Mi ja diris “per ununokta laboro”, sed efektive temis pri dunokta laboro, ?ar dum la unua ni tute malprosperis. Mi sidis kun kavaliro Henriko en ties ?ambro ?is preska? la tria matene, sed nenian bruon ni a?dis krom sonoro de la horlo?o sur la ?tuparo. ?i estis vigilio plej melankolia, kaj fini?is, kiam ni amba? ekdormis sur niaj se?oj. Feli?e ni ne senkura?i?is, kaj ni decidis provi denove. La postan nokton ni senlumigis la lampon kaj sidis fumante cigaredojn, tute neniom bruante. Estis nekredeble kiel malrapide preterrampis la horoj, tamen helpis nin travivi ?in la pacienca intereso, kian spertas ?asisto gvatante kaptilon, en kiun espereble falos la predo. Sonoris la unua horo, kaj la dua, kaj ni preska? la duan fojon rezignis malespere, kiam subite ni amba? rekti?is sur niaj se?oj, kun ?iuj lacaj sentoj denove atentaj. Ni ja a?dis grincon de pa?o en la koridoro.
Ni a?dis la pa?adon tre singarde pluiri ?is ?i formortis en la foro. Tiam la kavaliro tre delikate malfermis sian pordon, kaj ni ekiris persekute. Nia viro jam ?irka?iris la galerion, kaj la koridoro estis tute senluma. Malla?te ni ?teliris ?is ni atingis la alian alon. Ni ?ustatempe ekvidis la altan nigrabarban figuron, kun kurbigitaj ?ultroj, iranta piedpinte la? la koridoro. Poste li trairis tiun saman pordon kiel anta?e, kaj la lumo de lia kandelo kadrigis ?in en la mallumo kaj direktis unuopan flavan radion trans la sombron de la koridoro. Ni glitis singarde al ?i, esplorante ?iun tabulon anta? ol ni riskis surmeti al ?i nian tutan pezon. Ni jam anta?zorgis lasi poste niajn ?uojn, sed malgra? tio la malnovaj tabuloj kraketis kaj grincis sub nia tretado. Kelkfoje ?ajnis neeble, ke li ne a?du nian proksimi?on. Tamen tiu viro feli?e estas iom surda, kaj lin tute obsedis tio, kion li faris. Kiam fine ni alvenis la pordon kaj trarigardis, ni trovis lin ka?ranta ?e la fenestro, kandel-en-mane, kun la blanka atenta viza?o premita al la vitro, precize kiel mi vidis lin anta? du noktoj.
Ni ne havis anta?deciditan planon, sed la kavaliro estas homo, al kiu la plej rekta vojo estas ?iam la plej natura. Li mar?is en la ?ambron, kaj kiam li faris tion, Barimoro stari?is ?e la fenestro kun akra spirosiblo, kaj staris, grizviza?a kaj tremanta, anta? ni. Liaj malhelaj okuloj, rigardegantaj el la blanka masko de lia viza?o, plenis je hororo kaj mirego, dum li rigardis de kavaliro Henriko al mi.
— Kion vi faras ?i tie, Barimoro?
— Nenion, sinjoro. — Lia agiti?o estis tiel forta, ke li apena? kapablis paroli, kaj la ombroj saltis supren-suben pro la tremado de lia kandelo. — Temis pri la fenestro, sinjoro. Mi ?irka?iras nokte por certi?i, ke ili estas riglitaj.
— ?u sur la dua eta?o?
— Jes, sinjoro, ?iuj fenestroj.
— Vidu, Barimoro, — diris kavaliro Henriko severe, — ni decidi?is havigi el vi la veron, do ?paros al vi ?enojn, se vi diros ?in frue prefere ol malfrue. Ek, do! Sen mensogoj! Kion vi faris ?e tiu fenestro?
La ulo rigardis nin senhelpe, kaj li kuntordis siajn manojn kiel homo ?e la fina ekstremo de dubo kaj mizero.
— Mi faris nenion misan, sinjoro. Mi tenis kandelon al la fenestro.
— Kaj kial vi tenis kandelon al la fenestro?
— Ne demandu min, kavaliro Henriko, ne demandu min! Mi ?uras al vi, sinjoro, ke la sekreto ne estas mia, kaj mi ne povas riveli ?in. Se ?i tu?us neniun krom mi mem, mi ne provus ka?i ?in anta? vi.
Subita ideo venis al mi en la kapon, kaj mi levis la kandelon de la fenestra sojlo, kien metis ?in la domservisto.
— Devas esti, ke li tenis ?in signale, — mi diris. — Ni vidu, ?u venos respondo.
Mi tenis ?in tiel, kiel li, kaj rigardegis en la noktan mallumon. Svage mi povis vidi la nigran masivon de la arboj kaj la pli helan etendi?on de la erikejo, ?ar la luno estis malanta? nuboj. Kaj tiam mi eligis triumfan krion, ?ar eta pinglopinto da lumo subite trapikis la malluman vualon, kaj ardis sen?ancele ?e la centro de la nigra kvadrato kadrita de la fenestro.
— Jen ?i! — mi ekkriis.
— Ne, ne, sinjoro, tio estas nenio… Entute nenio, — la domservisto en?ovis; — mi certigas vin, sinjoro…
— Movu vian lumon trans la fenestron, Vatsono! — kriis la kavaliro. — Vidu, anka? la alia movi?as! Nun, fripono, ?u vi neas, ke tio estas signalo? Ek, parolu! Kiu estas via komplico tie ekstere, kaj kia estas la komploto efektiva?
La esprimo de la viro i?is malka?e defia.
— Tio estas mia afero, kaj ne via. Mi rifuzas diri.
— Do vi forlasos tuj mian servadon.
— En ordo, sinjoro. Se necesas — necesas.
— Kaj vi foriros malhonore. Je la tondro, vi nepre devus honti. Via familio vivis kun la mia dum pli ol cent jaroj sub tiu ?i tegmento, kaj jen mi trovas vin profundi?inta en malluma komploto kontra? mi.
— Ne, ne, sinjoro; ne kontra? vi!
A?di?is virina vo?o, kaj sinjorino Barimoro, pli pala kaj terurita ol ?ia edzo, estis staranta ?e la pordo. ?ia peza figuro en ?alo kaj jupo povus esti komika, se ne vidi?us la forta emocio sur ?ia viza?o.
— Ni devas foriri, Eliza. Fini?is tiel la afero. Iru paki niajn poseda?ojn, — diris la domservisto.
— Ho, Johano, Johano, ?u mi venigis vin al tio ?i? Estas mia kulpo, kavaliro Henriko, tute mia. Li faris nenion krom komplezi al mi, kaj ?ar mi petis tion.
— Parolu do! Kion ?i signifas?
— Mia malfeli?a frato malsategas sur la erikejo. Ni ne povas lasi lin perei anta? nia pordo mem. La lumo signalas al li, ke man?a?oj estas pretaj por li, kaj lia lumo ekstere montras la lokon, al kiu ?i estu portita.
— Do via frato estas…
— La eskapinta bagnulo, sinjoro — Seldeno, la krimulo.
— Tio estas vera, sinjoro, — diris Barimoro. — Mi diris, ke ?i ne estas mia sekreto, kaj ke mi ne povis malka?i ?in al vi. Sed jam vi a?dis ?in, kaj vi konstatos, ke se ekzistas komploto, ?i ne estas direktita kontra? vi.
Tia do estis la klarigo pri la ka?aj noktaj eliroj kaj la lumo ?e la fenestro. Kavaliro Henriko kaj mi amba? gapis al la virino mirante. ?u eble, ke tiu senemocia respektindulino estas samsanga kun unu el la plej misfamaj krimuloj en la lando?
— Jes, sinjoro, mia nomo estis Seldeno, kaj li estas mia pli juna frato. Ni tro dorlotis lin, kiam li estis knabo, kaj ni permesis al li ?ion, kion li volis, ?is li venis al supozo, ke la mondo estis kreita por plezurigi lin, kaj li rajtas fari la?vole. Poste, plia?i?inte, li renkontis misajn kunulojn, kaj la diablo eniris lin, ?is li rompis la koron de mia patrino kaj trenis nian nomon en la koton. De krimo al krimo li pli kaj pli alfundi?is, ?is nur la Dia kompato savis lin de e?afodo; sed al mi, sinjoro, li ?iam estis la eta buklokapa knabo, kiun mi vartis kaj kunludis, kiel plia?a fratino kutimas. Tial li forkuris el la karcero, sinjoro. Li sciis, ke mi estas ?i tie, kaj ke ni ne povus rifuzi al li helpon. Kiam iun nokton li trenis sin ?i tien, laca kaj malsata, kun la provosoj dense persekutantaj, kion ni povis fari? Ni enlasis lin kaj nutris lin kaj prizorgis lin. Poste vi revenis, sinjoro, kaj mia frato opiniis, ke estos pli sekure por li sur la erikejo ol aliloke ?is fini?os la fervora ser?ado, do li ka?is sin tie. Sed ?iun duan nokton ni certi?is ke li estas da?re tie, per meto de lumo en la fenestro, kaj kiam venis respondo, mia edzo portis por li iom da pano kaj viando. ?iutage ni esperis, ke li jam foriris, sed dum li estis tie, ni ne povis forlasi lin. Tio estas la tuta vero, la? mi kiel honesta kristanino, kaj vi vidos, ke se en la afero estas kulpo, ?i ne trovi?as ?e mia edzo, sed ?e mi, por kiu li faris ?ion faritan.
La vortoj de la virino a?di?is tiel stre?e serioze, ke ili kunportis kun si konvinkon.
— ?u vere, Barimoro?
— Jes, kavaliro Henriko. ?iuvorte.
— Nu, mi ne povas kulpigi vin pro subtenado de la propra edzino. Forgesu, kion mi diris. Iru al via ?ambro, vi du, kaj ni plu priparolos la aferon matene.
Kiam ili foriris, ni denove rigardis tra la fenestro. Kavaliro Henriko ?etmalfermis ?in, kaj malvarma nokta vento enbati?is al niaj viza?oj. Fore en la nigra malproksimo da?re ardis tiu unuopa punkto de flava lumo.
— Mi miras pri lia riskemo, — diris kavaliro Henriko.
— Eble ?i estas tiel metita, ke ?i videblas nur de ?i tie.
— Tre ver?ajne. Kiom ?i distancas, la? via takso?
— Apud la Fendita Monteto, mi opinias.
— Ne pli ol unu-du mejloj.
— Apena? tiom.
— Nu, ne povas esti malproksime, se Barimoro devis porti tien la man?a?on. Kaj li atendas, tiu kanajlo, apud la kandelo. Je la tondro, Vatsono, mi eliros por kapti tiun viron!