— D. El via surtera konduto ni havis pruvon pri via morala progreso, kaj nun, el via parolmaniero, ni havas pruvon pri tio, ke via progreso estas ankaŭ intelekta. — R. Al mi restas multe por akiri; sed sur la Tero estas multaj personoj, kiuj estas rigardataj kiel nekleraj, nur pro tio, ke ilia intelekto estas malakrigita de kulpelpago. Per la morto ŝiriĝas la vualo kaj la nesciantoj ofte estas pli kleraj ol tiuj, kiuj malŝatis ilian nescion. Kredu, ke fiero estas provilo por la homa kono.
Ĉiuj, kiuj havas koron alireblan por flatado, kaj kiuj tro fidas al sia sciaro, estas sur malbona vojo; ordinare ili estas hipokritaj, kaj tial ilin malfidu.
Estu humila, kiel la Kristo, kaj, kiel li, ame portu vian krucon, por ke vi supreniru en la regnon de la ĉieloj."
Franзoise Vernhes Anna Bitter
La perdo de adorata filo estas motivo de akra aflikt- iĝo, sed vidi la solfilon, celon de ĉiuj esperoj, ricevanton de ĉiuj amoj, konsumiĝi videble kaj sensufere pro nekonat- aj kaŭzoj, pro unu el tiuj kapricoj de la Naturo, mokantaj la Sciencon, kaj, post la elĉerpiĝo de ĉiuj rimedoj, ne havigi al si kompense eĉ unu esperon; elporti tiun angoron ĉiumomente, dum longaj jaroj, kaj ne antaŭvidi ĝian finon, tio estas kruela turmento, kiun riĉaĵo pligravigas ans- tataŭ faciligi, pro la neeblo vidi ĝin ĝuata de la adorata estulo.
Tia estis la situacio de la patro de Anna Bitter, kiu tial forlasis sin al intima malespero. Lia karaktero koler- iĝis antaŭ tia sceno, kiu siris lian koron kaj ties sekvoj ne povis ne esti fatalaj, kvankam malprecizaj. Iu amiko de la familio, adepto de Spiritismo, opiniis, ke li devas demandi pri tio la spiritan gvidanton, kaj li ricevis la jenan repondon:
"Mi tre deziras klarigi al vi la aferon, kiu nun vin priokupas, ĉar mi scias, ke vi ne venas al mi pro maldiskreta scivolemo, sed pro la intereso, kiun tiu kompatinda filino inspiras al vi, kaj ankaŭ pro tio, ke, kredante al la dia justeco, vi nur gajnos el tio. Ĉiuj, kiuj portas en si la justecon de la Sinjoro, devas klini sian frunton sen malbenoj kaj ribeloj, ĉar ne ekzistas puno senkaŭza. La kompatinda filino, kies verdikto de morto estis prokrastita de Dio, baldaŭ devos eniri en nian medion, ĉar si meritis la dian kompaton; koncerne sian patron, tiu malfeliĉa viro devas esti punata ĉe la sola alligiteco de sia vivo, ĉar li mokis la fidon kaj la sentojn de ĉiuj lin ĉirkaŭantaj. Dum sekundoj lia pento tusis la Ĉiopovan, kaj la morto ne donis baton al estulino, kiu al li estis tiel kara; sed la ribelemo venis tuj, kaj la puno ĉiam ĝin akompanas. En tiuj kondiĉoj, ankoraŭ estas feliĉo esti punata en tiu mondo! Miaj amikoj, preĝu por tiu kompatinda filino, kies junaĝo malfaciligos siajn last- ajn momentojn. En tiu estulino la vivosuko estas tiel abunda, ke, malgraŭ ĝia organa malfortikeco, sia animo havos malfacilaĵon disiĝi. Ho! preĝu... Poste ankaŭ si vin helpos kaj konsolos, ĉar sia Spirito estas pli pro- gresinta ol tiuj, kiuj sin ĉirkaŭas. Por ke sia disiĝo estu faciligata, koncernis min, kiel speciala favoro de la Sinjoro, instrui vin tiurilate"
Spertinte la izolitecon, la patro de Anna Bitter mortis. Jen estas la unuaj komunikaĵoj, kiujn unu kaj dua donis post siaj respektivaj elkarniĝoj:
De la filino. "Dankon, mia amiko, pro via propeto pro tiu infano, kaj ankaŭ pro tio, ke vi sekvis la konsilojn de via bona gvidanto. Jes. Dank' al viaj preĝoj, estis al mi pli facile lasi la surteran envolvaĵon, ĉar mia patro... Ha! tiu ne preĝis, nur malbenis! Mi tamen ne malamas lin pro tio: — rezulto de lia granda amo al mi. Mi petas Dion doni lumon al li antaŭ la morto; kaj, rilate al mi, mi lin instigas kaj animas, ĉar koncernas min la misio faciligi liajn lastajn momentojn. Iafoje ŝajnas al mi, ke dia lumradio falas sur lin kaj eĉ lin kortuŝas; sed tio estas nenio pli ol pasema heleco, tuj lin fordonanta al la primitivaj ideoj. Li portas en si unu ĝermon de fido, sed de fido tiel sufokita de la mondumaj interesoj, ke ĝi nur povas maturiĝi per novaj kaj pli turmentaj provoj. Rilate al mi, mi nur devis elporti ian reston de provo, de kulpelaĉeto, kaj tiel ĝi estis nek tre dolora, nek tre malfacila. Mia stranga malsano ne okazigis suferojn; mi estis kvazaŭa instrumento de provo de mia patro, kiu, vidante min en tia stato, suferis pli ol mi mem. Krom tio, mi estis rezignacia, kaj li ne. Hodiaŭ mi estas rekompencita. Dio kompleze mallongigis mian restadon sur la Tero, pro kio cetere mi Lin dankas. Mi estas feliĉa inter la bonaj Spiritoj min ĉirkaŭantaj, kaj ni ĉiuj ĝoje plenumas niajn devojn, tial ke la neaktiveco estus kruela martireco."
La Patro (unu monaton post la morto). — Elvokante vin, ni celas informiĝi pri via situacio en la spirita mondo kaj esti utilaj al vi, laŭ niaj fortoj. — R. Spirita mondo? Mi ne vidas ĝin... Kion mi vidas, tio estas konataj homoj, kiuj ne priokupiĝas pri mi nek priploras mian sorton, sed male ili ŝajnas ĝojaj, vidante sin liberaj de mi.
— D. Sed ĉu vi faras ĝustan ideon pri via situacio? — R. Jes, dum kelka tempo mi pensadis, ke mi ankoraŭ estas en via mondo, sed hodiaŭ mi scias tre bone, ke mi ne plu apartenas al ĝi.
D. Kial do vi ne povas duonvidi aliajn Spiritojn, kiuj vin ĉirkaŭas? — R. Mi tion nescias, kvankam ĉio estas tre klara ĉirkaŭ mi.
D. Ĉu vi ankoraŭ ne vidis vian filinon? — R. Ne, ŝi mortis; mi serĉas, vokas ŝin vane. Kian teruran malplenon ŝia morto postlasis al mi sur la Tero! Mortinte, mi esperis ŝin renkonti, sed vane! Izoliteco ĉiam kaj ĉiam! Neniu direktas al mi eĉ unu vorton de konsolo kaj espero. Adiaŭ, mi iras serĉi mian filinon.
La gvidanto de la mediumo. Tiu viro ne estis ateisto nek materialisto, sed li apartenis al la nombro de tiuj, kiuj kredas heziteme, ne priokupiĝante pri Dio kaj pri la estonteco, ĉar ili estas ravitaj de la surteraj interesoj. Profunde egoisma, li ĉion oferus por savi la filinon, sed ankaŭ sen la minimuma skrupulo li oferus la aliulajn interesojn por persona profito. Li interesiĝis pri neniu, krom pri sia filino. Dio punis lin tiel, kiel vi vidis, for- prenante de sur la Tero lian solan konsolon, kaj tial, ke li ne pentis, la forpreno daŭras plu en la spirita mondo. Ĉar li interesiĝis pri neniu tie, ankaŭ ĉi tie neniu interes- iĝas pri li. Li restas sola, izolita, forlasita, kaj en tio konsistas lia puno. Sed, kion li faras en tiu situacio? Ĉu li direktiĝas al Dio? Ĉu li pentas? Ne; li ĉiam murmuras, eĉ blasfemas, resume faras tion, kion li faris sur la Tero. Per preĝo kaj konsilo helpu do lin liberigi de sia blindeco.
Joseph Maнtre, la blindulo
Li apartenis al la meza klaso de la socio kaj ĝuis modestan riĉaĵon, kiu ŝirmis lin de necesbezono. Liaj gepatroj destinis lin por industrio kaj donis al li bonan edukon, sed en la aĝo de 20 jaroj li perdis la vidkapablon. Ĉirkaŭ 50-jara li mortis, en 1845. Antaŭ dek jaroj li spertis alian malsanon, kiu faris lin surda, tiel ke nur per palpado li rilatis al la mondo de la enkarniĝintoj. Nu bone, ne vidi jam estas turmentiĝo; ne vidi kaj ne aŭdi estas duobla turmentiĝo, precipe por tiu, kiu devos elporti tiun duoblan seniĝon, post kiam li ĝuis la kapabl- ojn de tiuj sentumoj. Kiu estis la kaŭzo de tiel kruela sorto? Certe ne lia lasta ekzistado, ĉiam karakterizita de modela konduto. Fakte li estis ĉiam bona filo, de karaktero afabla kaj bonvola, kaj kiam plie li vidis sin senigita je aŭdado, li akceptis rezignacie, sen unu plendo, tiun provon. El lia konversacio oni perceptis pro la mensklareco de lia Spirito ian eksterordinaran inte- ligenton. Iu persono lin koninta, dezirante ricevi utilajn instruojn, elvokis lian Spiriton kaj havigis al si la jenan mesaĝon, responde al la demandoj faritaj:
(Parizo, 1863)
"Mi dankas vin, miaj amikoj, pro tio, ke vi memoras min. Povas esti, ke tio ne okazus sen supozo de profito el mia komunikaĵo, sed eĉ tiel mi estas certa, ke seriozaj motivoj vin animas kaj jen kial mi plezure aŭskultas vian alvokon, kaj mi sentas min feliĉa pro tio, ke oni bonvolis permesi al mi vin instrui. Tiamaniere mia ekzemplo povu aldoniĝi al la multenombraj pruvoj, kiujn la Spiritoj donas al vi pri la justeco de Dio. Vi konis min blinda kaj surda, kaj vi tuj penis scii la kaŭzon de tia destino.