— Ni venos al tio. Vi volas nenion alian raporti al ni anta? ol ni konsideros tiun ?i aferon, ?u?
— Dependas de tio, kion vi taksas raportinda.
— Mi opinias, ke io ajn ekster la ordinara vivrutino tre raportindas.
Kavaliro Henriko ridetis.
— Mi ankora? ne scias multon pri la brita vivmaniero, ?ar mi pasigis preska? mian tutan tempon en Usono kaj en Kanado. Sed mi esperas, ke perdi unu ?uon ne apartenas al la ordinara vivrutino ?i tie.
— Vi perdis unu el viaj ?uoj, ?u?
— Kara sinjoro, — ekkriis doktoro Mortimero, — ?i estas nur mislokita. Vi trovos ?in reveninte al la hotelo. Kiom utilas ?eni la sinjoron — per tiaj bagateloj?
— Nu, li petis de mi ion ajn ekster la ordinara rutino.
— ?uste, — diris Holmso, — kiel ajn stulteta ?ajnas la okaza?o. Vi perdis unu el viaj ?uoj, ?u vi diris?
— Nu, mislokis ?in ?iuokaze. Mi metis amba? ekster mian pordon hiera? nokte, kaj trovi?is nur unu matene. Mi ne povis eltiri sencon el la ulo, kiu purigas ilin. Plej malbone estas, ke mi a?etis la paron nur hiera? vespere en Strandostrato, kaj mi neniam surmetis ilin.
— Se vi neniam surmetis ilin, kial vi elmetis ilin por purigado?
— Ili estis ?uoj tanitaj kaj neniam ciritaj. Pro tio mi elmetis ilin.
— Do mi komprenas, ke veninte al Londono hiera?, vi tuj eliris kaj a?etis paron da ?uoj.
— Mi sufi?e multe butikumis. Doktoro Mortimero akompanis min. Vidu, se mi estu bienestro tie, mi devas vesti min konforme, kaj povas esti, ke mi i?is iomete senzorga pri miaj moroj en okcidenta Ameriko. Interalie mi a?etis tiujn brunajn ?uojn — pagis por ili ses dolarojn — kaj unu estis ?telita anta? ol mi surmetis ilin.
— ?i ?ajnas ?telo elstare senutila, — diris ?erloko Holmso. — Konfesinde, mi dividas la opinion de doktoro Mortimero, ke balda? la mankanta ?uo estos trovita.
— Kaj nun, sinjoroj, — diris la kavaliro decideme, — ?ajnas al mi, ke mi sufi?e priparolis tiun malmulton, kiun mi scias. Jam tempo estas, ke vi plenumu vian promeson, plene rakontante al mi pri tio, kion ni aldirekti?as.
— Via peto estas tre pravigebla, — Holmso respondis. — Doktoro Mortimero, mi opinias, ke plej oportune estos, ke vi rakontu vian historion tiel, kiel vi rakontis ?in al ni.
Tiel kura?igite, nia sciencista amiko eltiris el sia po?o siajn paperojn, kaj prezentis la tutan aferon, kiel li faris je la anta?a mateno. Kavaliro Henriko Baskervilo a?skultis tre atente, kun okazaj ekkrioj pro surprizo.
— Nu, ?ajnas, ke mi ricevis tre emfazan hereda?on, — li diris, kiam fini?is la longa rakontado. — Kompreneble, mi a?dis pri la ?ashundo de kiam mi estis en nia vartejo. ?i estas la ?atata historio en mia familio, kvankam mi neniam pensis trakti ?in serioze anta?e. Sed rilate la morton de mia onklo… Nu, ?i ?ajnas tute bolanta en mia kapo, kaj mi ankora? ne povas trakti ?in klare. ?ajnas, ke vi ?is nun ne tute konkludis, ?u necesas policano a? pastro?
— ?uste.
— Kaj nun esti?is tiu ?i afero de la letero al mi ?e la hotelo. Mi supozas, ke tiu eniras sian lokon.
— ?i ?ajnas montri, ke iu scias pli ol ni pri tio, kio okazas sur la erikejo, — diris doktoro Mortimero.
— Kaj anka?, — diris Holmso, — ke iu estas ne malbonema al vi, tial ke li avertas vin pri dan?ero.
— A? povas esti, ke tiu deziras propramotive fortimigi min.
— Nu, kompreneble, anka? tio eblas. Mi tre multe ?uldas al vi, doktoro Mortimero, pro tio ke vi prezentis al mi la problemon, kiu starigas plurajn interesajn alternativojn. Sed la praktika punkto, pri kiu ni nun devas decidi, kavaliro Henriko, estas ?u a? ne estas konsilinde, ke vi iru al Baskervila Halo.
— Kial mi ne iru?
— ?ajne ekzistas dan?ero.
— ?u vi aludas dan?eron pro tiu familia demono a? ?u vi aludas dan?eron pro homoj?
— Nu, ?uste tion ni devas eltrovi.
— Kiu ajn el ili estas, mia respondo estas definitiva. Ne trovi?as demono en la infero, sinjoro Holmso, kaj ne trovi?as homo sur la tero, kiuj povas malhelpi, ke mi iru al la hejmo de miaj parencoj, kaj vi povas akcepti tion kiel mian definitivan respondon. — Liaj malhelaj brovoj kuntiri?is kaj lia viza?o bistre ru?i?is dum li parolis. Estis evidente, ke la fajra temperamento de la Baskerviloj ne estingi?is en tiu ?i ilia lasta reprezentanto. — Dume mi apena? disponis sufi?an tempon por pripensi ?ion, kion vi sciigis al mi. ?i estas afero tro grava, ke oni komprenu kaj pridecidu dum unu kunsido. Mi ?atus disponi trankvilan horon en soleco por decidi. Nu, vidu, sinjoro Holmso, nun estas duono post la dek-unua, kaj mi senprokraste reiros al mia hotelo. Ni supozu, ke vi kaj via amiko, doktoro Vatsono, alvenu kaj tagman?u kun ni je la dua, ?u? Mi tiam povos sciigi al vi pli klare, kia tiu ?i afero ?ajnas al mi.
— ?u tio estos oportuna por vi, Vatsono?
— Tute.
— Do vi rajtas atendi nin. ?u mi vokigu fiakron?
— Mi preferas mar?i, ?ar tiu ?i afero iom maltrankviligis min.
— Mi akompanos vin plezure, — diris lia kunulo.
— Do ni renkonti?u denove je la dua horo. ?is revido, kaj bonan matenon!
Ni a?dis la pa?ojn de niaj vizitintoj subeniri la? la ?tuparo kaj la alfrapon de la dompordo. En momento Holmso ?an?i?is de langvora gapanto al viro agema.
— Viajn ?apelon kaj ?uojn, Vatsono, rapide! E? momenton ne mal?paru!
Li kuris en sian ?ambron en la negli?o, kaj post kelkaj sekundoj revenis en surtuto. Ni rapidis kune tra la ?tuparo kaj sur la straton. Doktoro Mortimero kaj Baskervilo ankora? videblis anta? ni je proksimume ducent metroj la? la direkto de Oksfordostrato.
— ?u ni anta?kuru kaj haltigu ilin?
— Neniel, mia kara Vatsono. Mi estas tute kontenta pri via kunesto, se vi volos toleri la mian. Niaj amikoj estas sagacaj, ?ar certe la mateno tre ta?gas por promenado.
Li plirapidigis siajn pa?ojn ?is ni malpliigis la distancon, kiu disigis nin je proksimume duono. Poste, da?re ?irka? cent metrojn malanta?e, ni sekvis sur Oksfordostraton kaj poste la? Regentostrato. Unufoje niaj amikoj haltis kaj rigardis en butikan vitrinon, je kio Holmso faris same. Momenton poste li eligis krieton kontentan, kaj, spurante la direkton de liaj entuziasmaj okuloj, mi vidis, ke fiakro, kun viro interne, haltinta aliflanke de la strato nun denove iris malrapide anta?en.
— Jen nia celito, Vatsono! Venu! Ni bone rigardos lin, se ni ne sukcesos fari ion pli.
Tiumomente mi konsciis pri tufa nigra barbo kaj paro da pikaj okuloj, turnitaj al ni tra la flanka fenestro de la fiakro. Tuj la klappordo supre de la fiakro malfermi?is, io estis kri?ita al la fiakristo, kaj la fiakro fu?is freneze la? Regentostrato. Holmso ?irka?rigardis vigle por trovi alian fiakron, sed neniu senklienta estis videbla. Poste li kuradis arde ?asante meze de la trafika fluo, sed la avanta?o estis tro granda, kaj jam la fiakro estis malaperinta.
— Jen vi havas! — diris Holmso amare, elmergi?ante anhele kaj blanka pro ?agreni?o el la veturila tajdo. — ?u iam estis tia malbon?anco, kaj anka? tia misaran?o? Vatsono, Vatsono, se vi estas honestulo anka? tion ?i vi kroniku kaj kontra?metu ?in al miaj sukcesoj!
— Kiu estis tiu viro?
— E? ideon mi ne havas.
— ?u spiono?
— Nu, estis klare pro tio, kion ni a?dis, ke Baskervilo estis tre proksime spionata de iu ekde kiam li venis en la urbon. Kiel alimaniere oni povus scii tiel rapide, ke li elektis la Nordhumberlandan hotelon? ?ar oni sekvis lin dum la unua tago, mi konkludis, ke anka? dum la dua tago oni sekvos lin. Vi eble rimarkis, ke dufoje mi aliris la fenestron, dum doktoro Mortimero la?tlegis sian legendon.
— Jes, mi memoras.
— Mi elrigardis por vidi nenionfarantojn sur la strato, sed mi vidis neniun. Ni traktas pri homo tre lerta, Vatsono. Tiu ?i afero efikas tre profunde, kaj kvankam mi ankora? ne findecidis, ?u bonvola ?u malbonvola aganto estas en kontakto kun ni, mi konscias ?iam pri potenco kaj planado. Kiam niaj amikoj foriris, mi tuj sekvis ilin esperante rimarki ilian neviditan akompananton. Tiom ruza li estis, ke li ne riskis sekvi piede, sed utiligis fiakron, tiel ke li povu malrapidumi malanta?e a? preterkuri ilin kaj tiel eviti rimarki?on. Lia metodo havis anka? tiun avanta?on, ke se ili luus fiakron li estus jam preta sekvi ilin. Tio havas tamen unu evidentan malavanta?on.
— ?i submetas lin sub la potencon de la fiakristo.
— ?uste.
— Kiel doma?e, ke ni ne notis la numeron!
— Mia kara Vatsono, eble mi estis mallerta, sed ?u vere vi serioze supozas, ke mi neglektis noti la numeron? 2704 estas nia homo. Sed tio ne utilas al ni ?i-momente.