— Disinjoro mia! Ĉu li jam neniam ekscios, kie estas la restoracio Texas?
Proksimume ses homoj paroladis en grupo. Eble se li genuiĝos inter ili, aŭ li direktos revelveron al ili, fine li ekscios, ke troviĝas la restoracio Texas.
— Alo! Li ja estas mia juna marista amiko… Kial vi estas vestita tiel?
Li estis Aleksio la Pivata!
— Bonan tagon, sinjoro. Mi ĝojas vidi vin — li respondis timeme.
— Kiu estas tiu bubo? — demandis homo, kiu havis okulfrape rabistan aspetkon.
— Flavbekulo, kiu kuregas en sian pereon. Mi ekprotektis lin, ĉar oni faras tiel multe da malbono, ke iafoje estas bone dekalkuli ion sur la konto. Kien vi fuĝis antaŭ nelonge, nazmukulo?
— Mi timis vin, sinjoro — respondis Gorĉev kun infana modesto.
Ili bone ridis pri tio, plaĉis al li la malkuraĝa knabo kun afabla vizaĝo, kaj la silentema bandito, nome Drugiĉ amikeme frapetis lian ŝultron, ke la horloĝo de Gorĉev falis el la poŝo.
Ili tuj trovis lin simpatia, kaj tio estis lia fato.
— Nun jam restu trankvile kun mi. Mi ne volas bati vin, malkuraĝulo — trankviligis lin Aleksio la Privata. — Decas tiel, ke ankaŭ ni faru ian bonon, ke ni defendu kaj protektu malfortulon, ĉar oni tamen konsideros tion inter la faktoj antaŭ nia proceso en la transa mondo.
— Kio fariĝus sola tia bubo en la haveno — diris bonanime bicikoŝtelisto, nomata Jasmeno, kaj la silentema Drugiĉ frapetis la ŝultron de la knabo, instige, ke duon-dekduo da fontoplumoj kaj kelkaj konsistigaj partoj de aŭto falis el lia poŝo.
— Mi dungiĝis al la legio — li diris por liberiĝi de ili. — Mi devas anonciĝi vespere.
— Aleksio la Privata ekstertoris:
— Kion vi parolas? Ĉu vi freneziĝis?!
— Vi ne anonciĝos! Kompatinda knabo!
— Li estas tute freneza!.. Ĝi ja estas la infero — ili ĉiuj kriis.
— Lasu min foriri, karaj sinjoroj!.. Mi petegas… Mi devas anonciĝi. — Li volis kuri, iu stumbligis lin, kaj Drugiĉ, la malparolema bandito batis lin je la kapo per eskalo, ke li svenis.
3
Rekonsciiĝinte, li sidis sur seĝo, en malgranda, mucida ejo, apud li staris Aleksio la Privata kun la silentema Drugiĉ kaj Jasmeno.
Sankta Dio, kioma horo estas?
— Nu, nazmukulo! Ĉu vi vekiĝis? — demandis Jasmeno, la bicikloŝtelisto, kiu parolis malfacile kaj kartavie, kiel la afektemaj aristokratoj, sed ĝi estis tial, ĉar pasintjare iu rompis lian duonon da makzelo dum interkverelo.
— Ĉu vi scias, ke ĝi ne estas tro delikata traktmaniero! — ekindignis Gorĉev.
— Mi lernos la traktmanieron ĝuste de vi. He?! Krome mi zorgos pri vi… Se vi volas, se ne, ni defendos vin! Tia estas idioteto!
— Kiom longe vi volas teni min en mallibero?
— Ĝis vi prudentiĝos.
Estis varme en la premaera ĉambro.
Tiel, ke la silentema Drugiĉ trinkis duonbotelon da vino.
Sed mi volas kaŝiĝi. Lasu min…
— Ĉu vi scias, se vi parolos multe en tiu ĉi ĉambro, ni tenos vin mallibera eĉ dum unu jaro?
— Kial? Ĉu ĝi estas la prizono de la rabistoj, kie la honestuloj estas enkarcerigitaj?
— Ne! Ĉar ĝi havas nur unu elirejon, kaj oni gardas tion.
— Kia loko ĝi estas?
— La restoracio Texas!
Fine! Eĉ nun li ne scias, kie li estas, sed tio certas, ke ĉe la ĉelo.
— Ĉu vi miregas?… Ĉi tie bivakas la bando de la Majstro, ĝi estas nia kompaniiĝo. Tiu aparta ejo estas la lia. Hodiaŭ vespere ni ricevos ankoraŭ 40 000 frankojn, el kiu ni donos al vi du mil frankojn
— Kondiĉe — diris Jasmeno — , se ni sukcesos venigi tiun ulaĉon ligitan en tiun ĉi ĉambron.
— Sendube. Fiŝeto neniam eraras — respondas Aleksio la Privata. — Kaj se fine li estos ĉi tie, ni mortigos lin! — finis Aleksio la Privata kun signifoplena mangesto.
— Kiun vi mortigos ĉi tie?… — interesiĝis la knabo.
— Ivan Gorĉev-on
— Ĉu li ankoraŭ vivas? — demandis la ruso miregante.
— Jes! Sed tio ne plu okazos al li! Sufiĉe! Ni iru, knaboj!
— Prave. Ni devas meti la aŭton sur la ŝipon Suspektinda Ŝarko!
Drugiĉ, kiu estis silentema, tiris la ŝnuron pli strikta, kion li uzis, kiel rimenzonon, kaj ili foriris. Aleksio la Privata diris forironte:
— Ne provu fuĝi, la gardistoj lasos foriri neniun en la fino de la koridoro, kiu volas foriri sen la akompano de iu konato.
Ĉu Anette?! Kio okazis al Anette? Oni ja forrabis ŝin. Sed kiu? Neniu alia, ol la dikulo kaj Portenif, la trampa homo, krome Lingeström, kiun li mortbatos, se li renkontos lin denove. Granda Dio! Kaj Vanek!
Kiam li venis en lian kapon, tuj aperis Portenif, kiu estis trampa, kaj tiu esprimo estas literurature mildigita epiteto por karakterizi la neprizorgitecon de la bandito. Krome li estis tute ebria.
Li rigardis Goeĉev-on indiferente. Li ne vidis la ruson en la mallumo, kiam li provis ataki la generalon. Li sciis nur tion, kion Aleksio la Privata diris al li mallonge en la drinkejo: la bando ekprotektis karan flavbekulon, ĉar li dungiĝis al la legio.
— La Majstro estos kolera, ke vi venigis lin en la kaŝejon — opiniis Portenif, kaj li insistis pri tio, malgraŭ la malklara hipotezo de Alaksio la Privata pri la ĉiela sato de faktoj kaj ceteraj.
— Tiuj aferoj estas idiotaĵoj — li respondis mansvige, sed li estis tiel ebria, ke li ne diskutis, sed li iris en la kaŝejon.
— Ĉu vi kaptis lin? — demandis Gorĉev.
— Kiun? — li interesiĝis langvore.
— Gorĉev-on.
— Jes! Oni jam venigas lin…
— Kiel?! Ĉu ili kaptis lin?…
— La fripono drinkadis senzorge, kaj Fiŝeto kun kvar homoj surpizatakis lin…
Li singultis, fale sidiĝis, kaj liaj palpebroj malleviĝis lace. Ĉu oni estus kaptintaj lin dum drinkado, kaj li ne scias pri tio?…
— Kion faris tiu Gorĉev?
— Li estas indolenta kanajlo. Verŝajne li apartenas al malamika bando. Sed se li sidos ĉi tie, kiel vi, tiam mi eligos liajn okulojn unu post la alia per mia poŝotranĉilo.
— Kial vi volas agaĉi per liaj okuloj parte? Eligu tiujn kune.
— Ne imperinetu, laktobuŝulo — li diris kaj eksidis, ĉar li estis tiel ebria, ke li ne povis stari sur siaj piedoj. Li verŝis vinon en glason kaj eltrinkis ĝin. — Se foje… — li ekprenis la gorĝon de Gorĉev — mi povus teni lian gorĝon en miaj manoj, tiam do… ĝi estos mia plej bela tago!
— Domaĝe, ke la koncerna kolo estas nur la mia.
— Tute bonŝance, ke li ne sukcesis nuligi niajn planojn. Ĉar de tiam ni forrabis la knabinon, kaj ni interŝanĝis ŝin… kontraŭ la aŭto ĉe tiu fia Laboux, kaj… ni kaŝis… la aŭton…
— Nu, bone… — respondis Gorĉev kaj malpeziĝis iomete. Gravas, ke Anette estas libera!
Portenif subite falis antaŭen, ke lia frunto betiĝis al la tablo kaj ekdormis. Gorĉev rigardis la murhorloĝon malesperiĝinte. Baldaŭ vesperiĝos! Tiu kompatinda Vanek vane atendas lin… Portenif falis sur la plankon kun laŭta bruo. Eble li havis malgravan etilismon. Gorĉev lasis lin tie sur la planko. La porko!.. Li estas sensenta murdisto!..
Iu kvaronhoro pasis post la alia, kaj Portenif ronkis… Li ne povas eliri, ĉar verŝajne oni gardis la finon de la koridoro, kie estas elirejo al la drinkejo. Sed Aleksio la Privata kaj liaj kunulon ne elvenigos lin de tie ĉi…
Fine aperis plat-vizaĝa, ĝiba homo.
— Nu, portu lin… Trovite la fripono — kaj li turnis sin gaje al la knaboj. — Ni ricevos kvardek mil frankojn! Ni kaptis Gorĉev-on.