"Mi nenie vidas la Orkon," ŝi komentis, ĉirkau-rigardante. Siaj okuloj ektrafis ion kaj ŝi kriis: "Ho, Kap'tano Vilĉjo! Ĉu ne estas domo tie, livef"
Kap'tano Vilĉjo atente rigardante vidis kaban-konstruaĵon ĉe unu rando de la arbaro. "spektas tiel, Trot. Ami ne nomus ĝin vera domo, sed ĝi ja estas konstruaĵo. Ani transiru kaj trovu ĉu ĝi estas enloĝata."
Ĉapitro 5
La Malgranda Oldulo de la Insulo
Kelkaj paŝoj venigis ilin al la kabano, kiu estis nur tegmento el branĉoj konstruita super kvadrata spaco, kun kelkaj arbobranĉoj ligitaj al la flankoj por forteni la venton. La antaŭo estis tute malferma kaj frontis la maron, kaj dum niaj amikoj proksimiĝis ili observis vireton kun longa pinta barbo, kiu sidis senmove sur tabureto kaj gapis penseme trans la akvon.
"Malbloku la vojon, bonvolu," li vokis per kolerema voĉo. "Ĉu vi ne vidas ke vi obstrukcas mian vidonf"
"Bonan matenon," diris Kap'tano Vilĉjo ĝentile.
"La mateno ne estas bona!" feroce diris la vireto.
"Mi vidis multe pli da matenoj pli bonaj ol ĉi tiu. Ĉu laŭ vi estas bona mateno kiam min ĝenas tioma amaso da uloj kiaj vif"
Troton mirigis aŭdi tiajn vortojn de nekonato kiun ili salutis tute dece, kaj Kap'tano Vilĉjo ruĝiĝis pro la malĝentileco de la vireco. Sed la velisto diris per trankvila voĉtono:
"Ĉu vi estas la solulo loĝanta ĉi tiun insulon ĉif"
"Vi misgramatikas," estis la respondo. "Sed ĉi tiu estas mia propra, ekskluziva insulo, kaj mi dankos ke vi foriru de ĝi laŭeble plej baldaŭ."
"Volonte ni farus tion," diris Trot, kaj ŝi kaj Kap'tano Vilĉjo forturnis sin kaj marŝis al la bordo, por trovi ĉu iu alia tero estas videbla.
La vireto stariĝis kaj sekvis ilin, kvankam ambaŭ jam estis tro provokitaj por plu atenti lin.
"Nenio videbla, partnero," raportis Kap'tano Vilĉjo, ombrante siajn okulojn per sia mano; "do ni devos resti ĉi tie kelkatempe, ŝajnas. Ane estas malbona loko, Trot, tute ne."
"Nu, vi nenion scias pri ĝi!" interrompis la vireto. "La arboj estas multe tro verdaj kaj la rokoj estas pli duraj ol taŭgas. Ami trovas la sablon tre eroplena kaj la akvon aĉe malseka. Ĉiu venteto kaŭzas aermoviĝon kaj la suno brilas dum la tago, kiam oni ne bezonas ĝin, kaj ekmalaperas ĝuste kiam komencas mallumiĝi. Se vi restos ĉi tie vi trovos la insulon tre malkontentiga."
Trot turnis sin por rigardi lin, kaj ŝia dolĉa vizaĝo estis serioza kaj scivolplena.
"Mi demandas al mi kiu vi estas," ŝi diris.
"Mi nomiĝas Pesim," diris li, fiermiene. "Oni nomas min la Observanto."
"Ho. Kion vi observasf" demandis la knabineto.
"Ĉion kion mi vidas," estis la respondo, pli malagrablatona. Subite Pesim retiris sin, farante krieton de alarmiĝo, kaj rigardis kelkajn piedspurojn en la sablo. "Ho, ve!" li kriis lamente.
"Kia problemo nunf" demandis Kap'tano Vilĉjo. "lu enpuŝis la teron! Ĉu vi ne vidasf"
"Ne sufiĉe enpuŝe por difekti ion," diris Trot, ekzamenante la piedspurojn.
"Ĉio malĝusta difektas," insistis la viro. "Se la tero estus enpuŝita kilometron, estus granda katastrofo, ĉu nef"
"Mi supozas ke jes," agnoskis la knabineto.
"Nu, ĉi tie ĝi estas enpuŝita plenan centimetron! Tio estas centono de metro, plena centmilono de kilometro. Do ĝi estas centmilono da katastrofo! — Ho ve! Estas terure!" diris Pesim per plorkria voĉo.
"Penu forgesi la aferon, sinjoro," konsilis Kap'tano Vilĉjo, konsole. "Komencas pluvi. Ani eniru vian kabanon por resti sekaj."
"Pluvas! Ĉu vere pluvasf" demandis Pesim, komencante plori.
"Jes," respondis Kap'tano Vilĉjo, dum la gutoj komencis fali, "kaj mi ne vidas rimedon por haltigi tion, eĉ kvankam mi mem estas sperta observanto."
"Ne; mi timas ke ni ne povas haltigi ĝin," diris la viro. "Ĉu vi estas multe okupata ĝuste nunf"
"Ne post kiam mi reiros al la kabano," respondis la velisto.
"Do bonvolu komplezi min," petegis Pesim, paŝante vigle malantaŭ ili, ĉar ili rapide marŝadis al la kabano.
"Dependas de kia komplezo," diris Kap'tano Vilĉjo.
"Bonvolu porti mian ombrelon al la marbordo kaj teni ĝin super la povraj fiŝoj ĝis ĉesos pluvi. Ami timas ke ili malsekiĝos," diris Pesim.
Trot ridis, sed Kap'tano Vilĉjo kredis ke la vireto mokas lin do li sulkis sian frunton je Pesim tiumaniere ke estis evidente ke li koleras.
Ili atingis la kabanon antaŭ ol fariĝi tre malsekaj, kvankam la pluvo nun faladis en formo de grandaj gutoj. La tegmento de la kabano protektis ilin kaj dum ili staris rigardante la pluvadon io enzumis kaj cirkladis ĉirkaŭ la kapon de Pesim. Tuj la Observanto komencis forbati ĝin per siaj manoj, kriante:
"Burdo! Burdo! La plej stranga burdo kian iam mi vidis!"
Kap'tano Vilĉjo kaj Trot ambaŭ rigardis ĝin kaj la knabineto surprizite diris:
"Jadi! Estas eta Orketo!"
"Tio ĝi estas, tute certe," kriis Kap'tano Vilĉjo.
Efektive ĝi ne estis multe pli granda ol granda burdo, kaj kiam ĝi flugis al Trot ŝi permesis ke ĝi haltu sur ŝia ŝultro.
"Jes, ja estas mi," diris tre malgranda voĉo en ŝian orelon; "tamen malgraŭ tio, mi estas en ega embaraso."
"Kio, ĉu vi do estas nia Orkof" demandis la knabino, miroplene.
"Ne, mi estas mia Orko. Sed mi estas la sola Orko kiun vi konas," respondis la uleto.
"Kio okazis al vif" demandis la velisto, metante sian kapon apud la ŝultron de Trot por pli bone aŭdi la respondon. Ankaŭ Pesim apudmetis sian kapon, kaj la Orko diris:
"Memoru ke kiam mi foriris de vi mi komencis flugi trans la arbojn, kaj tuj kiam mi atingis ĉi tiun flankon de la arbaro mi vidis arbuston kovritan de la plej bongustegaspektaj fruktoj kiajn vi povus imagi. La fruktoj estis proksimume grosgrandaj kaj estis bele lavendokoloraj. Do mi alflugis kaj plukis beron per mia beko kaj manĝis ĝin. Tuj mi komencis malgrandiĝi. Ami povis senti min ŝrumpi, eble forŝrumpi, kaj tio ege timigis min, do mi flugis sur la teron por pripensi kio okazas. Apost kelkaj sekundoj mi atingis la dimension kiun vi nun vidas; sed tia mi restis, mi fariĝis ne pli malgranda, estas vere, sed ankaŭ ne pli granda. Ĉerte estas terura aflikto! Kiam mi ne plu estis tiom konfuzita pro la ŝoko, mi komencis serĉi vin. Ane estas facile trovi vojon kiam oni estas tiel malgranda, sed bonfortune mi vidis vin ĉi tie en ĉi tiu kabano kaj tuj venis al vi."
Kap'tano Vilĉjo kaj Trot multege miris pro tiu historio kaj sentis malfeliĉon por la povra Orko, sed la vireto Pesim ŝajne opiniis ĝin bona ŝerco. Li komencis ridi kiam li aŭdis la historion kaj ridis ĝis preskaŭsufokiĝo, post tio li kuŝiĝis sur la teron kaj ruliĝis kaj denove ridadis, dum larmoj de amuziĝo fluis sur liaj sulkoplenaj vangoj.
"Ho ve! Ho ve!" li fine anhelis, sidiĝante kaj viŝante siajn okulojn. "Estas troe! Estas preskaŭ tro gajige!"
"Mi trovas nenion amuzan," komentis Trot indigne.
"Vi trovus se vi havus samajn spertojn kiel mi," diris Pesim, stariĝante kaj iom post iom rehavante sian solenan malkontentan mienon. "Tutsamo okazis al mi."
"Ho, ĉuf Kaj kiel vi do troviĝis sur ĉi tiu insulof" demandis la knabino.
"Mi ne troviĝis; la najbaroj alvenigis min," respondis la vireto, sulkante sian frunton pro la memoro. "Ili diris ke mi estas kverelema kaj kulpigema kaj ili akuzis min ĉar mi diris al ili ĉion misan aŭ ĉiam malĝustan, kaj ĉar mi diris al ili kia ĉio devus esti. Do ili venigis min ĉi tien kaj lasis min tute sola, dirante ke se mi kverelos kun mi mem, neniu alia fariĝos malfeliĉa. Absurde, ĉu ne?”
"Ŝajnas al mi," diris Kap'tano Vilĉjo, "ke tiuj najbaroj ĝuste agis."
"Nu," pludiris Pesim, "trovinte min Reĝo de ĉi tiu insulo mi devis vivi per la fruktoj, kaj mi trovis multajn fruktojn kreskantajn ĉi tie kiujn antaŭe mi neniam vidis. Ami gustumis plurajn kaj trovis ilin bongustaj kaj nutraj. Sed unu tagon mi manĝis lavendan beron — same kiel la Orko — kaj tuj mi fariĝis tiel malgranda ke mi estis apenaŭ kvin centimetrojn alta. La kondiĉo estis tre malagrabla kaj, samkiel la Orko, mi multe ektimis. Ami ne povis facile marŝi, nek multe marŝi, ĉar ĉiu terbulo antaŭ mi aspektis monto, ĉiu folio de herbo arbo kaj ĉiu sablero rokego. Aplurajn tagojn mi ĉirkaŭstumbladis plene de timo. Foje arbobufo preskaŭ glutis min, kaj kiam mi kuris el sub la protektantaj arbustoj la mevoj kaj kormoranoj alflugis por beki min. Fine mi decidis manĝi plian beron kaj tute nuliĝi, ĉar la vivo, por ulo tiel malgranda kiel mi tiam, fariĝis teda koŝmaro.