1
Post mallong, ĝena paŭzo Labux ekparolis malaplombe:
— Mi estis tre malgaja… kiam Anette diris, ke tiu freneza junulo…
— Neniu kuraĝu diri tion! — kriis la knabino kun fulmaj okuloj. — Ivan Gorĉev plenumis defion, kiel ĝentlemano!
— La konflikto okazis pro la gardo de fraŭlino Anette — rimarkis la barono.
— Mi ne petis vian defendon! Laŭ mia sciio nia kontakto devigas min al nenio!
— Tial mi vizitis vin, Anette. Ĉar… Mi petas! Kial vi ridas?
— Pardonon… haha…
Kaj ŝi elkuris. La generalo kaj Laboux kunrigardis. Tiu knabino estas freneza. Se eble ili ankoraŭ estus vidintaj, ke ŝin eksidas en la alia ĉambro sur la tapiŝon kaj daŭrigas la ridadon. Ĉar veni en ŝian kapon Gorĉev, kiel li turnis sian ĉapelon embarasite kaj diris kun mallevitaj okuloj: „Mi detranĉis lian orelon… ĉu mi faris malbonon?”… Haha!
Poste sen ĉiu transiro ŝi ploregis. Li nun jam estas en la legio…Tiu kara… kara frenezulo. Li jam alvenis tien. Estas la sesa horo…
Sankta Dio! Estas la sesa horo!.. Ŝi devas veturi en Toulon-on!.. Oni atendas ŝin ĉe la benzinstacio!
Ŝi haste surprenis mantelon, ĉapelon kaj forkuregis…
… Ŝi lasis la sinjoroj en la salono, kiuj havis iom frostan humoron. Unue barono Lingeström ekparolis:
— Mi rimarkis tion el la konduto de Anette, ke mi ne havas kaŭzon esti optimisma, rilate miajn esperojn.
— Ankaŭ mi samopinias… — respondis Laboux sincere — kion mi faru? Tiu freneza junulo renversis niaj kalkulojn.
— Ĉu vi scias — demandis Lingeström de Bertin-on — , ke Portenif estas en Nivo?
— Mi jam renkontis lin — respondi la generalo, kaj li ĝustigis la nigran tukon sur sia frunto, kvazaŭ pruvante lian aserton.
— Ĉu eble vi jam kontaktiĝis kun tiu ulaĉo? — demandis la dommastro.
La barono hezitis.
— De kiam mi vidis, ke miaj sentoj, rilate Anette-n estas nereciprokataj, de tiam nur unu vidpunkto restis por mi en mia afero, elekti la plej avantaĝan solvon.
— Mi komprenas. La mano de Anette estintus la maniero de tio, ke sinjoro barono senhezite apartenu al ni.
— Kaj se ĝi estas tiel?
Laboux verŝis konjakon en akvoglason, li eltrinkis ĝin kaj rigardis sur baronon Lingestrom ridante.
– Ĉu mi estu sincera?
— Bonvolu…
— Mi kore ĝojas, ke mia filino elektis ne vin, kiel edzon, sinjoro barono.
— Kiel vi komprenas tion?!
— Mi estis ĝentlemano ĉiam, de antaŭ ol mi fariĝis milionulo, mi soldtservis kelkajn jarojn en la infero de Saharo… De tiam, nom du nom! mi preferas en la seriozaj minutoj de la vivo la legianan simplecon anstataŭ la troornama lingvaĵo de la salonoj…
— Mi scias, ke vi estis en la legio. Kaj vi menciis ankaŭ tion, ke vi preferas la simpligitajn procedojn…
— Damne… Ĝu ĝi volis esti ia literatur-gusta malico?! Sciu, ne superemu al mi, ĉar mi lernis pli multe en mia vivo, ol vi. Sed korm la poemoj de Shelley mi alproprigis ankaŭ la klasikan hokbaton…
— Gustavo — interrompis la generalo
— Nur lasu lin paroli, sinjoro generalo. Min interesas la veraj, provincaj diraĵoj de la dommastro…
— Vi vundiĝis, kaj vi estas ankaŭ mia gasto. Se mi petas pardonon, mi faras ĝin nur tial — diris Laboux, kaj li trinkis alian glason da forta alkoholaĵo, kvazaŭ ĝi estus akvo. — Komprenu, ke estis strange, kiam vi kunligis vian am-malvenkon kun alia afero, kiu ne koncernas Anette-n!
— La apero de sinjoro Gorĉev iom malfirmigis la fidon inter ni…
— Aŭskultu min! — draste alkriis lin. — Pli firma bazo, ol mia vorto ne estas bezonata al firma kontakto! Bonvolu noti tion bone… Koncerne sinjoron Gorĉev, tiu homo estas tute idiota, kaj oni devus mortpafi lin tuj, ĉar cetere Dio scias, kion li ankoraŭ faros, sed li estas vera viro, kaj li havas tiajn sving-batojn, ke mi devas eklevi mian ĉapelon antaŭ li. Ĉar cetere ĝi forflugus. Kaj… hm… Li scipovas ankaŭ skermi, kiel mi vidas — li aldonis. La bandaĝita barono fariĝis ruĝa, kiel meleagro.
— Kiel mi eksciis intertempe, Gorĉev estas provokisto!.. — li kriis.
— Ĉu vi povas pruvi tion?
— Li estis sport-trejnisto, kiam li havis de ses jarojn, li do estas profesia skermisto!
— Mi estis boks-trejnisto en la militistaro — interrompis Laboux — , kaj mi ricevis krom-soldon por la lernohoroj, tial, mi esperas, ke vi pensas min ĝentelmano!
Li fariĝis maristo, kiam li havis dek sep jarojn — daŭrigis Lingeström siajn indikojn. — En Tokio li estis malliberigita unu jaron pro senrajta fiŝado. Oni malpermesi al li la restadon en la grekaj havenoj pro interbatado per tranĉilo, poste li estis harmonikisto en la fifama drinkejo Bob la Velisto de Port-Suez…
— Li ja estas bonega homo! — kriis Laboux ekscitite — kaj mi jam ne hontas, ke li elrompis iun mian denton.
— Nun jam mi ne miras, kiel vi ne vidas en mi konvenan familianon — respondis Lingestörm kun flama vizaĝo kaj ekstaris.
La sinjoroj adiaŭis unu la alian kun mallongaj, malvarmkondutaj kapbalancoj
— Ĉu vi pensas, ke Lingeström de nun estos kontraŭ ni? — demandis Laboux, kiam ili restis en duopo.
— Kial vi pensus, ke ĝis nun li estis kun ni? — respondis de Bertin trankvile. — Ĉu vi rakontis la aferon de la aŭto al li?
Laboux palpebrumis embaresite.
— Parolu! Ĉu vi diris ion pri la ora aŭto?!
— Nu… Efektive ne, nur… mi menciis tion ŝerceme, ke mia blua Alfa-Romeo nun valoras minimume dek mil pundojn…
— Frenezulo!
— Kial vi timas tiel. La aŭto staras antaŭ la domo, kaj la negra Parker gardas ĝin nokte en la graĝo… Mi konfesas, ke mi tro frue fidis Lingestrom-on, sed lia patro estis tiel honesta homo…
— Ankaŭ via patro estis honesta homo — furiozis de Bertin.
— Prave — respondis Laboux malgaje kaj sonorigis.
Venis André… Iu lia okulo ne estis pli granda ol avelo.
— Venigu la ŝoforon.
— Parker ne estas en tia stato, ke li povu anonciĝi.
— Kie li estas?
— Li sidas en la ŝtuparejo kaj ploras, ĉar iu ŝtelis la aŭton de la sinjoro.
2
Kiam Anette lasis la tranĉvunditan Lingeström-on kaj siajn patron tie, la aŭto ankoraŭ staris antaŭ la pordego. La knabino vane serĉis Parker-on. Kion fari?… Ŝi sidis en la veturilon kaj startigis ĝin… Kvankam ŝi sciis bone, ke ŝi devintus peti permeson de sia patro. Laboux atribuis grandan signifon al la devigaj reguloj de la bona edukiteco.
Eh! La oldulo estas tre pedanta, rilate la aŭton, sed fine ja li certe permesus, ke ŝi faru mallongan veturon per la belega Alfa-Romeo…
Ŝi senbrue stiris inter la fabelaj palmoj kaj florbedoj sur la neĝe blanka, glata ŝoseo. Ŝi sidis ĉe la diretkilrado, narkotite por la milde fiŝodoraj, tepidaj, densaj plantaĵ-vaporoj de Cote de’Azur, amante, malfeliĉe kaj tamen kun la impregnita, nepereigebla kredo de la junularo: Gorĉev tutcerte revenos!..
Du turniĝantaj reflektoroj prilumas la surfacon de la nekredeble glata maro de sur la supro de lumturoj. La blankaj kaj ruĝaj lumfaskoj alterne frapiĝas al la malhela dorso de la akvo per la mallarĝaj lum-lumskurĝoj.
Gorĉev…
Ŝiaj okuloj pleniĝas de larmoj, kaj la domo, landvojo, palmo diskonturiĝas antaŭ la knabino, ke ŝi devas bremsi.
Kio ĝi estas? La stirista instinkto de la virino sentas, ke la cetere bonega oleobremso kvazaŭ estus malforta al la aŭto… Ĝi ne funkcias efike. Egalas… Antaŭen! Oni volas klarigi aferon, kiu rilatas ŝian patron… Tiu trampa homo montris ankaŭ ian leteron, en kiu Laboux estas kalumniita…
Po sesdek kilometroj… Po sepdek kilometoj hore… La montrilo de la rapidometro pulsante moviĝas sur la skalo… Ankaŭ komencanta stiristo povas trankvile veturegi per elano de konkuristo sur la larĝa landvojo…