?apitro 10
ELTIRA?O EL LA TAGLIBRO DE DOKTORO VATSONO
?is nun mi povis citi el la raportoj, kiujn mi sendis dum tiuj tagoj al ?erloko Holmso. Nun tamen mi alvenis ?is tiu punkto en mia rakontado, kie mi estas devigata rezigni pri tiu metodo kaj fidi ankora?foje mian memoron, helpate de la taglibro, kiun mi tiutempe skribis. Kelkaj eltira?oj el ?i portos min al tiuj scenoj, kiuj estas neforvi?eble fiksitaj ?iudetale en mia memoro. Mi da?rigas do ekde la mateno sekvinta nian abortitan ?asadon de la bagnulo kaj niaj aliaj strangaj spertoj sur la erikejo.
16 okt.
Tago nuba kaj nebuleca, kun sen?esa pluveto. La domo estas enfermita de ruli?antaj nuboj, kiuj levi?as de tempo al tempo por vidigi la mornajn kurbi?ojn de la erikejo, kun maldensaj ar?entaj vejnoj flanke de la montetoj, kaj la foraj rokegoj ekbrilantaj kie la lumo trafas iliajn malsekajn facojn. Estas melankolie ekstere kaj interne. La kavaliro trovi?as en nigra reago post la noktaj eksciti?oj. Mi mem konscias pri pezo ?e mia koro kaj sento de minacanta dan?ero — ?iam ?eesta, kiu tiom pli teruras, ?ar mi ne kapablas difini ?in.
Kaj ?u mi havas kialon por tiel senti? Pripensu la longan sinsekvon de okaza?oj, kiuj senescepte indikis al iu sinistra influo efikanta ?irka? ni. Kontribuas la morto de la lasta lo?anto de la Halo, plenumanta tiel ekzakte la kondi?ojn de la familia legendo, kaj anka? la ripetitaj raportoj de kamparanoj pri la apero de stranga krea?o sur la erikejo. Dufoje mi propraorele a?dis la sonon similan al fora blekado de ?ashundo. Estas nekredeble, neeble, ke ?i estu ekster la normalaj le?oj de la naturo. Fantoma ?ashundo, kiu postlasas materialajn piedsignojn kaj plenigas la aeron je hurlado estas, ?u ne, nepripensinda. Stepeltono eble akceptu tian supersti?on, kaj anka? Mortimero; sed se mi posedas iun kvaliton en la mondo, tio estas ordinara sagaco, kaj nenio kredigos al mi tian aferon. Kredi tion signifus mallevi?i al la nivelo de tiuj kompatindaj kampuloj, kiuj ne kontentas pri nura hundo demona, sed sentas necesa priskribi ?in kun infera fajro elsputi?anta tra ?iaj bu?o kaj okuloj. Holmso rifuzus a?skulti tiajn fantazia?ojn, kaj mi estas lia agento. Sed faktoj faktas, kaj mi dufoje a?dis tiun hurladon sur la erikejo. Supozu, ke vere estus ia ?ashundego libera sur ?i; tio multe kontribuus al klarigo pri ?io. Sed kie povus tia ?ashundo resti ka?ita, kie ?i trovas sian nutra?on, de kie ?i venis, kiel estas, ke neniu vidis ?in tage?
Konfesendas, ke natura klarigo proponas preska? tiom da malfacila?oj, kiom la alia. Kaj ?iam, senkonsidere pri la ?ashundo, temis pri la fakto de la homa interveno en Londono, la viro en la fiakro kaj la letero, kiu avertis kavaliron Henriko kontra? la erikejo. Almena? tiuj realis, sed ili povus esti ago de protekta amiko, tiel facile kiel de malamiko. Kie estas tiu amiko a? malamiko nun? ?u li restis en Londono, a? sekvis nin ?i tien? ?u li povus esti la nekonato, kiun mi vidis sur la montopinto?
Estas vere, ke nur unu ekvidon al li mi havis, kaj tamen pri kelkaj aferoj mi estas preta ?uri. Li estas neniu, kiun mi vidis ?i tie, kaj mi jam renkontis ?iujn najbarojn. Tiu figuro estis multe pli alta ol Stepeltono, multe pli svelta ol Frenklendo. ?i eble povus esti Barimoro, sed ni lin lasis poste, kaj mi certas, ke li ne kapablis sekvi nin. Fremdulo do plu spuras nin, samkiel spuris nin fremdulo en Londono. Ni neniam forskuis lin. Se mi povus submanigi tiun homon, tiam fine ni eble trovi?us je la fino de ?iuj niaj malfacila?oj. Al tiu sola celo mi devas jam dedi?i tutan mian energion.
Mia unua impulso estis sciigi al kavaliro Henriko miajn planojn. Mia dua kaj plej sa?a estis ludi propran ludon kaj paroli la?eble malmulte al iu ajn. Li estas silenta kaj distrita. Liajn nervojn strange skuis tiu sono sur la erikejo. Mi diros nenion, kio pliigus liajn zorgojn, sed mi agos proprapa?e por atingi mian propran celon.
Okazis malgranda disputo hodia? matene post la matenman?o. Barimoro petis permeson interparoli kun kavaliro Henriko, kaj ili estis enfermitaj en lia kabineto dum kelka tempo. Sidante en la bilardejo, mi pli ol unufoje a?dis la sonon de la?tigitaj vo?oj, kaj mi sufi?e bone komprenis, kiu afero estas pritraktata. Post iom da tempo la kavaliro malfermis sian pordon kaj alvokis min.
— Barimoro opinias, ke li rajtas plendi, — li diris. — Li opinias, ke niaflanke estis mallojale persekuti lian bofraton, kiam li propravole sciigis al ni la sekreton.
La domservisto staris anta? ni tre pala, sed tre sinrega.
— Eble mi esprimis min tro arde, sinjoro, — li diris, — kaj se jes, mi certe petas vian pardonon. Samtempe mi tre surprizi?is, kiam mi a?dis vin du sinjorojn reveni hodia? matene, kaj mi scii?is, ke vi ?asis Seldenon. La kompatindulo havas jam sufi?e da kontra?lukta?o sen tio, ke mi havigu al li pliajn spurantojn.
— Se vi sciigus nin propravole, tio estus alia afero, — diris la kavaliro. — Vi nur sciigis nin, a? prefere via edzino nur sciigis nin, kiam vi estis devigita kaj vi ne povis tion eviti.
— Mi ne supozis, ke vi profitos el tio, kavaliro Henriko, vere ne.
— Tiu homo endan?erigas la publikon. Trovi?as izolitaj domoj dise tra la erikejo, kaj li estas ulo, kiun hezitigus nenio. Sufi?as vidi lian viza?on por konstati tion. Pripensu la domon de sinjoro Stepeltono, ekzemple, kun neniu krom li por defendi ?in. Neniu estos sekura, ?is li estos en prizono.
— Li entrudi?os en neniun domon, sinjoro. Mi donas al vi mian solenan ?uron tiurilate. Kaj li neniam plu ?enos iun ajn en tiu ?i lando. Mi certigas vin, kavaliro Henriko, ke post tre malmultaj tagoj la necesaj aran?oj estos kompletaj kaj li estos survoje al Suda Ameriko. Pro Dio, sinjoro, mi petegas vin, ke vi ne sciigu al la polico, kie li estas sur la erikejo. Ili rezignis pri la tiea persekutado, kaj li povas ku?i trankvile ?is la ?ipo pretos akcepti lin. Vi ne povas raporti pri li, ne enproblemigante mian edzinon kaj min. Mi petegas vin, sinjoro, diru nenion al la polico.
— Kion vi opinias, Vatsono?
Mi levis la ?ultrojn.
— Se li estus sendoma?e ekster la lando, tio iom mal?ar?us la impostitojn.
— Sed kio pri la ebleco, ke li embuskos iun anta? ol foriri?
— Li ne farus ion tiel frenezan, sinjoro. Ni provizis al li ?ion dezirindan. Fari krimon signifus indiki lian ka?lokon.
— Tio estas vera, — diris kavaliro Henriko. — Nu, Barimoro…
— Dio benu vin, sinjoro, kaj dankon el mia koro! Mortigus mian kompatindan edzinon lia rekapti?o.
— Supozeble ni helpas kaj subtenas krimon, Vatsono, ?u? Sed post ?io a?skultita mi ne sentas, ke ni povus transdoni la ulon, do jen finita la afero. En ordo, Barimoro, vi rajtas foriri.
Post kelkaj balbutaj dankvortoj la homo sin turnis, sed li hezitis kaj poste revenis al ni.
— Vi tiom bonkoris al ni, sinjoro, ke mi ?atus la?eble komplezi al vi reciproke. Mi scias ion, kavaliro Henriko, kaj eble mi devis ?in diri pli frue, sed longe post la mortenketo mi eltrovis ?in. Mi neniam ?is nun elspiris vorton tiurilate al ajna mortemulo. Temas pri la morto de kompatinda kavaliro Karlo.
La kavaliro kaj mi amba? stari?is.
— ?u vi scias, kiel li mortis?
— Ne, sinjoro, tion mi ne scias.
— Kion, do?
— Mi scias, kial li estis ?e la pordeto je tiu horo. Por renkonti virinon.
— Por renkonti virinon? ?u li?
— Jes, sinjoro.
— Kaj la nomo de tiu virino?
— Mi ne povas sciigi la nomon, sinjoro, sed mi povas sciigi al vi la inicialojn. ?iaj inicialoj estas L. L.
— Kiel vi scias tion, Barimoro?
— Nu, kavaliro Henriko, via onklo ricevis leteron tiumatene. Li kutime ricevis multajn leterojn, ?ar li estis publika viro kaj bone konata pro sia bonkoreco, tiel ke ?iu ?agrenito volonte turnis sin al li. Sed tiumatene, hazarde, alvenis nur unu letero, do mi tiom pli atentis ?in. ?i alvenis el Kum-Tresio, kaj ?i estis adresita la? virina manskribo.