale nie znamy się blisko.
– Nieważne. To człowiek czynu. Powołaj się na mnie albo na Sawkę, jak chcesz.
– Tak myślisz?
– Jedź, jedź, właśnie teraz. Nie trać czasu. Twoi kolesie z FSB ni cholery nie wiedzą. A on ci pomoże to wyjaśnić.
Barenboim gwałtownie wstał, krzywiąc twarz, złapał się za pierś.
– Co ci jest? – Winogradów ściągnął piękne brwi.
– A… coś w rodzaju… osteochondrozy. – Barenboim wyprostował chude ramiona.
– Trzeba pływać, Boria – poważnie poradził Winogradow. – Przynajmniej dwa razy w tygodniu. Ja też byłem wcześniej taką ruiną. A teraz proszę: nawet palenie rzuciłem.
– Jesteś silny.
– Nie silniejszy od ciebie. – Winogradow wstał, wyciągnął rękę. – Zadzwoń do mnie później, dobra?
– Oczywiście. – Barenboim uścisnął chude, ale twarde palce Winogradowa.
– No i w ogóle, Boria. Czemu się tak rzadko widujemy? Jak ludzie bez serca.
– Co? – zapytał czujnie Barenboim.
– Rzadko razem łoimy gaz, Boria. Staliśmy się ludźmi bez serca!
Barenboim pobladł gwałtownie. Wargi mu zadrżały. Złapał się za pierś.
– Nie. Ja… mam serce – rzekł twardo. I wybuchnął płaczem.
– Boria… Boria… – Winogradow lekko się podniósł.
– Ja… mmam… se… serce! – zaszlochał Barenboim i padł na kolana. – Mam… mmmaam… e… e… e… e… aaaaa!!
Zalewał się łzami, jego ciałem wstrząsał płacz. Zgięty wpół, upadł na dywan. Zaczął się wić w ataku histerii.
Winogradow nacisnął guzik interkomu.
– Tania, szybko! Szybko!
Obiegł fantazyjne biurko, pochylił się nad Barenboimem:
– Boria, kochany, co ci jest?… Znajdziemy tych bydlaków, nic się nie bój…
Barenboim płakał. Urywane szlochy zlały się w jedno ochrypłe wycie. Twarz mu poczerwieniała. Wierzgał nogami.
Weszła sekretarka.
– Daj wody! – krzyknął do niej Winogradow.
Wybiegła. Wróciła z butelką mineralnej. Winogradow nabrał wody w usta, prysnął na twarz wciąż wyjącego Barenboima. Ale ten wył nadal.
– Mamy coś na uspokojenie? – Winogradow podtrzymywał mu głowę.
– Tylko analginę… – wymamrotała sekretarka.
– Nie ma waleriany?
– Nie.
– Nic nie masz… – Winogradow zmoczył chustkę do nosa, próbował przyłożyć ją do czoła Barenboima.
Ten wył i wił się.
– O, w mordę… cóż to za… – Winogradow klęczał. Nie wiedział, co robić.
Zaczął lać wodę z butelki na poczerwieniałą twarz Barenboima.
Nie pomagało. Chudym ciałem wstrząsały drgawki.
– Coś tu jest nie tak. – Winogradow kręcił głową.
– Nieszczęście go spotkało?
– Tak, nieszczęście. Sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dolarów wpłynęło mu na konto i nie wie od kogo! Straszne, kurwa, nieszczęście! – Zniecierpliwiony Winogradow złośliwie się uśmiechnął. – Boria! No, już dosyć! Wystarczy! Boria!!! Stop! Milczeć!!
Zaczął policzkować Barenboima. Ten zawył jeszcze głośniej.
– No nie, cholera wie, co z nim jest! – Winogradow wstał z klęczek, wsunął ręce do kieszeni.
– Może koniaku? – zaproponowała sekretarka.
– Cholera, zaraz wszyscy się tu zbiegną! Tania, dzwoń po karetkę. Niech mu dadzą w dupę jakiś zastrzyk… nie mogę tego słuchać!
Usiadł na biurku. Rozejrzał się, szukając papierosów. Przypomniał sobie, że rzucił palenie. Machnął ręką.
– No i piękny początek dnia, w mordę…
Sekretarka podniosła słuchawkę.
– A co mam powiedzieć?
– Powiedz, że… człowiek stracił…
– Co?
– Spokój ducha! – z rozdrażnieniem wykrzyczał Winogradow.
I’m a friend of Sarah Connor
14.55
Ulica Mochowa
Łapin wlókł się od stacji metra „Biblioteka imienia Lenina” do starego budynku uniwersytetu. Z ramienia zwisał mu plecak. Z pochmurnego nieba sypała się drobna śnieżna kasza.
Wszedł do zakratowanej bramy, spojrzał w stronę „psychodromu” – niewielkiego placyku obok pomnika Łomonosowa. Stała tam grupa studentów z butelkami piwa w rękach. Dwaj z nich, chudy przygarbiony Twarogow i malutki długowłosy Filsztejn, spostrzegli Łapina.
– Łapa, chodź do nas! – machnął ręką Filsztejn.
Łapin podszedł.
– Co tak wcześnie? – zapytał Twarogow.
Filsztejn zaśmiał się:
– Łapa żyje według czasu nowojorskiego! Pytał o ciebie profesor Radłow.
– Tak. W stylu: gdzie bumeluje mój ulubieniec? – wtrącił Twarogow.
– Co? – ponuro zapytał Łapin.
– Kaca masz, Łapa? Przyniosłeś pracę roczną?
– Nie.
– My też nie!
Filsztejn i Twarogow zaśmiali się.
– Daj łyka. – Łapin wziął butelkę od Twarogowa, napił się. – Rudik jest?
– Nie wiem. – Twarogow zapalił papierosa.
– Zobacz w „Santa-Barbarze” *
– Słuchaj, to prawda, że jego starzy są w jakiejś sekcie?
– Krisznowcy chyba. – Twarogow wypuścił dym.
– Nie, nie krisznowcy. – Filsztejn pokręcił kędzierzawą głową. – „Brahma Kumaris”
– A co to jest? – Łapin oddał butelkę.
– Brahma to jeden z bogów hinduskiego panteonu – wyjaśniał Filsztejn. – A co to takiego „Kumaris” – zapytaj Rudika. Oni co roku jeżdżą w Himalaje.
– On też?
– Coś ty! On to zlewa. Jego teraz jara metal. Buja się z Pająkiem. A ty co? Zajarałeś się tym?
– No, trochę.
– Ty, Łap, co jest, drinkowałeś wczoraj czy ruchałeś?
– I jeszcze grzałem. – Łapin skierował się do wejścia.
Wszedł na pierwsze piętro. Przeciął pustą palarnię.
Przez otwarte na oścież drzwi zajrzał do męskiej toalety. Nikogo tam nie było prócz garbatej sprzątaczki w nieokreślonym wieku. Na podłodze leżał w kałuży moczu kosz na odpadki. Dokoła poniewierały się niedopałki, puszki po piwie i inne śmieci. Sprzątaczka szczotką na długim kiju zsuwała wszystko do wiadra. Łapin cmoknął niezadowolony. Na jego widok garbuska z wyrzutem pokręciła głową.
– Ech, świntuchy. Paskudzą i paskudzą. Serca nie macie.
Łapin drgnął. Rozwarł rękę, przytrzymującą szelkę plecaka. Plecak ześlizgnął się z ramienia, upadł na podłogę. Łapin zaszlochał. Jego oczy gwałtownie napełniły się łzami.
– Nie! – wykrztusił.
Otworzył usta i wydał przeciągły, żałosny krzyk, który zadźwięczał w pustej toalecie i wyrwał się na korytarz. Pod Łapinem ugięły się kolana. Złapał się za pierś i runął na wznak.
– Oooo! Oooo!! Oooo! – zawył przeciągle, wierzgając nogami.
Sprzątaczka ze złością wlepiła w niego wzrok. Postawiła szczotkę w kącie, obeszła Łapina i pokuśtykała na korytarz. Do toalety zbliżało się trzech studentów, zwabionych krzykiem.
– Babciu, co tam się dzieje? – zapytał jeden.
– Znowu narkoman! – Sprzątaczka patrzyła na nich z oburzeniem. – Kto tu się teraz uczy? Same pedały i narkomany!
Studenci obstąpili Łapina. Ten jęczał i płakał, z rzadka przeciągle krzycząc.
– Kurwa. Typowy zwał – wywnioskował jeden ze studentów. – Wowa, dzwoń na 03.
– Nie wziąłem komóry. – Drugi żuł gumę. – Ej, kto ma telefon?
– Hej, co z nim? – spytała dziewczyna, wychodząca z damskiej toalety.
– Masz komórkę?
– Tak.
– Wybierz 03, kumasz, ma zwała.