— Nu, a?skultu min, Barimoro! Min ne koncernas tiu ?i afero, krom rilate vian mastron. Mi venis ?i tien nur kun la celo helpi lin. Diru al mi, vere, kio ne pla?as al vi.
Barimoro hezitis momente. Kvaza? li beda?rus sian eksplodon, a? trovus malfacile esprimi vorte la proprajn sentojn.
— Temas pri ?iuj ?i okaza?oj, sinjoro, — li ekkriis finfine, gestante per sia mano al la pluvdra?ata fenestro kiu frontis la erikejon. — Misagado trovi?as ie, kaj nigra kanajla?o infuzi?as, tion mi ?uras! Tre ?oja mi estus, sinjoro, vidante kavaliron Henriko survoje al Londono!
— Sed kio precize alarmas vin?
— Vidu la morton de kavaliro Karlo! Tio estis sufi?e malbona malgra? la diroj de la mortenketisto. Pensu pri la noktaj bruoj sur la erikejo. Neniu konsentus transiri ?in post la sunsubiro, e? pagite. Pensu pri tiu fremdulo ka?i?anta tie ekstere, rigardanta kaj atendanta! Kion li atendas? Kion tio signifas? ?i signifas nenion bonan al iu ajn, kiu nomi?as Baskervilo, kaj tre kontente mi forlasos ?ion en la tago, kiam la novaj servistoj de kavaliro Henriko estos pretaj transpreni la Halon.
— Sed kio pri tiu fremdulo? — mi demandis. — ?u vi povas diri al mi ion pri li? Kion diris Seldeno? ?u li trovis ties ka?lokon a? kion li faras?
— Li vidis lin unu-dufoje, sed tiu estas ruzulo kaj nenion perfidas. Komence Seldeno supozis lin policano, sed balda? li konstatis, ke li havas iun propran projekton. Speco de ?entlemano li estas, kiom li povis ju?i, sed kion li faras, Seldeno ne povas diveni.
— Kaj kie, la? li, tiu lo?as?
— Inter la malnovaj domoj sur la monteta flanko — la ?tonkabanoj, kie la prauloj kutimis lo?i.
— Sed kio pri ties nutra?o?
— Seldeno eltrovis, ke li havas junulon, kiu laboras por li kaj alportas al li ?iujn bezona?ojn. Supozeble li iras al Kum-Tresio por ?io, kion li deziras.
— Tre bone, Barimoro. Ni eble pli parolos pri tio ?i alian fojon.
Post la foriro de la domservisto mi iris al la nigra fenestro, kaj mi trarigardis nebuligitan vitron al la peli?intaj nuboj kaj la skui?anta konturo de la ventoblovataj arboj. E? de interne temas pri nokto sova?a, kaj kia ?i nepre estas en ?tona kabano sur la erikejo? Kia pasia malamo motivas homon ka?i?i en tia loko kaj je tia tempo? Kaj kiun profundan kaj seriozan celon povas havi tiu, kiu postulas tian aflikton? Tie, en tiu kabano sur la erikejo, ?ajnas ku?i la centro mem de tiu problemo, kiu tiel dolorige ?enis min. Mi ?uras, ke ne forpasos alia tago ?is mi estos farinta ?ion en homa kapablo por atingi la kernon de la mistero.
?apitro 11
LA VIRO ?E LA MONTETA PINTO
La eltira?o el mia privata taglibro, kiu formas la pasintan ?apitron, kondukis mian rakonton ?is la 18a de oktobro, je kiu tempo la okaza?oj komencis movi?i rapide al siaj teruraj konkludoj. La okaza?oj de la postaj kelkaj tagoj estas neforvi?eble gravuritaj sur mia memoro, kaj mi povas rakonti ilin sen relego de la notoj faritaj tiutempe. Do mi komencas ekde la tago sekvinta tiun, en kiu mi konfirmis du faktojn tre gravajn: unue, ke sinjorino La?ra Liono el Kum-Tresio skribis al kavaliro Karlo Baskervilo kaj starigis rendevuon kun li en la loko kaj horo mem de lia morto; due, ke la sinka?ulo sur la erikejo troveblas inter la ?tonaj kabanoj sur la monteta flanko. Posedante tiujn du faktojn mi sentis, ke a? mia inteligento a? mia kura?o devas esti mankhava, se mi ne povos ?eti pli da lumo sur tiujn malhelajn lokojn.
Mi ne havis okazon sciigi al kavaliro Henriko, kion mi eksciis pri sinjorino Liono la anta?an vesperon, ?ar doktoro Mortimero restis kartludante kun li ?is tre malfrua horo. ?e la matenman?o mi tamen informis lin pri mia eltrovo kaj demandis, ?u li ?atus akompani min al Kum-Tresio. Komence li tre deziris kuniri, sed la? posta pripenso al ni amba? ?ajnis, ke la rezulto eble estus pli kontentiga, se mi irus sola. Ju pli formala la vizito, des malpli da informoj ni eble ricevus. Sekve mi postlasis kavaliron Henriko ne sen iom da konsciencripro?o, kaj forveturis por mia nova esploro.
Alveninte al Kum-Tresio mi ordonis al Perkinso enstaligi la ?evalojn, kaj mi enketis pri la damo, kiun mi venis demandi. Ne estis malfacile trovi ?ian ?ambraron, kiu estis centra kaj bone ekipita. Servistino senceremonie enlasis min, kaj kiam mi eniris la virino sidanta anta? tajpilo Remingtono saltlevi?is kun agrable bonveniga rideto. ?ia esprimo tamen desaponti?is, kiam ?i vidis nekonaton, kaj ?i residi?is kaj demandis pri la celo de mia vizito.
La unua impreso postlasita de sinjorino Liono estis pri ekstrema belo. ?iaj okuloj kaj haroj estis same avelkoloraj, kaj ?iaj vangoj, kvankam konsiderinde lentugaj, estis ardaj je la rava velureco de brunulino, tiu delikata ru?eto sinka?inta en la koro de sulfurrozo. Admiro estis, mi ripetas, la unua impreso. Sed la dua estis kritikemo. Io subtile misis pri la viza?o, ia krudeco de esprimo, ia malmoleco, eble, de la okuloj, ia malstrikto de lipoj, difektanta ?ian belperfekton. Sed tiuj, kompreneble, estas postpensoj. Tiumomente mi simple konsciis, ke mi staras anta? virino tre bela, kaj ke ?i demandas min pri la motivoj de mia vizito. Mi ne tute komprenis ?is tiu momento ?uste kiom delikata estas mia komisio.
— Mi havas la plezuron koni vian patron, — mi diris.
Tio estis enkonduko mallerta, kaj la damo sentigis tion al mi.
— Nenio komuna ekzistas inter mia patro kaj mi, — ?i diris. — Mi ?uldas al li nenion, kaj liaj amikoj ne estas miaj. Sen la forpasinta kavaliro Karlo kaj kelkaj aliaj bonkoruloj mi povis malsatadi sen zorgigo de mia patro.
— ?uste pro la forpasinta kavaliro Karlo Baskervilo mi venis viziti vin.
La lentugoj videbli?is sur la dama viza?o.
— Kion mi povas sciigi al vi pri li? — ?i demandis, kaj ?iaj fingroj palpetis nervoze la klavojn de ?ia tajpilo.
— Vi konis lin, ?u ne?
— Mi jam diris, ke mi ?uldas al li multon pro lia bonkoreco. Se mi kapablas vivteni min, tio ?uldi?as grandparte al lia intereso pri mia malfeli?a situacio.
— ?u vi korespondis kun li?
La damo rapide suprenrigardis kun kolera ekbrilo en la avelaj okuloj.
— Kion celas tiuj demandoj? — ?i akre demandis.
— La celo estas eviti publikan skandalon. Estas preferinde, ke mi demandu ?i tie ol ke la afero pasu ekster nian regatecon.
?i silentis, kaj ?ia viza?o estis tre pala. Fine ?i suprenrigardis kun malprudento kaj defio en sia sinteno.
— Nu, mi respondos, — ?i diris. — Kiaj estas viaj demandoj?
— ?u vi korespondis kun kavaliro Karlo?
— Mi certe skribis al li unu-dufoje por agnoski lian delikatecon kaj lian malavaron.
— ?u vi konas la datojn de tiuj leteroj?
— Ne.
— ?u vi iam renkontis lin?
— Jes, unu-dufoje, kiam li venis al Kum-Tresio. Li estis homo tre retiri?ema, kaj li preferis bonfari ka?e.
— Sed se vi vidis lin tiel malofte kaj skribis tiel malofte, kiel li sciis sufi?e pri viaj aferoj por helpi vin, kiel la? vi li faris?
?i renkontis mian demandon tute senhezite.
— Trovi?is kelkaj sinjoroj, kiuj konis mian mal?ojan historion kaj unui?is por helpi min. Unu el ili estis sinjoro Stepeltono, najbaro kaj intima amiko de kavaliro Karlo. Li estis elstare afabla, kaj pere de li kavaliro Karlo eksciis pri miaj aferoj.
Mi jam sciis, ke kavaliro Karlo Baskervilo utiligis Stepeltonon kiel peranton plurokaze, tial la deklaro de la damo portis la stampon de vereco.
— ?u vi iam skribis al kavaliro Karlo petante, ke li renkontu vin? — mi da?rigis.
Sinjorino Liono denove ru?i?is kolere.
— Vere, sinjoro, tio estas tre eksterordinara demando.
— Mi beda?ras, sinjorino, sed mi devas ripeti ?in.
— Do mi respondas: nepre ne.
— ?u ne en la tago mem de la morto de kavaliro Karlo?
La ru?i?o forvelkis tuj, kaj mortpala viza?o vidi?is anta? mi. ?iaj sekaj lipoj ne kapablis prononci la “Ne”, kiun mi pli vidis ol a?dis.
— Certe via memoro perfidas vin, — mi diris. — Mi povas e? citi parton el via letero. ?i legi?is: “Bonvolu, mi petas, estante ?entlemano, bruligi tiun ?i leteron kaj estu apud la pordeto je la deka horo”.
Mi pensis, ke ?i svenis, sed per ekstrema klopodo ?i reforti?is.
— ?u neniu estas ?entlemano? — ?i spasme eligis.
— Vi traktas maljuste kavaliron Karlo. Li ja bruligis la leteron. Sed kelkfoje letero legeblas e? bruligite. Vi konsentas, ke vi skribis ?in, ?u?
— Jes, mi skribis ?in, — ?i ekkriis, elver?ante sian animon en vorttorento. — Mi skribis ?in. Kial nei tion? Mi ne havas motivon honti pri tio. Mi deziris, ke li helpu min. Mi opiniis, ke per interparolado mi povus gajni lian helpon, do mi petis, ke li renkontu min.