«Ho, nenio al mi estas», diris Clemency kaj tute eniris tra la pordo, «sed … venu iom pli proksime, sinjoro!»
Iom mirigite la doktoro plenumis ŝian deziron.
«Vi diris, ke mi donu al neniun, kiam ŝi[122] apudestas, scias», diris Clemency.
Iu fremda en la familio, laŭ ŝia stranga okulado ĉe tiuj ĉi vortoj kaj la aparta movo de ŝiaj kubutoj, kvazaŭ ŝi volus ĉirkaŭpreni sin mem, povus eble pensi, ke «neniun» signifas, ĉe la plej favora klarigado, honestan kison. Efektive ŝajnis, ke la doktoro en la unua minuto mem ne sciis, kion li devas pensi[114]; sed li baldaŭ retrankviliĝis, kiam Clemency, traserĉinte en poŝoj — ŝi komencis de la ĝusta poŝo, poste fosis en la malĝusta kaj fine revenis al la ĝusta — ellevis leteron.
«Britain preteris», ŝi diris, transdonante la leteron al la doktoro, «kiam la poŝto venis, kaj li atendis. En la angulo staras A.H. Mi vetas, ke sinjoro Alfred revenas. Ni havos feston de edziĝo en la domo — mi havis matene du kulerojn en la poŝo[124] … Ho, Dio, kiel malrapide li ĝin malfermas.»
Ŝi parolis ĉion tion ĉi kiel monologon, dum en sia senpacienco [125] la novaĵon ŝi levis sin sur la finetojn de la piedoj kaj el sia antaŭtuko faris korktirilon kaj el sia buŝo botelon. Fine, perdinte la paciencon atendi, dum la doktoro kun la letero ĉiam ankoraŭ ne estis preta, ŝi subite returne mallevis sin sur la plandojn kaj ĵetis sian antaŭtukon kiel kovrilon trans la kapon, plena je muta malespero kaj ne povante plu ĝin elteni.
«Venu, knabinoj!» ekkriis la doktoro. «Mi ne povas alie; en mia vivo mi nenian sekreton povis teni ĉe mi. Kaj ankaŭ ne estas multe da sekretoj, kiuj estus indaj esti tenataj en tia… sed ni silentu pri tio ĉi. Alfred reveturas kaj baldaŭ venos!»
«Baldaŭ!» ekkriis Marion.
«Kio! la romano estas tiel rapide forgesita!» diris la doktoro kaj pinĉis al ŝi la vangon. «Mi tuj sciis, ke la sciigo sekigos la larmojn. Jes! „Mi volas fari al ŝi surprizon“, li tie ĉi skribas. Sed tio ĉi ne iros. Li devas havi[126] konvenan akcepton.»
«Baldaŭ!» ripetis Marion.
«Nu, eble ne tiel baldaŭ, kiel senpacienco pensas», respondis la doktoro; «sed sufiĉe baldaŭ. Ni rigardu! hodiaŭ estas ĵaŭdo, ne vere? tiel li intencas veni de hodiaŭ post monato».
«De hodiaŭ post unu monato», mallaŭte ripetis Marion.
«Ĝoja tago kaj festo por ni ĉiuj», diris per gaja voĉo ŝia fratino Grace, kiu gratulante ŝin kisis. «Longe atendita tago, mia kara, kiu fine venis».
Rideto estis la respondo, malgaja rideto, sed plena je fratina amo; kaj kiam ŝi rigardis al sia fratino en la vizaĝon kaj aŭskultis la ĉarman harmonion de ŝia voĉo, kiam ŝi plu pentradis la ĝojojn de la revidiĝo, tiam sur ŝia propra vizaĝo brilis espero kaj ĝojo.
Kaj ankoraŭ io: io, kio pli kaj pli trarigardis[127] tra la ceteraj sentoj, kaj por kio mi ne havas nomon. Tio ĉi ne estis ĝojo, triumfo, fiera entuziasmo — tiuj ĉi ne montras sin tiel trankvile. Tio ĉi estis ne sole amo kaj dankemo, kvankam tiuj ĉi faris parton de tio ĉi. Ĝi ne venis de ia egoista penso, ĉar tiuj ĉi[128] ne brilas tiel sur la frunto, ne flamas tiel sur la lipoj.
Doktoro Jeddler malgraŭ sia filozofio — kiun li ĉiam en la praktiko forgesadis, kiel
«Ho, estis
«Ho jes», ŝi respondis kun gaja rido kaj daŭrigis kudri diligente.
«De hodiaŭ post unu monato!» diris la doktoro meditante. «Ŝajnas kvazaŭ de tiu tempo pasis ne pli ol unu jaro. Kaj kie tiam estis mia malgranda Marion?»
«Neniam malproksime de sia fratino, kiel ajn malgranda ŝi estis», diris Marion: «Grace estis por mi ĉio, eĉ tiam, kiam ŝi ankoraŭ mem estis infano.»
«Tre vere, mia kateto, tre vere», respondis la doktoro. «Ŝi estis solida malgranda mastrino, mia Grace, kaj bona ekonomiistino[130] kaj diligenta saĝa infano: plena je pacienco por niaj kapricoj, ĉiam preta antaŭplenumi niajn dezirojn kaj forgesi la proprajn; eĉ jam tiam. Jam en tiu tempo, Grace, vi neniam estis kolera kaj disputema, esceptinte rilate unu punkton.»
«Mi timas, ke de tiu tempo mi tre ŝanĝiĝis al pli malbona», ridis Grace,diligente laborante. «Kia punkto ĝi estis, patro?»
«Alfred, kompreneble», diris la doktoro. «Vi estis nur tiam kontenta, se mi vin nomis la edzino de Alfred; tial ni vin nomis edzino de Alfred; kaj tio ĉi pli al vi plaĉis (kiel ajn strange ĝi nun ŝajnas), ol se ni donus al vi la titolon de dukino, se ni povus vin fari dukino.»
«Efektive tiel estis?»[131] trankvile diris Grace.
«Kiel,vimemoras?» demandis la doktoro.
«Mi pensas, ke mi ĝin ankoraŭ iom memoras», ŝi respondis, «sed nur apenaŭ. Estas tro longe de tiu tempo.» Kaj kudrante ŝi kantetis la rekanton de unu malnova kanto, kiun la doktoro amis.
«Alfred baldaŭ havos efektivan edzinon», ŝi diris, donante al la interparolo alian direkton; «kaj tio ĉi ests bela tempo por ni ĉiuj. Mia trijara ofico estos baldaŭ finita, Marion. Vi faris ĝin al mi tre facila. Mi diros al Alfred, kiam mi metos vin ree al lia brusto, ke vi lin la tutan tempon kore amis kaj ke li eĉ unu fojon ne bezonis mian subtenon. Ĉu mi povas ĝin al li diri, mia kara?»
«Diru al li, amata Grace», respondis Marion, «ke neniam ŝuldo[132] tiel noble, tiel grandanime, tiel elteneme estis plenumata; ke mi vin de tiu tempo kun ĉiu tago pli amis; kaj ke mi vin nun tiel senfine amas!»
«Tion ĉi mi ne povas al li diri», respondis ŝia fratino, ŝin ĉirkaŭprenante; «miajn meritojn la fantazio de Alfred al si pentru. Li sufiĉe trograndigos, kara Marion, tute kiel vi.»
Ŝi nun reprenis sian laboron, kiun ŝi estis formetinta el la mano, kiam ŝia fratino parolis kun tia tuŝiteco de l’ koro, kaj ŝi denove kantetis la malnovan kanton, kiu tiel plaĉis al la doktoro. Kaj la doktoro,sidante en la apoga seĝo, aŭskultis la kanton, batis la takton al ĝi sur sia genuo per la letero de Alfred, rigardis siajn filinojn kaj diris al si, ke inter la multaj vanaĵoj de la vana mondo tiuj ĉi almenaŭ estas sufiĉe belaj.
[122]
Legu «kiam
[124]
Kaskadaj miskomprenoj: Z mislegis germaneanstataŭ la Seybt-a(= taso), kaj Seybt ne atentis, ke en la angla estas ne sed(= subtaso). Temas evidente pri angliaj superstiĉoj — kion aŭguras trovo de du kuleroj? — kaj laŭ iuj tradicioj kuleroj en la taso kaj en la subtaso aŭguras malsame! —
[125]
Ĉi tie kaj poste la vortoformoj de la verbo
[127]
Tio konfliktas kun la (nun) kutima signifo de
[128]
Apenaŭ spureblas, al kio rilatas
[130]
Pli proksime al la angla originalo: «Ŝi estis prudenta malgranda virineto, mia Grace, kaj bona mastrumantino» Seybt probable malvolis nomi knabinon «virino», tial li uzis la vortojn ([dom]mastrino) kaj (mastrumistino).
[131]
El nuna vidpunkto tre forte mankas «ĉu». Sed verdire la Seybt-a tradukoaspektas strange apud la simpla originala vorto(= «Ĉu vere?») —