Ni sorĉate aŭskultis ĉi tiun rakonton. Mia amiko leviĝis nun kaj paŝis laŭ la ĉambro, mane en poŝo, kaj kun mieno de la plej profunda graveco.
― Ĉu Tolero ankoraŭ ebrias? ― li demandis.
― Jes. Mi aŭdis lian edzinon diri al s-ino Rukastelo ke ŝi ne povas fari ion kun li.
― Bone, kaj la geRukasteloj estos for ĉi-vespere?
― Jes.
― Ĉu ekzistas kelo kun forta seruro?
― Jes, la vinkelo.
― Ŝajne vi agadis en la tuta afero kiel kuraĝa kaj prudenta junulino, f-ino Huntero. Ĉu vi opinias ke vi povas efektivigi unu alian bravaĵon? Mi ne petus tion de vi se mi ne opinias ke vi estas tute escepta virino.
― Mi penos. Kion mi devas fari?
― Ni estos ĉe La Sangofagoj je la sepa, mia amiko kaj mi. Je tiu tempo la geRukasteloj estos for, kaj Tolero, ni esperas, estos senkonscia. Nur restas s-ino Tolero, kiu eble alarmos. Se vi povas sendi ŝin en la kelon pro ia irtasko, kaj forŝlosi ŝin tie, vi grandege faciligos aferojn.
― Tion mi faros.
Bonege! Ni ĝisfunde esploras la aferon. Kompreneble estas unu sola taŭga klarigo. Oni venigis vin tien por enpersonigi iun kaj la veran personon oni malliberigis en ĉi tiu ĉambro. Tio estas evidenta. Rilate al la idento de la malliberulo, mi ne dubas ke ŝi estas la filino, f-ino Alica Rukastelo, se mi ĝuste memoras, kiu supozeble vojaĝis Ameriken. Sendube oni elektis vin, pro tio ke vi similas al ŝi laŭ staturo, figuro kaj harkoloro. Ŝian hararon oni fortondis, eble pro ia malsano, kaj tial, kompreneble, la vian oni ankaŭ devis foroferi. Pro ia kurioza hazardo vi malkovris ŝian hararon. La viro sur la vojo sendube estas iu amiko ŝia – eble ŝia fianĉo. Sendube pro tio ke vi portis ŝian veston kaj tiom similas al ŝi, li konvinkiĝis pro via ridado, kiam li vidis vin, kaj poste pro via forgesto, ke f-ino Rukastelo estas tute feliĉa, kaj ŝi ne plu deziras lian atenton. La hundon oni liberigis ĉiunokte por malebligi ke li penu kontakti ŝin. Tio estas sufiĉe klara. La plej grava punkto en la kazo estas la temperamento de la infano.
― Kio diable rilatas al tio? ― mi ekkriis.
― Mia kara Vatsono, kiel kuracisto, vi daŭre gajnas lumon pri la inklino de la infano per la studado pri la gepatroj. Ĉu vi ne komprenas ke la malo estas egale valida. Mi ofte gajnis mian unuan veran ekkomprenon pri la karaktero de la gepatroj per la studado pri la infanoj. La temperamento de ĉi tiu infano estas nenormale kruela. Li estas kruela por krueleco mem, kaj ĉu li derivas tiun de sia ridanta patro, kiel mi devas suspekti, aŭ de sia patrino, aŭguras malicon por la kompatindulino en ilia povo.
― Mi certas ke vi pravas, s-ro Holmso,― kriis nia kliento. ― Mil aferoj revenas al mi, kiuj certigas min ke vi pravas. Ho, ni lasu perdi ne unu momenton venigi helpon al ĉi tiu povrulino.
― Ni devas esti diskretaj ĉar ni traktas ruzegulon. Ni ne povas agadi ĝis la sepa. Je tiu horo, ni estos ĉe vi, kaj ne estas longa antaŭ ol ni solvos la misteron.
Ni plenumis nian promeson, ĉar estis ĵus la sepa kiam ni atingis La Sangofagojn, formetinte nian kabrioleton ĉe vojflanka drinkejo. La aro de arboj kun malhelaj folioj brilantaj kiel brilpolurita metalo en la lumo de la malleviĝanta suno, sufiĉe montris la domon eĉ se f-ino Huntero ne ridante staris sursojle.
― Ĉu vi sukcesis? ― demandis Holmso.
Bruego venis de ie malsupre. “Jen estas s-ino Tolero en la kelo,” ŝi diris. “Ŝia edzo ronkante kuŝas sur kuireja tapiŝo. Jen liaj ŝlosiloj, kiuj estas kopioj de tiuj de s-ro Rukastelo.”
― Vi ja agadas bone! ― kriis Holmso entuziasme. ― Nun montru la vojon, kaj ni baldaŭ vidos la finon de ĉi tiu fiafero.
Ni supreniris, malŝlosis la pordon, iris laŭ koridoro kaj trovis nin antaŭ la barikado, jam priskribita de f-ino Huntero. Holmso tranĉis la ŝnuron kaj forigis la transversan baraĵon. Li provis la variajn ŝlosilon sed sensukcese. Nenia sono venis el la ĉambro, kaj pro la silento la mieno de Holmso ombriĝis.
― Mi esperas ke ni ne tro malfruas, ― li diris. ― Mi opinias, f-ino Huntero, ke ni devas eniri sen vi. Nun, Vatsono, metu la ŝultron kontraŭ la pordon kaj ni trovos ĉu ni povos eniri.
Ĝi estis malnova, kaduka pordo kaj malfermis tuj pro niaj kunmetitaj fortoj. Kune ni hastis en la ĉambron. Ĝi estis senhoma. Ne estis mebloj krom eta litaĉo, eta tablo kaj korbo de tolaĵoj. La luko malfermiĝis, kaj la malliberulino foriris.
― Estis ia fiafero ĉi tie. ― diris Holmso; ― ĉi tiu kanajlo divenis la intencon de f-ino Huntero kaj forportis sian viktimon.
― Sed kiel?
― Tra la luko. Ni baldaŭ komprenos kiel li sukcesis. ― Li svinge ascendis al la tegmento. “Ha, jes,” ― li kriis, ― jen la fino de longa malpeza eskalo kontraŭ la alero. Jen lia eskapilo.
― Sed estas neeble, ― diris f-ino Huntero; ― la eskalo ne estis tie kiam foriris la geRukasteloj.
― Li revenis kaj metis ĝin. Mi diras al vi ke li estas sprita kaj danĝera ulo. Mi ne supriziĝus se tiuj, kiujn ni aŭdas, ne estas liaj paŝoj suprenirante. Mi opinias, Vatsono, ke estas bone se vi pretigas vian pistolon.
Li preskaŭ ne diris la vortojn antaŭ ol viro aperis ĉe la pordo, tre dika kaj solidkorpa viro, kun peza bastono enmane. F-ino Huntero kriegis kaj retiriĝis kontraŭ la muron pro la vidaĵo de la viro, sed Ŝerloko Holmso eksaltis antaŭen kaj alfrontis lin.
― Vi kanajlo! ― diris li, ― kie estas via filino?
La dikulo ĉirkaŭserĉis, kaj tiam supren rigardis la malfermitan lukon.
― Mi devas ja demandi tion de vi, ― li kriegis, ― Vi ŝtelistoj! Spionoj kaj ŝtelistoj! mi jam kaptis vin, ĉu ne? Vi estas en mia povo. Mi procesos kontraŭ vi!” Li turniĝis kaj brue malsupreniris tiom rapide kiom eble.
― Li venigas la hundon! ― kriis f-ino Huntero.
― Mi havas mian pistolon, ― diris mi.
― Ni prefere fermu la ĉefpordon, ― kriis Holmso, kaj ni ĉiuj kune malsupreniris. Ni apenaŭ atingis la halon, kiam ni aŭdis la bojadon de hundo kaj tiam la doloregan kriegon kun teruriga luktanta sono. Ruĝvizaĝa maljunulo kun necertaj kruroj ŝancelis el la flankpordo.
― Je Dio, ― li kriis. ― Iu liberigis la hundon. Oni ne nutris ĝin dum du tagoj. Ek, ek aŭ ni tromalfruos!
Holmso kaj mi rapidis eksteren kaj ĉirkaŭiris la domon, kun Tolero malantaŭ ni. Estis la enorma malsatega bestaĉo kun nigra muzelo enterigita en la gorĝo de Rukastelo, kiu kontraŭbaraktis kaj kriegis sur la tero. Tien alkurante, mi forpafis la cerbon de la besto kaj ĝi falis kun akraj blankaj dentoj ankoraŭ sinkitaj en la grandaj faldoj de lia kolo. Per multe da penado ni disigis ilin kaj portis lin, vivantan sed terure mutilitan, endomen. Ni kuŝigis lin sur la salonan sofon, kaj sendante la malebrian Toleron por porti la novaĵon al lia edzino, mi faris kion eblan por malŝarĝi lian doloron. Ni kuniĝis ĉirkaŭ li kiam la pordo malfermiĝis kaj altstatura marasma virino eniris.
― S-ino Tolero! ― kriis f-ino Huntero.
― Jes, sinjorino. S-ro Rukastelo liberigis min, kiam li revenis antaŭ ol li supreniris. Ho, sinjorino, estas domaĝe ke vi ne sciigis min pri tio, kion vi planadis, ĉar mi dirus al vi ke via penado estas vana.
― Ha! ― diris Holmso akre rigardante ŝin. ― Estas klare ke s-ino Tolero scias pli pri la afero ol iu ajn alia.
― Jes, ja, sinjoro, kaj mi sufiĉe emas diri tion, kion mi scias.
― Do, eksidiĝu kaj aŭdigu nin, mi petas, ĉar estas kelkaj punktoj pri kiuj mi ankoraŭ ne scias.
― Baldaŭ mi klarigos ĉion al vi, ― ŝi diris ― kaj tion mi povis tiele antaŭe se mi povis eliĝi de la kelo. Se temas pri kortumafero, vi memoru, ke estas mi, kiu estas via amiko kaj mi estas ankaŭ amiko de f-ino Alica.