— Nun rakntu la rezulton de via telefonado!
— Ĝi estas kontentiga.
— Nome?
— Mi konstatis tutcerte, ke vi ne scias bone la nomon de la artistino. Inter la telefonabonantoj de Marseljo ne troviĝas eĉ unu Lolette Anjou!
— Kiel?
— Mi trovis Pauline Aragones-on, kiu apartenas al fonduso, sed ŝi ne konas vin, krome ŝi havas sepdek jarojn, kaj ŝi ne estas filmaktorino. Krome mi telefonis al Mimi Albouxrier-on, nek ŝi konas vin, sed ŝi diris, ke ŝi deziras konatiĝi kun vi, vespere ŝi estos en Clichy. Poste restis nur uno nomo verŝajna: mi telefonis al Lola Zwillinger, ĉar mi pensis, ke la nomo Anjou estis nur langostumblo. Sed nek tiu virino konas vin, aŭ ŝi nun jam neas tion, kaj bedaŭrinde ŝi laboris nur en cirko sur trapezo, sed tio okazis antaŭ ok jaroj. Mi pensas, ke mi faris bonegan laboron.
— Jes — respondis Gorĉev kaj estis tre malgaja.
— Estas malbone — daŭrigis sinjoro Vanek — , ke via memorkapablo ne estas bona.
— Ĉu vi estas certa pri ĝi, ke ne vi forgesis tion, kion mi diris?
— Sinjoro — li respondis mangeste — , se mi encerbigas ion, tio estas tutcerta! La nomo restas konstante antaŭ mi tiel, kvazaŭ ĝi estus stampita sur mian cerbon, kiel vi vidas tiun nomon sur la unua paĝo de la ĵurnalo: „Anette Laboux.”
…Li tiu kaptis la ĵurnalon el la manoj de sinjoro Vanek kaj legi konsternite sur la titolpaĝo!
HODIAŭ TAGMEZE ONI RABIS EL IU VILAO DE NICO ANETTE LABOUX-ON.
2
Kiam la generalo kaj Laboux alvenis hejmen el Marseljo, la domo ŝajne estis tia, kiel alifoje. Parker, la negra ŝoforo malfermis la ĝardenan pordon antaŭ ili, kaj la hundo de Anette, la granda, blanka vertrago, saltadis sur la alvenintojn.
Kiel ĝi bleketas!
Sed ili ne rimarkis tion. Atinginte la salonon, ili ĵus komencis paroladi, kiam ili aŭdis mallaŭtan ĝemadon el la direkto de la glasoŝranko. Laboux tute ne surpriziĝis, kiam li ekvidis André-on en iu larĝa tirkesto, ŝnurligitan.
— Tie mi ankoraŭ ne estis — diris la lakeo ĝemante, kiam li liberiĝis.
— Kio estas?! Kio okazis?
— Iu batfaligis min — li diris spiregante.
— Ĉu vi fartas malbone?
— Iomete. Mi iom post iom alkutimiĝas al tio…
Ili jam sciis ĉion post kelkaj minutoj. Letero estis en la ĉambro de Anette.
Ni rabis vian filinon. Se la aŭto ne estos vespere en tiel sama stato sur la ŝoseo inter Nico kaj Cannes, kie ĝis disbranĉiĝas norden ĉe parko, tiam mi mortigos vian filinon. En ĉies nomo, kiujn vi prirabis, mi ŝuldas al vi per tiu venĝo. Ĉu vi kredas tion, ĉu ne, ĝi ne gravas.
B. L.
Laboux fiksrigardis antaŭ sin serioze:
— Nun kio okazos?…
— Ni informos la policon.
— Ĉu vi pensas, ke tiaj homoj, kiel Portenif kaj liaj kunuloj ne plenumos ilian minacon, se ni denuncos ilin?
— Sed… kion vi volas?…
— La oron… ni donos al ili…
— Ĝis nun ili nur kredas, ke ni rabis tion, sed se vi transdonos la oron, tiam la akuzo estos vera.
— Sed Anette — flustris la ĉiam tranvila, sekstatura, malmola homo, nun ĉi-foje kun tremantaj lipoj. — Ni transdonos la oron, Aŭgusto.
— Ĝi ne estas la nia.
— Malgraŭ tio. Kion mi havas, per tio mi sendamaĝigos la reĝon de Ifiriz, kaj ankaŭ la ceterajn mi repagos iom post iom… Se necese, eĉ ĝis la fino de mia vivo mi suferos pro la ŝuldo…
Kiam ili venis en la ĝardenon, taĉmento da policistoj desaltis de sue la alarmaŭto.
— Kiu vokis vin?
— Iu telefonis, ke oni rabis la fraŭlinon.
— Vi ne devas scii pri tio. Bonvolu — diris la generalo — , rekomandi viajn homojn…
Laboux rapidis en la domon.
— André! Kiu telefonis de ĉi tie?
— Mi… Mi aŭdis, ke la fraŭlino…
— Mi batfaligos vin!
— En ordo. Sed se povas peti vin, sinjoro, metu min en la internon aŭ sub neniun meblon. Laŭ mia opinio ĝi estas nekomprenebla ago.
— Okso.
Laboux forrapdis kun la generalo. Ili sidis en la bluan Alfa-Romeo, sed ne Parker stiris ĝin.
…Je la naŭa horo vespere Anette estis hejme, kaj la aŭton, kiu konsistis preskaŭ tute el oro, posedis Lingeström kaj liaj kunuloj.
3
La knabino pasigis kelkajn horojn en la societo de la friponoj. Ŝi ne devis plendi pro la trakt-maniero. Oni pene portis ŝin en vilaon, proksime al Cannes. Lingeström atendis ŝin tie, kaj ankoraŭ kelkaj homoj. La barono estis malvarmkoduta, sed ĝentila.
Kara Anette — li diris laŭ sia kutima diplomata maniero. — Se vi estus reciprokinta miajn sentojn, tiam ne okazintus, ke mi tiel perforte eldevigu mian justan heredaĵon.
— Ba — respondis Anette kolere — , vi estas ĉantaĝisto! Krimulo!
— Mi petas mian rajtan heredaĵon de via patro!
— Mia patro neniam faris maljustaĵon kontraŭ iu!
— Jen rigardu — diris Lingeström kaj metis leteron antaŭ ŝin:
Subskribintoj kunportas oron, kies valoro estas dek milionoj da pundoj. Ni interkonsentis, se iu mortos el ni, la aliaj kamaradoj heredos lian parton
192… oazo Abudir. Ifriz.
Barono Lingestrom, legianoj Portenif, Laboux, Latourette, Van Diren kaj Hurine.
Ŝi rekonis la skribon de sia patro. Sendube, ke ĝi estas aŭtentika!
— Ĝi pruvas nenion.
— Kiel?
Li metis ĉifonan, flaviĝintan leteron antaŭ la knabinon. Ĝi estis primitiva skribo kun tremanta mano:
Filo mia!
Baldaŭ mi mortos…Oni terure malbone traktas la malliberulojn ĉi tie, kaj mi ĉiam pli malfortiĝas. Mi sendas tiun ĉi dokumenton. Mi batalis kun Gustavo Laboux, kiel legianoj, en Ifriz. La reĝo mortis, kaj la legianoj kun la infana tronheredanto kaj kun kelkaj indiĝenaj estroj fuĝis. Ni kunportis ankaŭ la trezorojn de la reĝo, la fiskon. Laboux vundiĝis. Ni portis lin sur brankardo. Kruela kaj sovaĝa afero estas la vivo sude. Kial beligi? Ni decidis murdi la indiĝenajn estrojn kaj ŝteli la monon. Ni estis en la ĝangalo. Ĉio okazis laŭplane. Ni akiris la oron. Ni kunportis la vunditan Laboux-on, kaj ni fuĝis bonŝance. Tiu Laboux, kiam ni kaŝis la oron, kaj ni atingis la oazon Kufra, koluziis kun kapitano, kiu nomiĝis de Bertin. La soldatoj de Bertin kaptis nin, kaj antaŭ niaj okuloj, li kaj Laboux, ili du, elfosis la havaĵon de la reĝo…Laboux sciis, kion li faras. Ĉar, se ni parolas al iu pri la oro, tiam oni pendigus min pro la murditaj indiĝenoj. Li fuĝis tiun tagon. Oni arestis kaj kondamnis nin, kiel dizertintojn…De tiam Laboux kaj de Bertin faris karieron, kaj mi agonias en Columb-Béchar, kaj mi pensas, ankaŭ Potenif vivas ankoraŭ ie. Venĝu, infano mia, provu reakiri tion, kio koncernas vin…
Barono Kurt Lingeström
Columb-Béchar, Compagnie Discipline
Anette rigardis la leteron paraliziĝinte.
— Kie estas la mono laŭ vi? — ŝi demandis la baronon.
— La Alfa-Romeo konsista preskaŭ el pura oro, dekkvar karata…
Ŝi nun komprenis… Kial ne funkciis la bremso bone… Kial ĝi ne veturas pli rapide, kial ĝi konsumis pli multe da benzino: la aŭto estas peza pro la multe da oro.
Vespere Anette Laboux estis en sia hejmo. Kaj la dekkvar karata aŭto apartenis al Lingestrom kaj liaj kunuloj.
4
Fine la patro ekparolis.
— Mi opinias, oldulo mia, ke anaŭ via militista honoro postulas rakonti ĉion al Anette.