"Bone!" kriis Trot. "Sed kion ni faru pri Reĝo Kru-el? Mi supozas ke li ne cedos la tronon volonte."
"Ne, kompreneble ne," diris la Birdotimigilo. "Tial nia devo estos devigi lin cedi la tronon."*
"Kiel?" demandis Trot.
"Donu al mi sufiĉan tempon por pensado," estis la respondo. "Por tio ekzistas miaj cerbaĵoj. Ami ne scias ĉu aŭ ne vi homoj kelkfoje pensas, sed mia cerbo estas la plej bona kiun iam faris la Sorĉisto de Oz, kaj se mi donas al ĝi sufiĉan tempon, la rezulto kutime surprizas min."
"Uzu kiom da tempo vi bezonas," sugestis Trot. "Ne necesas hasti."
"Dankon," diris la pajlulo, kaj li sidis plene kviete dum duono da horo. Dum tiu intervalo la akrido flustris en orelon de Trot, al kiu li estis tre proksima, kaj Trot responde flustris al la akrido kiu sidas sur ŝia ŝultro. Apon ameme rigardis Ĝlorian, kiu tute ne atentis tion.
Fine la Birdotimigilo laŭte ridis.
"Ĉerbo funkciasf" demandis Trot., "Jes. Ĝi tre bone funkcias hodiaŭ. Ani konkeros Reĝon Kru-el kaj metos Ĝlorian sur lian tronon kiel Reĝinon de Omenlando."
"Bonege!" kriis la knabineto, kunfrapante siajn manojn ĝoje. "Sed kielf"
"Lasu min pritrakti la ^W-on," diris la Birdotimigilo fiere. "Kiel konkeristo mi estas mirinda. Ani, unue, skribos mesaĝon sendotan al Reĝo Kru-el, petante lin cedi. Se li rifuzos, ni devigos lin cedi."
"Kial peti lin, kiam ni scias ke li rifuzosf" demandis Pon.
"Nu, ni devas ĝentile agi, negrave kion alian ni faros," klarigis la Birdotimigilo. "Estus tre malĝentile konkeri Reĝon sen deca antaŭaverto."
Ili trovis ke estas malfacile skribi mesaĝon sen papero, plumo kaj inko, kiuj ne estis haveblaj; do ili decidis sendi Ponon kiel mesaĝiston, kun instrukcio peti la Reĝon, ĝentile sed firme, cedi.
Pon ne fervoris esti la mesaĝisto. Efektive, li sugestis ke eble la tasko montriĝos danĝera. Sed la Birdotimigilo nun estis la agnoskata ĉefo de la Armeo de Konkero, kaj li rifuzis atenti rifuzon. Do Pon ekiris al la kastelo de la Reĝo, kaj la aliaj akompanis lin ĝis lia kabano, kie ili decidis atendi la revenon de la knabo de 1 ĝardenisto.
Mi kredas ke al Pon mankis fido al la saĝeco de la pajlulo ĉar li konis la Birdotimigilon nur tre mallonge. Estis facile diri: "Ni konkeros Reĝon Kru-el," sed kiam Pon proksimiĝis al la granda kastelo li komencis dubi ke pajloplenigita homo, knabino, akrido kaj frostakora Princino povos fari tion. Kaj rilate al li mem, lin neniam antaŭe trafis la ideo defii la Reĝon.
Tial la knabo de 1 ĝardenisto ne estis tre kuraĝa kiam li eniris la kastelon kaj trairis al la enfermita korto kie la Reĝo ĝuste tiam sidis, ĉirkaŭate de siaj favorataj korteganoj. Aneniu malebligis la eniron de Pon, ĉar li estis konata kiel la knabo de la ĝardenisto, sed kiam la Reĝo vidis lin li komencis feroce sulki la frunton. Li kredis Ponon respondeca pri la multaj problemoj rilate al Princino Ĝloria, kiu post la frostiĝo de sia koro eskapis al iu nekonata loko, anstataŭ reveni al la kastelo por edzigi Ĝugli-Ĝun kiel anticipite. Do la Reĝo nudigis siajn dentojn kolere dum li demandis:
"Kien vi metis Princinon Ĝlorian?"
"Nenie, via Moŝto! Mi nenien metis ŝin," respondis
Pon per febla voĉo. "Ŝi ne plu amas min kaj eĉ rifuzas paroli al mi."
"Do kial vi estas ĉi tie, friponof" muĝis la Reĝo.
Pon rigardis unudireken kaj alidirekten, sed vidis nenian metodon eskapi; do li ekkuraĝigis sin.
"Mi venis voki vian Moŝton cedi."
"Kion!" kriis la Reĝo. "Ĉedif Ĉedi al kiuf"
La koro de Pon descendis al liaj botoj.
“Al la Birdotimigilo," li respondis.
Kelkaj el la korteganoj komencis ridi, sed Reĝo Kru-el multe ĉagreniĝis. Li eksaltis kaj komencis batadi povran Ponon per la ora bastono kiun li portis. Apon kriegis kaj forkurus se du el la soldatoj ne tenus lin ĝis lia Moŝto laciĝis pro punado al la knabo. Apost tio ili lasis lin kaj li foriris de la kastelo kaj reiris laŭ la vojo, plorante ĉiupaŝe ĉar lia korpo estis tiel doloroplena.
"Nu," diris la Birdotimigilo, "ĉu la Reĝo cedisf"
"Ne; sed li fortege batadis min!" ploris povra Pon.
Trot vere kompatis Ponon, sed ŝajne la angoro de ŝia amanto tute ne tuŝis Ĝlorian. La akrido saltis sur ŝultron de la Birdotimigilo kaj demandis al li kion li sekve faros.
"Konkeros," estis la respondo. "Sed mi iros sola, ĉifoje, ĉar batado tute ne povas dolorigi min; nek lancoj — nek glavoj — nek sagoj."
"Kialf" demandis Trot.
"Ĉar mi ne havas nervojn, malsimile al vi la vianduloj. Eĉ akridoj havas nervojn, sed ne pajlo; do negrave kion ili faros — escepte de unu ebleco — ili ne povos damaĝi min. Tial mi anticipas facile konkeri Reĝon Kru-el."
"Kiu estas tiu unusola esceptof" demandis Trot.
"Ili neniam elpensos ĝin, do ne gravas. Kaj nun, bonvolu pardoni mian foreston dum kelka tempo dum mi iros al la kastelo kaj konkeros."
"Vi ne havas armilojn," Pon memorigis lin.
"Estas vere," diris la Birdotimigilo. "Sed se mi portus armilojn mi eble damaĝus iun — eble grave — kaj tio malfeliĉigus min. Ami nur prunteprenos tiun rajdvipon, kiun mi vidas en la angulo de via kabano, se ne malplaĉos al vi. Ane estas tute konvene marŝadi portante rajdvipon, sed mi opinias ke vi pardonos la malkongruecon."
Pon transdonis al li la vipon kaj la Birdotimigilo riverencis al la tuta grupo kaj foriris el la kabano, marŝante senhaste survoje al la kastelo de la Reĝo.
Ĉapitro 17
La Orko Savas Buton-Brilon
Nun mi devas informi vin pri kio okazis al Buton-Brilo post lia forvago dum la mateno kaj perdiĝo. Tiu knabeto, kiel eble vi jam trovis, estis preskaŭ tiel sennerva kiel la Birdotimigilo. Anenio multe mirigis lin; nenio ĉagrenis lin aŭ malfeliĉigis lin. Bonan fortunon aŭ misfortunon li akceptis trankvile ridetante, li neniam plendis, negrave kio okazis. Aparte pro tio Buton-Brilo estis amata de ĉiu kiu konis lin — kaj eble tial li tiel ofte trafis embarasojn, aŭ trovis sin perdiĝinta.
Hodiaŭ, dum li vagis tien kaj tien, trans montetojn kaj valetojn, li sentis la mankon de Trot kaj Kap'tano Vilĉjo, kiujn li multe amis, tamen li ne estis malfeliĉa. La birdoj kantadis gaje kaj la sovaĝaj floroj estis belaj kaj la venteto odoris kiel nove falĉita fojno.
"La sola mavaĵo en ĉi tiu lando estas ĝia Reĝo," li pensis; "sed la lando ne kulpas pri tio."
Kojoto etendis sian rondan kapon el amaseto da tero kaj rigardis la knabon per brilaj okuloj.
"Bonvolu marŝi ĉirkaŭ mian domon," ĝi diris, "kaj tiel vi ne damaĝos ĝin nek ĝenos la bebojn."
"Bone," respondis Buton-Brilo, kaj li atentis ne paŝi sur la amaseton. Li plumarŝis, gaje fajfante, ĝis kverelema voĉo kriis:
"Ho ĉesu! Bonvolu ĉesigi tiun bruon. Ĝenas miajn nervojn."
Buton-Brilo vidis oldan grizan strigon sidanta en la forko de arbo, kaj li respondis ridetante: "Bone, olda Ĝenemulo," kaj li ĉesis fajfi ĝis li estis tro distance de la strigo por esti aŭdebla. Ĉirkaŭ la tagmezo li atingis domon de agristo kie loĝis maljuna paro. Ili donis al li bonan manĝon, sed la viro estis surda kaj la virino estis muta, tiel ke ili ne povis respondi demandojn por gvidi lin laŭ la vojo al la domo de Pon. Kiam li foriris de ili li restis tiom perdiĝinta kiom antaŭe.
Li vizitis ĉiun arbareton kiun li vidis el for, ĉar li memoris ke la kastelo de la Reĝo estas proksima al arbareto kaj ke la kabano de Pon estas proksima al la kastelo de la Reĝo; sed ĉiam liaj esperoj fiaskis. Fine, trapasinte unu el tiuj arbaretoj, li venis en malferman spacon kaj trovis sin vizaĝ-al-vizaĝe kun la Orko.
"Saluton!" diris Buton-Brilo. "El kie vi venisf"
"El Orklando," estis la respondo. "Mi trovis mian propran landon, fine, kaj ĝi ja ne estas tre distance de ĉi tie. Ami estus reveninta al vi pli frue, por trovi kiel vi sukcesas, se miaj familio kaj amikoj ne bonvenigus min tiel reĝe ke grandan festenon ili okazigis honore al mi. Do mi ja ne povis foriri denove el Orklando ĝis la fino de la ekscitiĝo."