La ?ashundo de la Baskerviloj

— Vi vidis tion, ?u?

— Tiel klare, kiel mi vidas vin.

— Kaj vi diris nenion?

— Kiom utilus?

— Kiel okazis, ke neniu alia vidis tion?

— La signoj trovi?is proksimume dudek metrojn for de la kadavro, kaj neniu direktis al ili penson. Supozeble anka? mi ne farus tion, se mi ne konus tiun legendon.

— ?u estas multaj ?afhundoj sur la erikejo?

— Sendube, sed tiu neniel estis ?afhundo.

— Vi diras, ke ?i estis granda, ?u?

— Grandega.

— Sed ?i ne aliris la kadavron?

— Ne.

— Kia estis tiu nokto?

— Malseketa kaj malvarma.

— Sed efektive ne pluvis?

— Ne.

— Kia estas la aleo?

— Staras du vicoj da taksusa he?o, dek du futojn altaj kaj nepenetreblaj. La centra pado lar?as ?irka? ok futojn.

— ?u trovi?as io inter la he?oj kaj la pado?

— Jes, amba?flanke strio da herbo ses futojn lar?a.

— La? mia kompreno la taksusan he?on penetras ?e iu punkto pordeto, ?u?

— Jes, la pordeto kiu allasas sur la erikejon.

— ?u ekzistas alia trairejo?

— Neniu.

— Do por atingi la taksusan aleon oni devas a? aliri el la domo a? eniri tra la pordeto, ?u?

— Trovi?as eliro tra somerdometo ?e la fora ekstremo.

— ?u kavaliro Karlo atingis tiun?

— Ne, li ku?is proksimume kvindek metrojn for de ?i.

— Nun diru al mi, doktoro Mortimero — kaj tio gravas — la signoj, kiujn vi vidis, estis sur la pado kaj ne sur la herbo, ?u?

— Neniaj signoj povis montri?i sur la herbo.

— ?u ili trovi?is samflanke de la pado kiel la palisara pordeto?

— Jes, ili estis rande de la pado samflanke kiel la pordeto.

— Vi tre interesas min. Alia afero: ?u la pordeto estis fermita?

— Fermita kaj serurita.

— Kiom alta ?i estas?

— ?irka? kvarfuta.

— Do iu ajn povus transpa?i ?in?

— Jes.

— Kaj kiujn signojn vi povis vidi apud la pordeto?

— Neniujn apartajn.

— Bona ?ielo! ?u neniu esploris?

— Jes, mi mem esploris.

— Kaj trovis nenion, ?u?

— ?io estis tre konfuzita. Kavaliro Karlo evidente staris tie dum kvin a? dek minutoj.

— Kiel vi scias tion?

— ?ar cindro dufoje falis de lia cigaro.

— Bonege! Jen kolego, Vatsono, la? nia speco. Sed la signoj?

— Li postlasis siajn proprajn signojn tra la tuta eta gruzejo. Aliajn mi ne vidis.

?erloko Holmso frapis mane unu sian genuon la? gesto senpacienca.

— Se nur mi estus tie! — li ekkriis. — Evidente temas pri enketo eksterordinare interesa, kaj ?i prezentis enormajn eblecojn al scienca eksperto. Tiu gruza pado, sur kiu mi povintus legi tiom multe, jam delonge estas pluv?mirita kaj difektita per la ligno?uoj de scivolemaj kampuloj. Ho, doktoro Mortimero, doktoro Mortimero, beda?rinde vi ne alvokis min! Vi vere tre kulpas.

— Mi ne povis voki vin, sinjoro Holmso, sen informi pri tiuj ?i faktoj la mondon, kaj mi jam sciigis al vi miajn motivojn por ne volonte fari tion. Cetere, krome…

— Kial vi hezitas?

— Trovi?as regno, en kiu la plej klarvida kaj plej sperta el detektivoj ne povas helpi.

— Vi volas diri, ke la afero estas supernatura, ?u?

— Mi ne pozitive diris tion.

— Ne, sed evidente vi opinias tiel.

— Post la tragedio, sinjoro Holmso, venis al miaj oreloj pluraj okaza?oj, kiuj estas malfacile akordigeblaj kun la sen?ancela ordo de la naturo.

— Ekzemple?

— Mi konstatis, ke anta? tiu terura evento, pluraj homoj vidis sur la erikejo krea?on, kiu akordi?as kun tiu Baskervila demono, kaj kiu neniel povis esti besto konata al la scienco. ?iuj konsentis, ke temis pri grandega krea?o, lumanta, hida kaj spektreca. Mi pridemandis tiujn homojn, el kiuj unu estas senfantazia kampulo, unu estas for?isto, kaj unu estas erikeja farmanto, kiuj ?iuj rakontas same pri tiu terura apera?o, precize akordi?anta kun la infera ?ashundo de la legendo. Mi certigas vin, ke en la regiono regas timego, kaj tiu estas homo brava, kiu konsentas transiri la erikejon nokte.

— Kaj vi, edukita sciencisto, kredas, ke ?i estas supernatura, ?u?

— Mi ne scias, kion kredi.

Holmso ?ultrotiris.

— Mi ?is nun limigis miajn esplorojn al tiu ?i mondo, — li diris. — Moderakvante mi kontra?batalis fiecon, sed defii la Patron mem de la Fieco estas, eble, tasko tro ambicia. Tamen vi devas konsenti, ke la piedsignaro estas materia.

— La origina hundo estis sufi?e materia por el?iri la gor?on de viro, tamen anka? ?i estis diableca.

— Mi konstatas, ke vi tute subtenas la supernaturistojn. Sed nun, doktoro Mortimero, diru al mi jenon. Se tiaj estas viaj vidpunktoj, pro kio vi entute venis por konsulti min? Vi diras al mi unuspire, ke estas senutile esplori la morton de kavaliro Karlo, kaj ke vi deziras, ke mi tion faru.

— Mi ne diris, ke mi deziras, ke vi faru tion.

— Do kiamaniere mi povas helpi vin?

— Konsilante, kion mi faru pri kavaliro Henriko Baskervilo, kiu alvenos al la stacidomo Vaterloa, — doktoro Mortimero rigardis sian po?horlo?on, — precize post unu horo kaj kvarono.

— Li estas la heredinto, ?u?

— Jes. Post la morto de kavaliro Karlo ni enketis pri tiu juna ?entlemano, kaj trovis, ke li farmadas en Kanado. La? la priskriboj, kiuj atingis nin, li estas homo ?iel admirinda. Mi parolas nun, ne kiel kuracisto, sed kiel kuratoro kaj administranto de la testamento de kavaliro Karlo.

— Ne ekzistas alia pretendanto, mi supozas?

— Neniu. La sola alia parenco, kiun ni sukcesis spuri, estis Ro?ero Baskervilo, la plej juna el la tri fratoj, el kiuj la pleja?a estis kavaliro Karlo. La dua frato, kiu mortis juna, estas la patro de tiu ?i junulo Henriko. La tria, Ro?ero, estis la familia hontinda?o. Li devenis de la malnova neregebla Baskervila linio, kaj la?dire estis sozio de la familia portreto de l' malnova Hugo. Li supermezure skandalis en Anglujo, fu?is al Centra Ameriko, kaj tie mortis en 1876 pro flava febro. Henriko estas la lasta Baskervilo. Post unu horo kaj kvin minutoj mi renkontos lin ?e la stacidomo Vaterloa. Per telegramo mi scii?is, ke li venis al Sudhamptono hodia? matene. Nu, sinjoro Holmso, kion vi konsilas al mi fari pri li?

— Kial li ne iru al la domo de siaj prapatroj?

— Tio ?ajnas natura, ?u ne? Kaj tamen pripensu, ke ?iu Baskervilo, kiu iras tien, renkontas misan sorton. Mi estas certa, ke, se kavaliro Karlo povus alparoli min anta? sia morto, li avertus min kontra? aligo de tiu ?i, la lasta el la malnova linio kaj heredanto de granda ri?o, al tiu mortiga loko. Kaj tamen ne estas kontra?direble, ke la prospero de tiu tute povra dezerteca regiono dependas de lia ?eesto. La tuta bonfarado plenumita de kavaliro Karlo falegos teren, se en la Halo ne estos lo?anto. Mi timas, ke min tro influus mia propra evidenta intereso pri la afero, kaj pro tio mi anta?metas al vi la aferon kaj petas vian konsilon.

Dum kelka tempo Holmso pripensis.

— Klarvorte dirite, la afero estas jena, — li diris. — La? via opinio ekzistas diableca fenomeno, kiu malsekurigas la Dartan Erikejon kiel lo?ejon por Baskerviloj… ?u vi tiel opinias?

— Almena? mi risku diri, ke trovi?as iom da atesta?o, ke eble estas tiel.

— ?uste. Sed supozeble, se via supernatura teorio estas ?usta, tio povus misefiki al la junulo en Londono samfacile kiel en Devono. Diablo kun potenco nur loka, simile al paro?a administranto, estus afero tro neimagebla.

— Vi esprimas la aferon pli le?ere, sinjoro Holmso, ol vi ver?ajne farus, se vi estus en senpera kontakto kun tiuj aferoj. Do via konsilo, la? mia kompreno, estas ke la junulo estos tiel sekura en Devono kiel en Londono. Li venos post kvindek minutoj. Kion vi rekomendas?

— Mi rekomendas, sinjoro, ke vi luu fiakron, admonu vian spanielon, kiu gratas mian dompordon, kaj iru al Vaterloo por renkonti kavaliron Henrikon Baskervilon.

— Kaj poste?

— Kaj poste vi diros al li tute nenion, ?is mi decidi?os pri la afero.

— Kiom longe vi bezonos por decidi?i?

— Dudek kvar horojn. Je la deka horo morga?, doktoro Mortimero, mi estos al vi tre danka se vi vizitos min ?i tie, kaj helpos min rilate miajn planojn por la estonteco, se akompanos vin kavaliro Henriko Baskervilo.

— Tion mi faros, sinjoro Holmso.

Li skriba?is la rendevuon sur la manumo de sia ?emizo kaj forrapidis la? sia stranga, gvata, distrita maniero. Holmso haltigis lin ?e la supro de la ?tuparo.