Doktoro Mortimero eksaltetis abrupte.
— Postsekvis! Kiu?
— ?uste tion, beda?rinde, mi ne povas sciigi al vi. ?u inter viaj najbaroj kaj konatoj trovi?as sur Erikejo Darta viro kun nigra plenbarbo?
— Ne… A?, mi pripensu… Vidu, jes. Barimoro, la domservisto de kavaliro Karlo, estas viro kun plena nigra barbo.
— Ha! Kie estas Barimoro?
— Li prizorgas la Halon.
— Prefere ni eksciu, ke li vere estas tie, a? ?u iel ajn eble li estas en Londono.
— Kiel vi povas tion fari?
— Donu al mi telegrafan blankon. “?u ?io pretas por kavaliro Henriko?” Tio sufi?os. Kiu estas la plej proksima telegrafa oficejo? Grimpeno. Tre bone, ni sendos la duan telegramon al la po?tisto en Grimpeno: “Telegramo al sinjoro Barimoro enmanigendas senpere al li. Se li forestas, bonvolu resendi la telegramon al kavaliro Henriko Baskervilo, Nordhumberlanda hotelo”. Tio devus sciigi al ni anta? la vespero, ?u Barimoro postenas en Devono.
— Tiel estas, — diris Baskervilo. — Cetere, doktoro Mortimero, kiu entute estas tiu Barimoro?
— Li estas filo de la anta?a prizorgisto, kiu estas mortinta. Tiuj prizorgis la Halon jam dum kvar generacioj. La? mia scio, li kaj lia edzino estas tiom respektinda paro, kiom iu ajn en la graflando.
— Samtempe, — diris Baskervilo, — estas sufi?e klare ke dum neniu el la familio estas en la Halo, tiuj homoj ?uas tre belan hejmon kaj nenion por fari.
— Vere.
— ?u Barimoro entute profitis per la testamento de kavaliro Karlo?
— Li kaj lia edzino ricevis po kvincent pundojn.
— Ha! ?u ili anta?sciis, ke ili ricevos tion?
— Jes, kavaliro Karlo tre ?atis paroli pri la enhavo de sia testamento.
— Tre interese.
— Espereble, — diris doktoro Mortimero, — vi ne rigardas suspekteme ?iun ricevinton de hereda?o de kavaliro Karlo, ?ar anka? al mi estis testamentitaj mil pundoj.
— ?u vere! Kaj al aliaj?
— Enestis multaj sensignifaj sumoj al individuoj kaj al granda nombro da publikaj bonfaraj societoj. La tuta resta?o iris al kavaliro Henriko.
— Kaj kiom estas la resta?o?
— Sepcent kvardek mil pundoj.
Holmso surprizite altigis la brovojn kaj diris:
— Mi tute ne supozis, ke tiom grandega sumo estis pritraktita.
— Kavaliro Karlo estis la?fame ri?a, sed ni ne sciis, kiom ri?a li estis, ?is ni ekesploris liajn valorpaperojn. La tuta valoro de la postlasa?o proksimas al unu miliono.
— Ho ve! Tio estas veta?o, por kiu oni probable pretus ludi ludon riskan. Kaj unu plia demando, doktoro Mortimero. Se supozeble okazus io al jena nia juna amiko — pardonu la malagrablan hipotezon! — kiu heredus la postlasa?on?
— ?ar Ro?ero Baskervilo, la juna frato de kavaliro Karlo, mortis senedzine, la postlasa?o irus al Desmondoj, kiuj estas forparencaj kuzoj. Jakobo Desmondo estas maljuneta pastro el Vestmorlando.
— Dankon. ?iuj ?i detaloj estas tre interesaj. ?u vi renkontis sinjoron Desmondo?
— Jes. Li venis foje por viziti kavaliron Karlo. Li estas homo aspekte respekteginda kaj vivas sanktulece. Mi memoras, ke li rifuzis akcepti ajnan dispona?on de kavaliro Karlo, kvankam tiu firme proponis ?in.
— Kaj tiu homo simplagusta estus la heredinto de la milaroj de kavaliro Karlo, ?u?
— Li heredus la bienon, ?ar ?i estas majorata. Li heredus anka? la monon, krom se ?i estus testamentita alimaniere per la nuna posedanto, kiu kompreneble rajtas disponigi ?in la?vole.
— Kaj ?u vi jam pretigis testamenton, kavaliro Henriko?
— Ne, sinjoro Holmso, tion mi ne faris, ?ar nur hiera? mi eksciis, kiel statas la aferoj. Sed ?iuokaze mi opinias, ke la mono devus akompani la titolon kaj la bienon. Tio estis la koncepto de mia povra onklo. Kiel la posedanto restarigu la glora?ojn de la Baskerviloj, ne havante sufi?e da mono por prizorgi la poseda?on? Domo, tero kaj dolaroj devas iri kune.
— En ordo. Nu, kavaliro Henriko, mi same opinias kiel vi, ke konsilindas iri al Devono senprokraste. Nur unu provizon ni devas aran?i. Vi nepre ne iru sola.
— Doktoro Mortimero reiros kun mi.
— Sed doktoro Mortimero devos prizorgi sian praktikon, kaj lia domo foras multajn mejlojn de la via. Malgra? la plejebla bonvolo, li eble ne povos helpi vin. Ne, kavaliro Henriko, nepras, ke vin akompanu iu viro fidinda, kiu estos ?iam ?e via flanko.
— ?u eblas, ke vi mem venu, sinjoro Holmso?
— Se la aferoj atingus krizpunkton mi klopodus persone ?eesti; sed vi povas kompreni, ke pro mia vasta konsultpraktiko kaj pro konstantaj alvokoj, kiuj atingas min el multaj lokoj, estas neeble, ke mi forestu el Londono dum nedifinita periodo. ?uste ?i-momente unu el la plej respektataj nomoj en Anglujo estas makulata de ?anta?isto, kaj nur mi povas malhelpi drastan skandalon. Vi komprenas, kiel neeble estas ke mi iru al Erikejo Darta.
— Kiun vi rekomendas, do?
Holmso metis manon sur mian brakon.
— Se mia amiko konsentos, ne ekzistos viro pli valora ol li ?e via flanko, se vi trovi?us en kriza situacio. Neniu rajtas diri tion pli senhezite ol mi.
Tiu propono komplete surprizis min, sed anta? ol mi povis respondi, Baskervilo kaptis mian manon kaj tutkore premis ?in.
— Nu, vidu, tio estas vere afabla viaflanke, doktoro Vatsono, — li diris. — Vi konas mian situacion, kaj vi scias tiom pri la afero kiom mi. Se vi venos al Baskervila Halo kaj gardos min, mi neniam tion forgesos.
Promeso pri aventuro ?iam fascinis min, kaj min komplimentis la vortoj de Holmso kaj la entuziasmo la? kiu la kavaliro salutis min kiel akompanonton.
— Mi venos kun plezuro, — mi diris. — Mi ne scias, kiel mi povus pasigi mian tempon pli avanta?e.
— Kaj vi raportos tre atente al mi, — diris Holmso. — Kiam okazos krizo, kiel certe estos, mi informos kiel vi agu. Supozeble ?is sabato ?io povos esti preta, ?u?
— ?u tio konvenas al doktoro Vatsono?
— Perfekte.
— Do sabate, krom se vi a?dos la malon, ni renkonti?os ?e la vagonaro je la 10a 30 en la Padingtona stacidomo.
Ni stari?is por foriri, kiam Baskervilo eligis triumfan krion, kaj saltinte ?is ?ambroangulo li eltiris brunan ?uon el sub ?ranko.
— Mia mankinta ?uo! — li kriis.
— Ke ?iuj niaj problemoj malaperu same facile! — diris ?erloko Holmso.
— Sed temas pri tre stranga afero, — doktoro Mortimero komentis. — Mi traser?is tiun ?i ?ambron tre atente anta? la tagman?o.
— Anka? mi, — diris Baskervilo. — Tra ?iu colo da ?i.
— Nepre trovi?is neniu ?uo tiam.
— Tiuokaze la servisto ver?ajne metis ?in tien, dum ni man?adis.
La germano estis alvokita, sed li deklaris, ke li scias nenion pri la afero, kiel anka? neniu enketo klarigis ?in. Alia ero estis aldonita al tiu konstanta kaj ?ajne sencela serio da etaj misteroj, kiuj sekvis unu alian tiom rapide. Formetante la tutan gravan historion pri la morto de kavaliro Karlo, ni havis vicon da okaza?oj ne klarigeblaj, ?iuj inter la limoj de du tagoj, kiuj inkluzivis ricevon de la presita letero, la nigrabarban spionon en la fiakro, la perdon de la nova bruna ?uo, la perdon de la malnova nigra ?uo, kaj nun la retrovon de la nova bruna ?uo. Holmso sidis silente en la fiakro, dum ni reveturis al Bakerstrato, kaj mi sciis pro liaj kuntiritaj brovoj kaj avida viza?o, ke lia menso samkiel la mia, provadis konstrui iun kadron, en kiu povus trovi lokon ?iuj ?i strangaj kaj ?ajne senligaj epizodoj. La tutan posttagmezon kaj ?is malfruvespere li sidis mergita en tabako kaj pensado.
?uste anta? la vesperman?o oni liveris du telegramojn. La unua legi?is:
?US A?DIS KE BARIMORO ESTAS ?E LA HALO. — BASKERVILO.
La dua:
VIZITIS DUDEK TRI HOTELOJN LA? INSTRUKCIOJ, SED BEDA?RAS RAPORTI NEEBLE RETROVI TONDITAN FOLION EL TEMPO. — KARTRAJTO.
— Jen ?iri?is du el niaj fadenoj, Vatsono. Nenio pli stimulas ol esploro en kiu ?io estas kontra?a. Ni devas ?irka?ser?i novan odoron.
— Ankora? restas al ni la fiakristo, kiu veturigis la spionon.
— ?uste. Mi telegramis por ricevi de la Oficiala Registrejo liajn nomon kaj adreson. Ne surprizus min, se tiu ?i respondus mian demandon.
Tamen tiu porda sonoro pruvi?is esti io e? pli kontentiga ol respondo, ?ar la pordo malfermi?is kaj envenis krudaspekta viro, evidente la fiakristo.
— Mi ricevis mesa?on de la ?efoficejo, ke iu sinjoro ?e tiu ?i adreso enketas pri 2704, — li diris. — Mi ko?eras mian fiakron jam de sep jaroj, kaj neniam a?di?is plendo. Mi venis rekte ?i tien el la fiakrejo por demandi inter kvar okuloj, kion vi havas kontra? min.