"Vi povas reiri al la truo el kiu vi venis."
Kap'tano Vilĉjo kapneis; Trot tremegis pro la penso; la Orko laŭte ridis.
"Eble vi ja estas la Reĝo ĉi tie," la ulo diris al Pesim, "sed ni intencas regi ĉi tiun insulon por ni mem, ĉar ni estas tri kaj vi estas unu, kaj plejfortas ni."
La vireto ne respondis al tio, kvankam dum ili remarŝis al la kabano lia vizaĝo plej feroce mienis. Kap'tano Vilĉjo kolektis amason da folioj kaj, helpate de Trot, preparis du komfortajn litojn en kontraŭaj anguloj de la kabano. Apesim dormis en hamako kiun li pendigis de du arboj.
Ili ne bezonis telerojn, ĉar ilia manĝaĵo konsistis tute el fruktoj kaj nuksoj plukitaj disde la arboj; ili ne faris fajron, ĉar la vetero estis varma kaj nenio estis kuirenda; mebloj mankis en la kabano krom la kruda tabureto sur kiu kutimis sidi la vireto. Li nomis ĝin sia «trono» kaj ili permesis ke li retenu ĝin.
Do ili loĝis sur la insulo dum tri tagoj, kaj ili ripozis kaj manĝis ĝissate. Tamen, ili tute ne feliĉis pro tiu vivo, pro Pesim. Li konstante kritikis ilin, kaj kion ajn ili faris, kaj la tutan ĉirkaŭaĵon. Li trovis nenion bonan aŭ admirindan en la tuta mondo kaj Trot baldaŭ komprenis kial la iamaj najbaroj de la vireto portis lin al tiu insulo kaj lasis lin tie tute sola por ke li ne povu ĝeni plu. Estis misfortune por ili ke iliaj aventuroj venigis ilin al tiu loko, ĉar ofte ili preferus la ĉeeston de sovaĝa besto al la ĉeesto de Pesim.
La kvaran tagon feliĉa penso trafis la Orkon. Ili ĉiuj cerbumadis pri ebla metodo foriri de la insulo, kaj diskutis tiun aŭ tiun rimedon, sen trovi planon praktikan. Kap'tano Vilĉjo diris ke li povus konstrui floson el la arboj, sufiĉe grandan por porti ilin ĉiujn, sed kiel ilojn li havis nur tiujn du poŝtranĉilojn kaj ne eblis haki arbojn per tiel malgrandaj klingoj.
"Kaj supozu ke ni sukcesus flosi sur la oceano," diris Trot, "kien ni drivus, kaj kiom longe necesus por ke ni alvenu tienf"
Kap'tano Vilĉjo devis agnoski ke li ne scias. La Orko povus forflugi de la insulo kiam ajn ĝi volus, sed la kuriozulo estis lojala al siaj novaj amikoj kaj rifuzis lasi ilin en tia soleca dizertita loko.
Sed kiam Trot urĝis lin forflugi, dum tiu kvara mateno, la Orkon ektrafis la feliĉa penso.
"Mi forflugos," diris li, "se vi ambaŭ konsentos rajdi sur mia dorso."
"Ni estas tro pezaj; vi eble faligus nin," oponis Kap'tano Vilĉjo.
"Jes, vi estas tro pezaj por longa veturo," agnoskis la Orko, "sed se vi manĝus tiujn lavendajn berojn vi fariĝus sufiĉe malgrandaj por ke mi povu facile porti vin."
Tiu kurioza propono surprizis Troton kaj ŝi rigardis pensprofunde la parolinton dum ŝi konsideris ĝin, sed Kap'tano Vilĉjo malestime elspiris kaj demandis:
"Kio okazus al ni postef Ni malmulte utilus se ni estus nur kvin aŭ ses centimetrojn altaj. Ane, S-ro Orko, mi preferas resti ĉi tie kia mi estas, ol esti fingrulo aliloke."
"Kial vi ne povus kunporti kelkajn malhele purpurajn berojn, kiujn vi manĝus atinginte nian cellokonf" demandis la Orko. "Tiel vi povus regrandiĝi laŭdezire."
Trot kunfrapis siajn manojn pro ĝojo.
"Ĝuste!" ŝi kriis. "Ni faru tion, Kap'tano Vilĉjo." l la maljuna velisto unue ne multe plaĉis la plano, sed li pripensis ĝin zorge kaj ju pli li pensis des pli ĝi plaĉis.
"Kiel vi sukcesus porti nin, se ni estus tiel malgrandajf" li demandis.
"Mi povus meti vin en paperan sakon, kaj ligi la sakon ĉirkaŭ mian kolon."
"Sed ni ne havas paperan sakon," oponis Trot.
La Orko rigardis ŝin.
"Via sunkufo," ĝi diris post kelka pensado, "estas kava en sia mezo kaj havas du ŝnurojn kiujn vi povus ligi ĉirkaŭ mian kolon."
Trot deprenis sian sunkufon kaj rigardis ĝin kritikeme. Jes, ĝi ja povus facile enteni kaj ŝin kaj Kap'tanon Vilĉjon, kiam ili estos manĝintaj la lavendajn berojn kaj ŝrumpintajn. Ŝi ligis la ŝnurojn ĉirkaŭ la kolon de la Orko kaj la sunkufo fariĝis sako en kiu du hometoj povus veturi sen danĝero elfali. Do ŝi diris:
"Mi kredas ke ni agos tiel, Kap'tano."
Kap'tano Vilĉjo ĝemis sed li ne povis fari logikan oponon escepte ke la plano ŝajnis al li tre danĝera — kaj pli ol unumaniere danĝera.
"Anakŭ mi opinias tion," diris Trot sobre. "Sed neniu povas resti vivanta sen kelkfoje eniri danĝeron, kaj danĝero ne nepre signifas ke oni damaĝiĝas, Kap'tano; nur ke ni eble damaĝiĝus. Do mi supozas ke ni devos riski tion."
"Ni iru serĉi la berojn," diris la Orko.
Ili diris nenion al Pesim, kiu sidadis sur sia tabureto kaj malfeliĉe sulkis la frunton dum li gapis la oceanon, sed tuj komencis serĉi la arbojn sur kiuj estas la magiaj fruktoj. La Orko tre bone memoris kie kreskas la lavendaj beroj kaj gvidis siajn kompanojn rapide al la loko.
Kap'tano Vilĉjo kolektis du berojn kaj zorge metis ilin en sian poŝon. Apost tio ili ĉirkaŭiris al la orienta flanko de la insulo kaj trovis la arbon sur kiu kreskas la malhele purpuraj beroj.
"Mi intencas preni kvar el ili," diris la velisto, "tiel ke se unu ne grandigos nin ni povos manĝi alian."
"Pli bone prenu ses," konsilis la Orko. "Estas bone esti sekura, kaj mi estas certa ke tiuj arboj kreskas en neniu alia loko en la tuta mondo."
Do Kap'tano Vilĉjo kolektis ses purpurajn berojn kaj kun siaj valoregaj fruktoj ili reiris al la kabano por adiaŭi Pesimon. Eble ili ne tiom ĝentilus al tiu malagrabla vireto se ili ne volus peti lin ligi la sunkufon ĉirkaŭ la kolon de la Orko.
Kiam Pesim informiĝis ke ili foriros de li li unue aspektis multe plaĉita, sed li subite memoris ke li devas esti plaĉata de nenio do li komencis grumbladi pri sia forlasiĝo.
"Ni sciis ke ne kontentigus vin," komentis Kap'tano Vilĉjo. "Ne kontentigis vin ke ni estas ĉi tie, kaj ne kontentigos vin ke ni estos for."
"Estas tute vere," agnoskis Pesim. "Mi ne estas kontenta ekde antaŭ nememorebla tempo; do neniel gravas al mi ĉu vi foriros aŭ restos."
Tamen lin interesis ilia eksperimento, kaj li volonte konsentis helpi, kvankam li profetis ke ili falos el la sunkufo dumvoje kaj aŭ dronos en la oceano aŭ disfrakasiĝos sur iu roka bordo. Tiu malgaja aŭguro ne senkuraĝigis Troton, sed ĝi tre nervozigis Kap'tanon Vilĉjon.
"Mi la unua manĝos mian beron," diris Trot, dum ŝi metis sian sunkufon sur la teron, tiel ke ili povos eniri ĝin.
Post tio ŝi manĝis la lavendan beron kaj post kelkaj sekundoj ŝi tiom malgrandiĝis ke Kap'tano Vilĉjo prenis ŝin tre zorge per sia dikfingro kaj unua fingro kaj metis ŝin en la mezon de la sunkufo. Apost tio li metis apud ŝin la ses purpurajn berojn — ĉiu estis proksimume tiel granda kiel la kapo de eta Trot — kaj ĉar ĉiuj preparoj estis faritaj la maljuna velisto manĝis sian lavendan beron kaj fariĝis tre malgranda — eĉ lia ligna kruro!
Kap'tano Vilĉjo ege stumblis penante grimpi trans la randon de la sunkufo kaj falis apud Troton kapantaŭe, kio instigis mizeran Pesimon ridegi ĝoje. Apost tio la Reĝo de la Insulo prenis la sunkufon — tiel senzorge ke li skuis ĝiajn enulojn kvazaŭ pizojn en pizujo — kaj ligis ĝin, per ĝiaj ŝnuroj, sekure ĉirkaŭ la kolon de la Orko.
"Mi esperas, Trot, ke vi tre sekurige kudris tiujn ŝnurojn," diris Kap'tano Vilĉjo maltrankvile.
"Nu, ni vere ne multe pezas, sciu," ŝi respondis, "do mi kredas ke la kudro ne rompiĝos. Sed atentu ne dispremi la berojn, Kap'tano."