Kio ĝi estas? Ŝi ne povas veturi pli rapide ol po okdek kilometrojn hore! Kio okazis al tiu aŭto? Poste ankoraŭ kelkaj surprizoj: la oleo kaj la benzino, kiel la mezurilo montras, konsumiĝas plie, ol tio estus bezonata ĉe tiu aŭto kaj laŭ la veturitaj kilometroj…
Ŝi ne havas tempon pensadi pri la strangaĵoj de la landvoja aŭto. Aperas Toulon, kaj ŝi devas rapidi, cetere ŝi malfruiĝos. Per sia tuta korpopezo premante la gaspedalon, ŝi eĉ allasas gason, sed ŝi ne povas veturi pli rapide ol po okdek kilometrojn hore… Kvazaŭ ĝi estus la kutima malbona sonĝo: oni vola fuĝi, kaj anstataŭ la refleksa kuro, liaj piedoj paŝas peze, malrapide. Ŝi sentas tion, kiam ŝi konstante allasas gason, sed kion ajn ŝi faras, la aŭto ne veturas pli rapide ol po okdek kilometorojn hore. Kiu ajn malgranda Fiat aŭ Topolino povus facile antaŭi la reĝon de la landiraj aŭtoj.
Toulon!!.. Tie estas la benzinstacio. Ŝi haltas!
La bonega bremso malgraŭ ŝia ordono la aŭto ankoraŭ glitas proksimume dudek metrojn ŝrikante, kiel ia kaduka, maljuna aŭto Ford, kies bremso triviĝis… Nekompreneble!
La trampa homo malfermas la pordon, saltas apud ŝin kaj diras mallaŭte:
— Rapide antaŭen! Ĉe la dua strato dekstren!
La knabino obeas instinkte, ŝi startas, kaj la aŭto kuregas…
— Ĉu ni devas veturi malproksimen?
— Unu minuton… Tie ĉe la placo stiru dekstren. Ĉu iu scias, ke vi forlasis la domon?
— Mi promesis, neniu do scias tion. Kies letero estas tiu, kiun vi montris al mi?
— Vi ekkonos lin. Bransu antaŭ la blua-ruĝa lampo antaŭ la stratangulo.
Aŭdiĝis sono de citro kaj harmoniko. Virino kantis al tio kun voĉo, raspa pro la brando. Ili estis antaŭ drinkejo. Tabulo pendis super la ejo:
R E S T O R A C I O T E X A S
— Ni eniros ĝin el la direkto de la korto… — diris Portenif.
Anette sekvis lin senvorte. Ili trairis la malluman areon. Ĉe la transa flanko de la domo la gvidanto malfermis pordon, li lasis iri Anette-n antaŭen, sed li ne sekvis ŝin, sed li fermis la pordon malantaŭ ŝi.
La knabino staris en malplena ĉambro, kaj vid-al-vide du viroj. Iu estis malalta dikulo, la alia larĝŝultra, alta, bankhara homo.
— Bonvolu veni pli proksimen — diris la larĝŝultrulo. Li havis inteligentan vizaĝon kaj altan frunton, sed Anette ektremetis pro lia timiga trankvilo kaj aplombo.
— Tial mi venis ĉi tien, ĉar oni montris al mi leteron, en kiu certe estas eraro aŭ intenca mensogo. Mi kredas nenian malbonon pri mia patro.
— Se ĝi estas tiel, kial vi venis ĉi tien? — demandis la dikulo per raŭka, ironia voĉo, kiu faris kompleta sian suburban elegantecon per siaj falsaj juveloj kaj akrakolora kravato.
— Tial mi venis, ĉar mi volas forigi eĉ la plej malgarandan ŝajnon de la suspekto…
Ŝi aŭdis bruon… Kvazaŭ iu klopodus ekfunkciigi motoron ie!
— Mi lasis mian aŭton negardita… Antaŭ ol ŝi povintus paŝi al la pordo, la blankhara homo staris antaŭ ŝin.
— Vi restos ĉi tie!
Ŝi ne rimarkis, ke la dikulo iris malantaŭ ŝin. Subite apotekodora tuko falis sur ŝian kapon, en tiu mutiĝis ŝia ŝriko… Ŝi ankoraŭ sentis, ke oni kaptas lin, poste ŝi narkotiĝis…
Ŝi rekonsciiĝis en la policejo. Estis vespero… La la grand-liphara serĝento de la policestro sidis ĉe la tablo kaj trinkis teon. Kiam Anette side leviĝis, li turniĝis:
— Ĉu vi fartas pli bone?
— Jes… Nur mia kapo doloras kaj zumas… Telefonu al Nico…
La serĝento faris grandajn okulojn: — vi ja estas tie!
Mil sonoriloj sonoris en la cerbo de la knabino. Ŝajnas, ke ŝi nun sentas la postefikon de la narkotaĵo.
— Mi ŝatus… iri hejmen… — ŝi diris inerte — venigu taksion…
— Oni ĉesigis la trafikon — respondis la policisto, kiam li vidis, ke la knabino rigardas al li nekompreneme, li aldonis: — ia treege grava, blua, grandega aŭto Alfa-Romeo malaperis. Ĝia identiga numero estas 126–513 DK. Hej! Kio okazis? Fraŭlino?!.. Akvon!..
Anette falis sur la plankon svene.
3
Ankaŭ Gorĉev ekveturis al Toulon proksimume samtempe kun Anette. La enigma aŭto komencis sian ludon kun la sensuspektaj viktimoj. Matinte André-on sub la fortepianon, Gorĉev rapidis sidi en la pruntitan, malgrandan aŭton, antaŭ la vilao de Laboux, por ke li atingu Marseljon per la trajno, ekironta je la kvina horo, ĉar ordono estas ordono.
Nu kaj la reserĉigo estas reserĉigo.
La aŭto estis iom trouzita. Precipe la manko de iu pordo estis okulfrapa. Ĝi verŝajne malfermiĝis en Monako, kiam li veturis per sia aŭto inter la oksojn, atendantaj ĉe la buĉejo. Tramo frot-derompis la lignotabulon de la ŝtupo en truniĝejo, ĝi estas en ordo, ĉar li memoris tion. Sed kie en la infero enkaviĝis la motorujo tiom, kaj kie malaperis la ŝosea reflektoro? Nu, estas egale…
Unue ek, triniki aperitivon!
Li lerte kaj singarde haltis antaŭ rapidserva bufedo. Nun fine ĝi sukcesis senprobleme! Li bremis belege, kaj li ne puŝuĝis al alia, staranta veturilo.
Parte tial, ĉar Gorĉev havis iom da sperto, rilate la stiradon, sed parte tial, ĉar eĉ unu vaturilo ne staris antaŭ la rapidserva bufedo. Nome estis malpermesate halti per aŭtomobilo tie, escepte la aŭtobuson. Sur tablo, fiksita la stango estis videbla la internacia signalo: en ruĝa rondo, sur blanka fono trastrekita litero „P”. Parkado estas malpermesita!
Sed Gorĉev neniam okupiĝis pri signaloj, li ĝojis, ke li haltis bone, se ne tute ĝuste antaŭ la rapidserva bufedo, sed iomete pli supre, ĉe kinejo…
— Mi petas absinton, kara frategĉjo direktoro — haste mendis Gorĉev interne kaj ĵetis moneron sur la tablon.
Sed la trinkaĵo preskaŭ haltis al li en la gorĝo.
En kaŝita loĝie, en la fono de la rapidserva bufedo li ekvidis la atakanton de la generalo, en la societo de la multloke bandaĝita Lingeström.
La du eminentaj homoj intertraktis enprofundiĝinte. Gorĉev tiriĝis al la muro, por ke li restu malantaŭ la kurteno de la loĝio. Tiel Lingeström ne povis vidi lin. Li ne timis Portenif-on, ĉar tiu ne konas lin.
— Estu afablaj al la knabino, Portenif. Gravas la aŭto! Kiam vi parolos kun la Majstro.
— Pasos pli ol unu kaj duono da horoj, kiam mi alvenos en Toulon-on. Mi renkontiĝos kun ili en la restoracio Texas
— Vi do ne devas timigi la knabinon. Gravas, ke vi ŝtelu la aŭton. Mi atendos vin apud Cannes, ĉe la vojo, kondukanta al la paroko, por ke vi kunportu ĝin… Mi volas pagi!
Hoho!.. Li do ruze planaĉas tiaĵon! Du grandaj paŝoj, kaj Gorĉev jam estis ekstere antaŭ la rapidserva bufedo.
Granda tumulto akceptis lin tie. Oni blokis la trafikon de la strato, ĉar la aŭtobusoj povis veturi nur tiel, ke ili evitis la aŭton de Gorĉev en la transa flanko de la strato.
Kelkaj policitoj iris en la kinejon por trovi la posedanton de la aŭto, kaj oni devis interrompi la prezentadon. La trafiko, direktita al la flankstrato, ŝtopiĝis senperspektive. Nun minimume dent veturiloj kornis, hupis amase-kaose, kaj alvenis la policaj aŭtomobiloj por zorgi pri la ordo.
Gorĉev ne sciis kio okazis, sed li rapidis, ĉar la afero ne interesis la junulon, li do sidis en sian aŭton.
Tuj proksimume dudek policistoj alparolis lin:
— Ĉu ĝi estas via aŭto?
— Ĉu vi ne vidas la trafikŝildon?!
— Kiel vi kuraĝis halti ĉi tie?!
Gorĉev agaĉis per la startigilo kaj allasis gason.
— Nur du plotonoj da policistoj parolu samtempe — li diris tute ne suprenrigardinte. — Kio okazis?
— Vi haltis malbone.
— Ĉu nun? Kion vi estus dirinta, se vi estus vidinta min antaŭtagmeze en la sukeraĵejo?