La ekzekutisto rimarkis:
"Eble li jam havas dek kvin jarojn. La muskoloj estas gisitaj!
La ruĝharulo kapjesis.
- Tute eble! Sed en ĉi tiu kazo, estu ŝparema reĝimo. Mi mem turnos la radon por ne rompi la ostojn de la infano.
La ekzekutisto konfirmis:
- Jes, vi estas bonega specialisto pri turmentaj idiotoj. Sed tamen, praktiko montras - kruela metodo, kaj ekzistas la plej efika!
La ruĝhara virino, anstataŭ respondi, turnis la ŝnuron de hispana boto. Julius sentis la metalon premi lian piedon. Krome, la pikiloj de la seĝo tra la maldika ĉemizo malagrable pikis la dorson.
La virina ekzekutisto afable demandis:
Ĉu vi estas vundita, mia knabo?
Julius honeste respondis:
- Iom!
La ruĝharulo malbone ridetis.
- Nun ĝi doloros pli!
Kaj denove ŝi turnis la rulilon. Efektive, la doloro plifortiĝis. Ĝi multe pli forte premis.
Julius decideme respondis:
- Do, vi nenion ricevos de mi!
La ekzekutisto rigardis la knabon en la okulojn kaj rimarkis:
- Eble! - kaj aldonis ridetante. "Vi scias, mi pensas, ke vi verŝajne scias batali sufiĉe bone.
La knabo kapjesis.
- Estas koncepto.
Ruĝa sugestis:
- Venu, mi proponos al vi batalon kun la sama infano kiel vi. Se vi venkos, vi ne estos torturita hodiaŭ.
Julius ridis.
- Tio estas ĉio!?
La virino respondis, montrante la dentojn:
- Kion alian vi volis? Nu, vi ricevos por vespermanĝi pecon da viando kaj vi dormos en aparta ĉelo, kio estas tre bona por knabo. Nur en ĉi tiu kazo, vi jam batalos ĉiutage. Kaj ne nur kun idiotoj kiel li, sed ankaŭ kun plenkreskuloj!
La knabo diris kun rideto:
- Ĉu vi volas fari gladiatoron el markizo?
La ruĝharulo malbone ridetis.
- Ĉu vi volas esti metita sur la rakon? Kaj rostis viajn kalkanojn? Kaj tamen, ili levis ĝin al la plafono kaj abrupte faligis ĝin malsupren, tia skuado estas tre dolora.
Julius trankvile demandis:
- Ĉu vi povas lasi min iri?
La ekzekutisto respondis kun karnovora rideto:
- Se vi gajnos multe da mono por mi, tiam eble mi donos al vi liberecon. Intertempe, batalu ĝis la amara fino.
La ekzekutisto rimarkis:
- Ĝis la tempo finiĝos, vi devas torturi lin. Eble varma fero devus esti aplikita al la plandumoj?
La ruĝharulo ridetis kaj rimarkis:
- Tio estas ideo! Sed vi povas vundi la piedon de via infano. Mi preferus provi alian, ne tiom danĝeran por la sano, sed ne malpli efikan.
La ekzekutisto malŝraŭbis la rulilon. Kaj Julius sentis en si ian liberecon kaj trankviliĝon. Tiam la ekzekutistoj rulis flanken la hispanajn botojn.
La ruĝharulo prenis strutan plumon el la korbo kaj komentis:
- Nun mi tiklos viajn kalkanojn.
Kaj ŝi zorge kuris la knabojn laŭ la iomete polvaj plandumoj. Julius sentis agrablan tiklon. La virino komencis movi la strutan plumon super la malmoliĝintan piedon de la infano. Ŝi faris ĝin tre lerte, kaj la knabo ridis. Jes, ĝi estas mojosa. Tia estas la torturo.
La virino, ruze ridetante, demandis:
- Ĉu vi povas dormi?
Julius, ridante, respondis:
- Estis, ha, ha, ha, tre mojose! Sed ĝi ne estas tiel facila!
La ruĝharulo kapjesis, forprenis ŝian plumon kaj grumblis:
- Kantu!
La markiza knabo kantis;
Mi naskiĝis libera, kredu min
Li estis knabo kun granda aplomo ...
Ni petoladis, ĉar malgrandaj infanoj,
Kaj mi volis fariĝi tre mojosa!
Sed subite la hordo ekkuris,