— Sed kial je tia horo?
— ?ar mi nur tiam scii?is, ke li iros al Londono la postan tagon kaj eble forestos dum monatoj. Ekzistis kialoj, ke mi ne povis aliri pli frue.
— Sed kial rendevuo en la ?ardeno anstata? en la domo?
— ?u vi supozas, ke virino povus iri sola je tia horo al la domo de fra?lo?
— Nu, kio okazis, kiam vi venis tien?
— Mi neniam venis.
— Sinjorino Liono!
— Ne, mi ?uras al vi je ?io sankta al mi. Mi neniam iris. Io intervenis por malhelpi mian iron.
— Kio estis tio?
— Tio estas afero privata. Mi ne povas sciigi ?in.
— Vi konsentas, do, ke vi starigis rendevuon kun kavaliro Karlo je la precizaj horo kaj loko, en kiuj li renkontis sian morton, sed vi neas, ke vi aliris la rendevuon, ?u?
— Tio estas vera.
?iam denove mi pridemandis ?in, sed mi neniam sukcesis pasi tiun punkton.
— Sinjorino Liono, — mi diris stari?ante post tiu longa kaj senkonkluda intervidi?o, — vi akceptas gravan respondecon kaj metas vin en pozicion tre falsan, ne deklarante ?ion, kion vi scias. Se mi devos alvoki helpon de la polico, vi trovos, kiel grave vi estas kompromitita. Se via pozicio estas senkulpa, kial vi unuavice neis, ke vi skribis al kavaliro Karlo je tiu dato?
— ?ar mi timis, ke iu falsa konkludo estus tirita el tio, kaj ke mi eble envolvi?us en iu skandalo.
— Kaj kial vi tiom insistis, ke kavaliro Karlo detruu vian leteron?
— Se vi legis la leteron, vi scias tion.
— Mi ne diris, ke mi legis la tutan leteron.
— Vi citis el ?i.
— Mi citis la postskribon. La letero estis, kiel mi diris, bruligita, kaj la tuto ne estis legebla. Mi demandas vin ankora?foje, kial vi tiom insistis, ke kavaliro Karlo detruu tiun leteron, kiun li ricevis en la tago de sia morto.
— La afero estas tre privata.
— Tiom pli grave, ke vi evitu publikan esploradon.
— Mi sciigos vin, do. Se vi a?dis ion pri mia malfeli?a historio, vi scias, ke mi malprudente edzini?is kaj havis ka?zon beda?ri tion.
— Mi a?dis tion.
— Mia vivo estis sen?esa persekutado far la edzo, kiun mi abomenas. La juro subtenas lin, kaj ?iutage mi frontas la eblecon, ke eble li devigos min vivi kun li. Samtempe kiam mi skribis tiun leteron al kavaliro Karlo, mi scii?is, ke ekzistis ebleco, ke mi regajnu mian liberecon, se certaj elspezoj estu pageblaj. Tio signifis al mi ?ion: kontentan menson, feli?on, memrespekton — ?ion. Mi konis la bonfaremon de kavaliro Karlo, kaj mi pensis, ke se li a?dus mian situacion el mia propra bu?o, li helpus min.
— Do kial okazis, ke vi ne iris?
— ?ar mi intertempe ricevis helpon el alia fonto.
— Kial do vi ne skribis al kavaliro Karlo por klarigi tion?
— Tion mi ja farus, se mi ne legus pri lia morto en ?urnalo la postan matenon.
La rakonto de la virino koheri?is kaj ?iuj miaj demandoj ne sukcesis ?anceli ?in. Mi povus kontroli ?in nur per esploro, ?u ?i fakte komencis eksedzini?an proceson je a? ?irka? la tempo de la tragedio.
Estis never?ajne, ke ?i riskas diri, ke ?i ne iris al Baskervila Halo, se vere ?i iris, ?ar kabrioleto necesus por veturigi ?in tien, kaj ne povus reveni al Kum-Tresio ?is frua matena horo. Tia ekskurso ne estus ka?ebla. Estis do ver?ajne, ke ?i rakontis la veron, a? almena? parton de la vero. Mi foriris perpleksite kaj malkura?igite. Mi denove atingis tiun barilon, kiu ?ajnis konstruita trans ?iun padon, la? kiu mi provis kontakti la celon de mia komisio. Kaj tamen ju pli mi pensis pri la viza?o kaj la sinteno de la damo, des pli mi sentis, ke io estas rifuzita al mi. Kial ?i tiel pali?is? Kial ?i luktis kontra? ?iu konfeso ?is ?i estis devige eltrenita? Kial ?i estis tiel silentema, kiam la tragedio okazis? Certe la klarigo pri ?io ?i ne povis esti tiel senkulpa, kiel ?i volis kredigi al mi. Dume mi ne povis pluiri tiudirekten, sed devis returni?i al tiu alia indiko ser?ota inter la ?tonaj kabanoj sur la erikejo.
Kaj tio estis direkto plej malpreciza. Tion mi konstatis, dum mi veturis reire kaj notis, kiel monteto post monteto vidigis postsignojn de la antikva popolo. La sola indiko de Barimoro estis, ke la nekonato lo?as en unu el la forlasitaj kabanoj, kaj plurcento da ili estis dismetita tra la longo kaj lar?o de la erikejo. Sed mi havis mian propran sperton kiel gvidilon, ?ar tiu vidigis al mi la viron mem staranta ?e la supra?o de la Nigra Pinto. Tie do estu la centro de mia ser?ado. Ekde tie mi esploru ?iun kabanon sur la erikejo ?is mi trovos la ?ustan. Se tiu viro estas interne, mi ekscios de liaj propraj lipoj, se necese per alcelo de mia revolvero, kiu li estas kaj kial li tiel longe postsekvas nin. Li forglitis de ni en la homamaso sur Regentstrato, sed perpleksus lin fari tion sur la soleca erikejo. Aliflanke, se mi trovus la kabanon kaj ?ia lo?anto ne enestus, mi devus resti tie, kiom ajn longa estos la vigilio, ?is li revenos. Holmso maltrafis lin en Londono. Estus por mi vera triumfo, se mi povus finspuri lin post la malsukceso de mia mastro.
Malbon?anco ?iam trafis nin dum tiu ?i enketo, sed nun finfine la ?anco favoris min. Kaj la mesa?isto de la favora fortuno estis neniu alia ol sinjoro Frenklendo, kiu staris, grizbarba kaj ru?viza?a, apud sia ?ardenpordeto, kiu malfermi?is al la ?efvojo, la? kiu mi veturis.
— Bonan tagon, doktoro Vatsono, — li kriis kun nekutima bonhumoro, — vi vere devas ripozigi viajn ?evalojn kaj enveni por trinki glason da vino kaj por gratuli min.
Miaj sentoj pri li tute ne estis amikaj post tio, kion mi a?dis pri lia traktado de la filino, sed mi tre deziris sendi hejmen Perkinson kaj la kabrioleton, kaj la ebleco estis oportuna. Mi eliris kaj sendis mesa?on al kavaliro Henriko, ke mi almar?os por la vesperman?o. Poste mi sekvis Frenklendon en lian man?o?ambron.
— Hodia? estas tago grandioza por mi, sinjoro, unu el la elstaraj tagoj en mia vivo, — li ekkriis kun multaj ridglugloj. — Mi sukcesis pri duobla evento. Mi intencas instrui al la homoj en tiu ?i regiono, ke le?o estas le?o, kaj ke ?i tie estas homo, kiu ne timas apelacii ?in. Mi konfirmis irorajton tra la centro de la parko de la olda Mideltono, rekte tra ?i, sinjoro, malpli ol cent metrojn for de lia dompordo. Kion vi opinias pri tio? Ni instruos al tiuj magnatoj, ke ili ne povas trampli la rajtojn de la ordinaruloj, damnu ilin! Kaj mi fermis la arbaron, kie la homoj en Filikindo kutimis pikniki. Tiuj inferuloj ?ajnas supozi, ke ne ekzistas propra?rajtoj, kaj ke ili povas svarmi la?pla?e kun siaj paperoj kaj boteloj. Amba? kazoj deciditaj, doktoro Vatsono, kaj amba? miafavore. Tian tagon mi ne pasigis de kiam mi kulpigis kavaliron Johano Morlando pri senrajta eniro, ?ar li sportpafis ?e sia propra kuniklejo.
— Kiel diable vi faris tion?
— Legu pri ?i en la ar?ivoj, sinjoro. Vi profitos el la legado de “Frenklendo kontra? Morlando, Kortumo de la Re?ina Ju?istaro”. Tio kostis al mi ?200, sed mi akiris mian verdikton.
— ?u ?i iel utilis al vi?
— Neniel, sinjoro, neniel. Mi fieras diri, ke mi estis senpartia en la afero. Mi agas tute pro sento pri publika devo. Mi ne dubas, ekzemple, ke la homoj en Filikindo hodia? nokte bruligos mian pajlofiguron. Mi diris al la polico, kiam lastfoje oni faris tion, ke ili devos ?esigi tiujn hontindajn elmontradojn. La graflanda policistaro statas skandale, sinjoro, kaj ?i ne provizis al mi la protekton, al kiu mi rajtas. La kazo de “Frenklendo kontra? Re?ino” atentigos la publikon pri la afero. Mi ja diris al ili, ke ili havos okazon beda?ri sian traktadon de mi, kaj jam miaj vortoj reali?is.
— Kiel do? — mi demandis.
La maljunulo mienis tre scioplene.
— ?ar mi povus sciigi al ili, kion ili avidas scii; sed nenio persvados min helpi iel ajn tiujn friponojn.
Mi estis pripensanta iun pretekston, per kiu mi povus eskapi lian kla?adon, sed nun mi komencis deziri a?di pli el ?i. Mi jam sufi?e konstatis la kontra?eman naturon de la maljuna pekulo por kompreni, ke forta signo de interesi?o estus la plej certa maniero haltigi liajn konfidencojn.
— Iu kazo de ?tel?aso, sendube? — mi diris kun indiferenta mieno.
— Ha, ha, junulo mia, afero multe pli grava ol tio! Kio pri la bagnulo sur la erikejo?
Mi eksaltis:
— ?u vi volas diri, ke vi scias, kie li estas?
— Mi eble ne scias precize, kie li estas, sed mi tute certas, ke mi povus helpi la policon kapti lin. ?u vi neniam ekpensis, ke por trovi tiun viron oni malkovru, de kie li akiras sian nutra?on, kaj tiel spuri ?in al li?
Li certe ?ajnis tre senkomfortige proksimi?i al la vero.
— Sendube, — mi diris, — sed kiel vi scias, ke li estas ie sur la erikejo?