— Ĉu vi diras tion al mi? Oni devus ekstermi ĉiujn katojn tie!
— Mi pensis ne tute pri tio. Mi suferas pro sendormeco.
— Hm… Kiel ĝi manifestiĝas?
Rancing, sur kiu komencis montriĝi la simptomoj de flavmalsano, pro la multe da subpremita kolero, li kapitulacis al la sorto kaj klarigis kun ĝentila rideto, ke la du ĉefaj simptomoj de lia sendormeco estas la maldorma stato kaj vigilo.
— Ĉiuokaze ĝi estas grava — diris la kuracisto. — Verŝajne vi havas anemion, tial vi estas nervoza, hipo§ondro, kun malbona memorio.
— Mi ŝatus, se vi preskribus ian dormigilon.
— Bonega ideo!
La kuracisto transdonis al li recepton. Rancing pagis kaj foriris.
En la sukeraĵejo li aĉetis kelkajn kremkukojn. Li sciis, ke la frandema knabino preferas la doĉaĵojn. Li transdonis ĝin al Greta post la vespermanĝo, en konvena momento, kiam neniu estis en la ĉambro. La knabino apenaŭ menĝetis el ĝi, kiel kutime, kaj rigardinte sur la restintan parton, Greta diris, ke ŝi suprenportos ĝin en sian ĉambron por la katoj.
Rancing sciis, ke ŝi manĝos tion jam sur la ŝtuparo. Kaj li ne eraris pri tio. Li miksis en la kremon de la kuko kvinoblan dozon da dormigilo, kion d-ro Rüdiger preskribis por li. Post unu horo Greta ronkis tiel laŭte, ke ŝiaj katoj kaŝiĝis en la angulo de la dormoĉambro kun kurbigita dorso kaj taŭzitaj haroj.
Estis obskura, malbela nokto.
Sekvis la decida momento, kiam jam pli multe da trompiĝoj ne povas trafi lin. Eddy kunportis volvitan paperon, kion li ŝmiris per peĉo. Ĝi servis por alglui la molan, gudrumitan paperon sur la fenestrovitron de Greta, kiun li tranĉos per la diamanto de sia ringo kaj senbrue elprenos ĝin. Cetere la vitro estus enpremebla, kio kaŭzus teruran frakas-bruon. Krom tio li kunportis nur longan, dikan ŝnuron.
La vetero estas tre favora. La fama feno blovas el la direkto de Alpoj, aspergante la teron per grandj pluvogutoj, la densaj nubon funebre kovras la reginonon. Nia heroo atingas sur helika ŝuparo la elstaran turoĉambron, konstruitan kiel ornamaĵon. Ĝi havas grandegan klapfenestron, kiu facile malfermiĝas, kaj tiel oni simple povas iri sur la tegmenton.
Haliho!
Eddy ŝatintus respondi per ĉasista krio al la vento, ĉar li havis tiel sovaĝan, rezolutan aventuremon.
Haliho!
Li aspektis kiel freneza vakero kun siaj flirtiĝantaj haroj, portante volvitan ŝnuron sur la brako, gudrumitan paperon en la mano, kiu galopas sur la prerio kun siaj lazo kaj lirika poemo.
Forta ferhoko elstaris el sub la lado ĉe la kubuto de la pluvotubo. Ĝi estis super la fenestro de Greta. Li bone pririgardis tiun hokon apud la kvadratforma, blokŝtona ornamaĵo de la fasado. Sub ĝi estas la rondforma, blinda fenestro, kaj malpli supre la balkono de la knabino.
Kia komforto ĝi estas por rompŝtelisto, male al la narkote endormiĝinta viktimo.
Li fiksis la ŝnuron per strikta marista maŝo al la hoko kaj malsuprenigis tion. Ĝi balanciĝante svingiĝis en la vento. La ŝnuro pendis pli profunden ol la nivelo de la balkono. Farinte tion, li prenis la gluiĝeman rulaĵon sub sian akcelon kaj komencis malrapide descendi.
Diablo forportu tiun gudron!
La longa, nigra papaero unue gluiĝis al lia mano, kaj kiam li volis forigi ĝin, la vento premis la tuton al lia vizaĝo. Nun li aspektis tiel, kiel Ku-Klux-Klan-atencanto, portanta maskon ĝiszone. Bonŝance, ke li atingis la blindan fenestron kaj eksidis por momento sur la rando de la rondforma, mallarĝa kavaĵo. La balkono de Greta estis du etaĝojn malsupre. Li lasis pendi la ŝnuron libere kaj provis ŝiri la gudrumitan paperon de sur sia vizaĝo.
Arbokrono de giganta abio kliniĝadis susurante ne malproksime de li.
La blinda fenestro, kie li sidis, estis regula cirklo. Nur malgranda muro. Kavaĵo, simila al kaserolego. Kial oni faras ĝin? Eddy pensadis pri tio dum kelkaj momentoj, sed poste li tre ekmiris.
Kie estas la ŝnuro?
Sankta Dio!!!
Li lasis la ŝnuron libere pendi, kaj ĝi alkroĉiĝis al la branĉoj de la grandega abio dum eksvingiĝo. La ŝnuro nur iomete estis alkroĉita, kaj nun ĝi malstabile pendis sur la maldika branĉo. Eble ĝi tuj refalos, sed sur tiu ĉi mallarĝa rando, dorse la nura muro, en la alteco de kvin etaĝoj, li povas kroĉiĝi nur al la gudrumita papaero, la situacio estas iomete malasperiga. Ni komprenu tion.
Li devus etendi nur sian brakon kaj atingus la ŝnuron. Sed kiel ekmoviĝi ĉi tie?
Li sentis tiel, ke li tuj falos malsupren.
Restas nenio alia ol atendi la plej baldaŭan ventopuŝon, por ke la snuro refalu. Oni ne devis longe atendi la ventoatakojn en tiu nokto. Ĝi jam venis, furioze kaj muĝante!
Haliho!
La ŝnuro moviĝetis.
Nun!
Ĝi leviĝas kaj…
Kaj ĝi falis inter du branĉojn, kiel en forkon. Ciklono aŭ tornado, aŭ alia transmara ŝanĝo de vetero estus bezonata por eklevi ĝin.
La situacio de Eddy Rancing estis pli malesperiga kaj senperspektiva ol tiuj kompatindaj situacioj, kiuj okazis iam en la mondo!
Li ĉirkaŭprenis siajn genuojn, kurbiĝante laŭ la arko de la rondforma, blinda fenestro, kaj li aspektis de malproksime, kiel ŝnurego. Li estis malseka ĝishaŭte, la malvarmo trapenetris lin, kaj la aŭroro ankoraŭ estis tre malpoksime.
Sed kion li faros aŭrore? Kiel klarigi…
La gruzero grincis. Iu venas malsupre!! Larĝranda ĉapelo aperis en la parko.
Sinjoro Maxl! La poeto de Vilhelmo Tell! Kion li serĉas ĉi tie?
Estas certe, ke antaŭ nelonge li vidis lin vespere promenadi reve ĉe la barilo kun Viktoria, la edzino de ĉefĝardenisto Kratochwil. Jes ja! La ĉefĝardenisto ricevis alciton por la hodiaŭa tago iri en Erlenbach-on, kaj li certe pasigos la nokton tie. Kion fari? Ne estas alia senkulpigo. Li raspis sian gorĝon kaj kriis malsupren:
— Bonan vesperon… sinjoro Maxl…
La poeto rigardis supren. Poste li eklevis sian ĉapelon.
— Mi havas la honoron, sinjoro Rancing! Kiel vi opinias pri tiu terura vetero?
— Ĝi venas el Alpoj. Okazas degelo — li kriis kun altrudita rideto el la blinda fenestro.
— Se estas permesate demandi: kion vi faras supre?
— Ankaŭ mi mem ne scias…
— Nu, tiam mi ne ĝenas vin — li diris levinte sian ĉapelon kaj ekiris.
— Sinjoro Maxl! Ĉu vi helpus min?
— Bedaŭrinde, sinjoro, mi ne havas eĉ unu groŝon. Sed la direktoro de la banko, barono Ostrau…
— Mi pensis ne pri financa helpo. Mi ŝatus malsuprenveni de tie ĉi.
— Ĉu ne estas bone sidi tie?… Diru, efektive kial vi restadas hodiaŭ nokte sur la fasado de la kastelo, kiel ia reliefo?
— Mi ne povas malsuprenveni
— Tio ankoraŭ ne estas kaŭzo por supreniri.
— La vento forblovis la ŝnuron, kaj ĝi kroĉiĝis sur tiu abio. Vi povus helpi min, sinjoro Maxl.
— Sed tio dependas nur de mi. Mi estas preta antaŭhelpi vian malsuprenvenon. Sed al tio estas bezonata ĵeti teren bagatelaĵon. Vi havas tre belan poŝhorloĝon kun ĉeno.
Eddy teruriĝis.
— Sinjoro! Ĝi estas ĉantaĝo!
— Lasu tion al mia konscieno. Nu, ĉu vi ĵetas ĝin aŭ ne? — La horloĝo de sinjoro Rancing kun la mallonga, dika oficira ĉeno ĉiam tre plaĉis al sinjoro Maxl. La demando, ĉu ĝi estas vere el oro? Foje en Zuriko iu vendis al li bastonon kun arĝenta kapo, kaj poste evidentiĝis, ke la belega prenilo estas akvokrano. De tiam li estas singarda. La poeto ekiris, kvazaŭ li estus foriranta.
— Atendu!
Rancing ĵetis teren sian poŝhorloĝon kun malestimo, kiu falis kun obtuza bruo sur bedon, inter la arbidojn, ĉirkaŭvolvitaj per papero.
— Hontu! — li kriis malsupren. — Ke verkistro estas tiel materialeca!
— Vi eraras! Mi ne estas materialeca kiel poeto! Mi ankoraŭ ne ricevis eĉ unu groŝon por miaj verkoj… Kie estas tiu malbenita horloĝo?